Furiosa: A Mad Max Saga (2024)
Oh yes, Furiosa: A Mad Max Saga weet niet alleen bijna té geloofwaardig de wereld van Mad Max te koppelen aan onze huidige tijdgeest (en problemen), maar voert ons ook binnen een paar milliseconden terug naar de sfeer van die geweldig bombastische comeback-verrassing Fury Road uit 2015. Al lijkt in Furiosa het verhaal een stuk belangrijker dan de overweldiging, waardoor ik in eerste half uur toch ook iets te makkelijk afgeleid werd…
Waardoor ik aan de ene kant dus net zo enthousiast ben als vrijwel alle andere recensenten, maar ergens mag ik die 3-4% aan ’teleurstelling’ natuurlijk ook niet zomaar onder het af-en-toe-opvallend-slechte CGI-tapijt vegen…
Het verhaal
De film opent met een voice-over die vertelt hoe we van onze huidige tijd, via klimaatverandering en polarisatie, steeds verder zijn afgegleden richting barbaarsheid. Iets dat in de originele Mad Max uit 1979 ook gebeurde, maar bij die film kon ik wat makkelijker afstand houden. Waarschijnlijk ook de reden dat ik hierboven “bijna té geloofwaardig” typte, want het bijbehorende ongemak voelde ik bij dat Mel Gibsons-origineel niet zo…
Maar we zien dus hoe een jonge Furiosa (Alyla – Three Thousand Years of Longing – Browne) in misschien wel de laatste oase van Australië woont, waar ze net wat verder van afdwaalt om perziken te plukken. Ze wordt gevangen genomen door een groepje bandieten van bendeleider Dementus (Chris – Thor, Bad Times at the El Royale – Hemsworth), die maar wat enthousiast is als blijkt dat ze een ‘vol-leven’ is. Dus zonder ziektes of verknipt DNA. Blijkt namelijk dat de babies die nog geboren worden in de woestenij (of “wasteland“) vrijwel allemaal genetische afwijkingen hebben. En dat is iets waar we Immortan Joe (Lachly – Killer Elite, Three Thousand Years of Longing, The Matrix Revolutions – Hulme) zich in Fury Road ook al druk over zagen maken, al werd hij toen (logischerwijs) gespeeld door iemand anders.
Dementus wil namelijk maar wat graag samenwerken met Immortan Joe, maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Beetje zoals in Game of Thrones-stijl is de nieuwe wereld er namelijk één die de kracht/macht van populistische manipulatoren ziet overgaan naar meer feodale lompe heersers (zou dat de natte droom van Donald T. ook zijn?). En daar tussendoor speelt dus de interesse van zowel Dementus als Immortan Joe voor Furiosa een grote rol. Al weet de inmiddels door Anya – The Queen’s Gambit (tv), Dune: Part Two – Taylor-Joy gespeelde Furiosa uiteindelijk onder de radar te verdwijnen, en zich – vermomd als jongeman die niet kan praten – al bijna op te werken tot chauffeur van zo’n war rig.
Maar haar achterhoofd wordt nog altijd zwaar gevuld met haatgevoelens richting Dementus, waar uiteindelijk ook best wat filosofische bespiegelingen door gebezigd kunnen worden. Iets dat de film zeker boven het spectaculaire maaiveld doet uitsteken, maar die voor sommigen mogelijk ook wat ’te makkelijk’ overkomen..?
“You got what it takes to make it epic?“
Ja, alles aan Furiosa voelt heerlijk groots. Wat mogelijk ook de reden is dat ik toch ook wel wat “Aaah, jammer” voelde na afloop, want ik kwam een stuk voldaner en met meer adrenaline uit Fury Road gelopen. Nu kan dat komen doordat ik net voor m’n IMAX-voorstelling een halve liter bloed doneerde en ik wat ‘suffiger’ was dan normaal, maar misschien waren m’n verwachtingen – na alleen maar positieve eerste geluiden – mogelijk ook wel té hoog? Qua sfeer en ook (letterlijke) locaties herken je direct veel van Fury Road (je ziet Furiosa ook ergens gadegeslagen worden door iemand met zo’n kenmerkende zwarte auto), en de film geeft ook best veel achtergrondinformatie over de war boys, war rigs en hoe ze in dat wasteland toch een soort van economie hebben weten te creëren.
