The Fall Guy (2024)
Met gemak de leukste actiekomedie van het jaar, en ik denk dat ik dat nu al voor heel 2024 kan claimen. Wát een heerlijke chemistry, wát een fijne zelfspot (Deadpool, let even op…), wát een hoofdrolspelers en wát een heerlijk vermakelijk entertainment. Met een verhaal dat net zo simpel is als dat het door de dynamiek bijna door de vierde muur breekt, maar vooral: een grote ode en hommage aan het vak stuntman, met volgens mij een perfecte zelfspottende jab naar een Oscar die er toch wel degelijk aan zit te komen…
Het verhaal
Door een ietwat makkelijke maar wel functionele voice-over horen we al snel hoe stuntman Colt Seavers (Ryan – Barbie, The Place beyond the Pines – Gosling) kneiterverliefd is op cameravrouw Jody Moreno (Emily – Edge of Tomorrow, Oppenheimer – Blunt), en zeker ook omgekeerd. Als vaste stuntman van superster Tom Ryder (Aaron – Kick-Ass, Nocturnal Animals – Taylor-Johnson) heeft Colt werk zat, totdat er tijdens een stunt tóch iets mis gaat. Een 18-maanden durende herstelperiode vangt aan, en daarin trekt Colt de conclusie dat hij haar niet tot last wil zijn, dus vertrekt hij met de spreekwoordelijke noorderzon.
Als Colt z’n inkomen bij elkaar schraapt als langharige, surfende parkeerbediende, is het natuurlijk producent Gail Meyer (Hannah – Ted Lasso (tv) – Waddingham) die hem tóch weet te vinden (als producent weet ik wat voor vindingrijke Sherlock je dan af en toe móet zijn). Ondanks de elektroden op z’n rug bedenkt Colt zich geen moment, als Gail vertelt dat Jody inmiddels is opgeklommen tot regisseur en ze specifiek om hem gevraagd zou hebben. Een paar stunts verder blijkt dit niet helemaal het geval, maar Colt heeft dan wel al getoond het vak nog altijd niet verleerd te zijn (met een 8,5 draai tijdens een zogenaamde car roll, wat écht een stuntmannenwereldrecord is!). De ontmoeting met Jody loopt logischerwijs echter niet zoals hij verwachtte, maar als Gail hem dan vraagt om ster Tom Ryder op te sporen (die er nogal een handje van heeft om op benders te gaan, zie still hieronder), dan ziet Colt dé kans om de film van z’n toch wel GROTE liefde te redden. En wie weet weet hij Jody dan ook nog wel te overtuigen van z’n bedoelingen…
Ontwapenend zelfbewust én formulematig
Kijk, als je het verhaal zo plat zwart op wit ziet, dan is het nogal formulematig ja. Maar waar ik verwachtte dat harde ruzie de boventoon zou voeren in hun dialogen, bleek het juist ontwapenend zelfbewust en zeker niet ‘zuur’ of zo. Mogelijk niet 100% realistisch, maar het overmatig aanzetten van ‘ruzie-drama’ in dit soort films is net zo min realistisch natuurlijk. Hier spelen ze vooral met twee karakters die fantastisch bij elkaar passen, maar die door het niet direct willen toegeven van een eigen kwetsbaarheid nogal lomp ontsporen. Dingen die iedereen die ooit een relatie had zal herkennen, en die inderdaad niet zo simpel zwart-wit te zetten zijn, zoals dat meestal wél gebeurt in film. Niet dat The Fall Guy ook maar voor iets van diepgang gaat hoor, maar dat hierin nét iets andere keuzes zijn gemaakt dan in de gemiddelde Hollywood-standaard, dat deed mij alle formule-kritiek vergeven.
Waardoor de film eigenlijk superromantisch is, maar dan dus zonder al te veel gedramatiseer. Denk zoiets als: “Ja, ik heb je stom weggeduwd, en ja, daar heb ik al die tijd al spijt van, maar JAAAAAAAAAAA, jij voelt toch ook aan alles dat wij elkaar veel te leuk vinden!” En dat dus met een zelfspottende bewustheid die ik in de Deadpool-franchise ietwat té kinderlijk cool vind, maar die hier juist op fun, liefde en knulligheid is gefundeerd. En dat werkte bij mij dus wel geweldig!
