Madame Web (2024)
“It feels like it’s written by A.I., maybe because of that writers’ strike last year..?”, hoorde ik een vrouw – in een New Yorkse bioscoop voor me – na afloop haar teleurstelling trachten te verwoorden. En hoe cool het ook is om een film te zien in de stad waar ie ook is opgenomen, de ‘uitlachsalvo’s’ richting het einde van deze nieuwe Marvel-Spider-familie-franchise-poging was waren aardig vernederd, maar helaas ook volkomen terecht! Want ondanks een paar coole actieshots voelde inderdaad alles aan deze film alsof het bij elkaar geraapt was; exact hoe bijvoorbeeld ChatGPT uiteindelijk ook teksten produceert.
En ook al worden er opvallend veel scenaristen gecrediteerd, mocht dit wel een A.I.-gegenereerd scenario zijn, dan hoeven mede-(scenario-)schrijvers zich echt nul zorgen te maken. Want als dit scenario één ding aantoont: creativiteit heeft wel degelijk een mens(elijke component) nodig…
Het verhaal
Openend in de Peruviaanse jungle in 1973, zien we Constance Webb (Kerry – Argo – Bishé) hoogzwanger al fotograferend op zoek naar een uitzonderlijke spin, wiens proteïne nogal wat medicinale krachten blijkt te hebben. Initieel geholpen door Ezekiel Sims (Tahar – Un Prophète, The Mauritanian – Rahim) vindt ze de spin, maar dan blijkt ook die kerel niet te vertrouwen en komt ons hoofdkarakter nogal opvallend ter wereld.
30 Jaar later is Charlotte Web (Dakota – Fifty Shades, Bad Times at The El Royale – Johnson) een verpleegkundige op een New Yorkse ambulance, die na een heftige werksituatie ineens visioenen lijkt te krijgen. Haar collega Ben Parker (uncle Ben??) maakt zich logischerwijs zorgen, maar wij als kijkers hebben dan allang door dat ze uiteindelijk de drie meiden (Sidney – Euphoria (tv), Americana – Sweeney, Isabela – Instant Family, Sicario: Day of the Soldado – Merced en Celeste – Ghostbusters: Afterlife – O’Connor) moet gaan helpen die in visioenen van de oudere Ezekiel voorbijkomen. Dat verloopt allemaal aardig volgens plan, om uiteindelijk te eindigen bij een scène die mij ineens aan ‘captain Picard’ deed denken…
Opzichtig simpel ‘storytelling-vernachelend’
Als je ChatGPT een schrijfopdracht geeft, dan kun je daarin tal van voorwaarden verwerken. Hier is overduidelijk “diversiteit” als voorwaarde ingevuld, om zo een wit, zwart en latina meid op te voeren. Daarnaast zullen er wat “coole oneliners” gevraagd zijn, en die zijn dus zo cliché dat de hele zaal NY’ers meermaals in schaterlach uitbarstte (ze zijn hier sowieso iets aanweziger in hun reacties). Maar wat misschien wel het raarste aan deze film is: het lijkt dat Sony nóg een Spider-Man-franchise/spin-off wil creëren, want dat doet uncle Ben hier? Hij is in de originele Spider-Man-films de oom van Peter Parker, en raad eens welke baby er tijdens deze film geboren wordt?
En het ‘slechtste’ aan de film? De manier waarop Charlotte’s superkracht – ze ziet toekomstige heftige gebeurtenissen – ervoor zorgt dat je je eigenlijk weinig zorgen hoeft te maken, om wat dan ook. Alle shit-dingen die gebeuren kúnnen namelijk weer teruggedraaid worden, en dan is het lastig om je emotioneel mee te laten voeren. Leuk hoor, haar superkracht, maar ik kreeg een beetje hetzelfde gevoel als wat ik uiteindelijk bij Harry Potter kreeg: verzin gewoon een spreuk die achteraf alles weer oplost, en weg ‘gevaar’ (en daarmee emotionele/dramatische spanning).