Maar het is natuurlijk primair een origin story in een ‘saga’ waarin voor het eerst geen Max zit. En het grappige: die miste ik totaal niet. Mede ook omdat het met Furiosa misschien wel een stuk makkelijker meeleven is, juist vanwege die connectie met iets dat nog op onze wereld lijkt?
Cast & crew
Anya Taylor-Joys prestatie wordt nog indrukwekkender als je weet dat ze amper 30 zinnen aan dialoog heeft de 148 minuten die de film duurt. Terwijl ze dus in zo’n beetje iedere scène zit. Ze zet de mimiek van haar nogal uitzonderlijke uiterlijk dan ook vrijwel perfect in. Al verdient George Miller hier waarschijnlijk net zo goed de credits voor (zoals ik nog wel meer veren voor ‘m heb, buiten één nogal stevig kritiekpunt). Hemsworth mag daarentegen nogal los, wat ook wel goed past bij m’n eerdere vergelijking met hedendaagse populisten, die ook denken overal iets vanaf te (moeten) weten en dus ook continu aan het praten zijn. Verder viel me qua cast dus enkel op dat Immortan Joe niet meer door Hugh Keays-Byrne wordt gespeeld, omdat die vier jaar geleden helaas overleed.
Ja, je voelt aan alles wel dat er een meester aan het roer heeft gestaan, die zijn overduidelijk sterke visie naar zo’n beetje elk technisch vlak heeft weten te vertalen. Heerlijk hoe Tom Holkenborg (a.k.a. Junkie XL, die ook hier de muziek verzorgde) bij Sophie & Jeroen (tv) vertelde over Millers betrokkenheid bij elk minutieus detail in de film. En dat Miller dus wederom zo goed z’n visie weet neer te zetten is eigenlijk gewoon geweldig knap, al voelde het dus misschien ook iets ’te bekend’ of zo? Er is namelijk iets dat mij best makkelijk uit m’n doorlopende beleving/awe haalde. Nu kan het zijn dat die soms opvallend slechte CGI daar debet aan is, want daar raakte ik een paar keer door verward. Zeker omdat het slechte juist in de (loop)bewegingen van personen zat, die nep en/of versneld leken af en toe. Nu moet ik even aan dezelfde technische oorzaak denken als waarom mensen in stomme films zo grappig versneld bewegen, maar zo erg is het natuurlijk ook weer niet. En ik verwacht dat in 2024 zulke oorzaken totaal ongerelateerd zijn, toch? Of zou er iets in de digitale conversie (naar IMAX) kunnen zijn gebeurd?
Final credits
Om Fury Roads aansluiting op Furiosa nog strakker te zetten (iets dat door de eindscène eigenlijk al niet meer hoefde), heeft Miller de gehele aftiteling gevuld met eigenlijk een soort samenvatting van Fury Road, met ook de letterlijke beelden uit dat megasucces.
Maar ik vraag me dus af of Furiosa net zo succesvol gaat worden. Ja, ik genoot keihard, was ook wel verrast door de hoeveelheid ‘verhaal’, had graag meer diepgang gewild die door Dementus wel lichtelijk wordt aangekaart, vind Taylor-Joy misschien nog wel beter passen dan Theron in Fury Road deed, maar ik had verwacht dat ik echt laaiend enthousiast de zaal uit zou lopen. En dat gebeurde niet.
Mogelijk dus vanwege m’n goede (bloed)daad eerder die middag, maar eigenlijk hoop ik daar wel wat omheen te kúnnen kijken…