Cast & crew
Een knulligheid die je natuurlijk graag projecteert op sterren als Gosling en Blunt. Nu heeft Goslings virale promotie-stunt als Butthead (samen met SNL’s Mikey Day als Beavis; zie hier links) dat nog sterker uitgebuit natuurlijk, maar daarin herken je wel waarom ik Gosling zo cool vind. Hij zou namelijk ook gewoon wat meer een wat afstandelijkere ster als DiCaprio of Pitt kunnen zijn. Al toonde hij met z’n Ken-rol in Barbie natuurlijk allang hoe weinig hij bezig lijkt met het veinzen van een perfect imago met nul commerciële ‘gevaren’ (en dan is ie dus ook nog getrouwd met z’n The Place beyond the Pines-tegenspeelster Eva Mendes!!). En Blunt is misschien nog wel cooler en/of leuker, althans: zo vind ik haar altijd overkomen. Lastig om zo nog serieus op het acteren in te gaan, al voelt dat bij zulke films toch al vaak van minder belang. Maar het feit dat ik deze keer jaloers op Gosling was, kwam niet door z’n situatie in real life, maar vanwege z’n chemie met Blunt. Ik glimlach direct weer als ik haar ‘kwameidenstreken’-blik terughaal. Verder speelt Taylor-Johnson de rijke, verwende superster met net iets teveel plezier volgens mij, zit Waddingham perfect in haar rol als lompe filmproducent, vind ik het nooit erg om door Stephanie Hsu terug te denken aan het geweldige The Marvelous Mrs. Maisel (tv), terwijl de meesten haar natuurlijk kennen van Everything Everywhere All at Once, en blijkt Winston Duke ook buiten Us een nogal imposante verschijning.
Overigens best grappig dat ik Deadpool zojuist wat bekritiseerde vanwege dat mij af en toe ietwat in de weg zittende zelfspottende van Ryan Reynolds’ Wade Wilson. The Fall Guy is namelijk geregisseerd door de regisseur van Deadpool 2: David Leitch. Dus hij heeft de juiste vibe wel meegenomen van die set, maar mogelijk ook doordat die zelfspot nu gezet is in heerlijke romantische chemie, kwam het bij mij redelijk perfect binnen. Leitch regisseerde overigens ook Atomic Blonde, Fast & Furious Presents: Hobbs & Shaw en adrenalinebom Bullet Train, terwijl hij ooit het eerste deel van de John Wick-franchise co-regisseerde, met Keanu Reeves’ vaste stuntman Chad Stahelski. Dus inderdaad: Leitch heeft ook nogal wat ervaring met stuntmannen en/of de stuntwereld, dus misschien was hij wel de perfecte regisseur hiervoor? Zeker als je ook de heerlijke backstage-beelden ziet tijdens de aftiteling, waarbij je er dus achter komt dat die ene stunt ook écht een wereldrecord was, wat daarna dus ook letterlijk ín het script is opgenomen. En zo heeft het stuntteam dus ook meegeschreven aan het scenario, als je ’t puur technisch bekijkt…
Final credits
En dat maakt van The Fall Guy dus ook tot een kijkje in die dynamische, coole wereld van het maken van actiefilms. Waarbij ik die grap met te vroeg ontploffende pyrotechnics erg leuk vond, maar zeker ook de verwijzingen naar andere, gewoon bestaande films en acteurs. Zo komt Miami Vice duidelijk voorbij en wordt vooral Tom Cruise wel wat door de mangel gehaald. Niet om hem te dissen, maar puur om te tonen hoe diep de makers wilden dat je voelde dat het verhaal zich echt IN de Hollywood-scene afspeelt. En zulke keuzes werken bij een filmfreak als mij vaak nog wat versterkend.
Yes, een heerlijke film die ik met gemak ook nog een keer met wat vrienden ga kijken, waarbij gezelligheid vaak belangrijker is dan filmische diepgang. Heb eigenlijk nu al zin om die filmdate te gaan plannen. Want heb ook het helemaal nog niet gehad over de link met de tv-serie waarop de film gebaseerd is (met een MEGA-naam in cameo tijdens de aftiteling!), de KISS-muziek (!!!), of over de verhaallijn waarin Colt (en Jody) wel degelijk midden in de ACTIE zitten, et et et cetera…