Crew & cast
En dat staat dus nog buiten de te simplistische dialogen, waarvoor je het schrijversteam echt wel de schuld ‘moet’ geven. Kijkend naar hun gezamenlijke oeuvre valt op dat Matt Sazama en Burk Sharpless nog de meeste ervaring hebben, onder andere met die vorige ‘slechtste Marvel ooit’: Morbius. Daarvoor schreven ze samen aan Lost in Space, Power Rangers, Gods of Egypt, The Last Witch Hunter en Dracula Untold, dus eigenlijk zou je dan al genoeg moeten weten. Kerem Senga schreef alleen mee aan onbekende titels die hier nooit uitgebracht zijn, terwijl regisseur en co-scenarist S.J. Clarkson eerder enkel voor de tv-serie Mistresses schreef. Qua regie valt op dat ze ook bijna alleen tv-series heeft geregisseerd. Maar dan wel vaak slechts één aflevering. Ergens dus best opvallend dat zij zo’n grote Marvel-film op zich mocht nemen.
Denk dat je de acteurs in de film ook niet al teveel kunt verwijten. Daarnaast hoeven ze ook niet echt diep te graven voor deze rol, want alles blijft goed aan de oppervlakte. Dakota Johnson (dochter van Don – Brawl in Cell Block 99, Miami Vice (tv) – Johnson overigens) heeft meer dan genoeg charisma voor de rol, en dat maakt het des te ‘jammerder’ dat de film zo tegenvalt. Sydney Sweeney zit in de ogenschijnlijk gelukkige positie dat ze op haar 26e nog altijd best overtuigend een tienermeisje kan spelen, terwijl ik juist zo onder de indruk was van haar stotterende-serveerster-rol in Americana. Maar daarin speelde ze dus volledig overtuigend een jongvolwassen vrouw. Merced en O’Connor passen nog iets beter in hun tiener-rollen (ook al zijn ze beide geen tieners meer), en ze vormen ook wel een aardig ‘jolig trio’ hoor. Rahim brak ooit gruwelijk indrukwekkend door in het onvolprezen Un Prophète, was onlangs nog te zien in Napoleon (en eerdergenoemde The Mauritanian), dus waarom hij voor deze paycheck heeft gekozen, dat verbaast me wel wat. Daarnaast denk ik dat Adam Scott en Emma Robertson (als broer Ben en zus Mary Parker) misschien wel hoopten dat dit een makkelijk meal ticket voor de aankomende jaren zou zijn, want dat Sony met deze film een geheel nieuwe Spider-franchise wilde starten (waar zij dan mogelijk een grotere rol in zouden gaan krijgen?), dat staat buiten kijf. Dus voor hen is het mogelijk lullig dat deze slechte film inmiddels op een 3,8 op IMDb staat, en dat allang duidelijk is dat die franchise niet van de grond gaat komen…
Final credits
Weet je, ergens ‘hoop’ ik best wel dat die vrouw voor me gelijk had, want A.I.-gebruik zou veel verklaren (en mij als schrijver geruster stellen ;)), én dat maakt de film nog wat handiger ‘afzeikbaar’. Maar laat ik niet enkel negatief zijn: de tijdzetting in 2003 maakte het wel leuk dat ze bijvoorbeeld overal Britney Spears-muziek als hip konden inzetten, en dat werkte wel aardig.
Maar de uiteindelijke hoeveelheid enthousiasme waarmee ik deze film aan zou raden komt best goed overeen met het aantal after-the-credits scènes: niks nakkes nada..!
Met andere woorden: als je deze film tot het eind uit weet te zitten, hoop dan niet dat zulke inmiddels vrij standaard-Marvel-tijdens-of-na-de-aftiteling-scènes nog iets van soelaas bieden, want dan wordt je nógmaals teleurgesteld…