Hit Man (2023)
Ergens schaam ik me bijna dat ik vooraf ietsjes twijfelde bij deze film. “Linklater die een ogenschijnlijk simpel-vermakelijke rom-actie-com-thriller maakt?” was m’n overall feeling voorafgaand. Nu achteraf voel ik dus wat ‘schaamte’ (ik dramatiseer graag ja ;)), maar vooral ook één grote glimlach, want Hit Man (zie hoe deze beroepsnaam los van elkaar geschreven wordt, waardoor de betekenis óók anders kán zijn) combineert eigenlijk alles waarom ik als pre-tiener ooit van film ben gaan houden: humor, (te?) perfecte filmromantiek, een oogverblindend mooie vrouw en een kerel die zo cool is dat je vooral respect voor de acteur erachter krijgt.
Maar doordat het een Richard – Before-trilogie, Boyhood – Linklater-film betreft, zit er natuurlijk ook een interessante filosofisch-menselijke laag overheen, die deze film zowel geschikt maakt voor commerciële als voor arthouse-bioscopen. En dan heb ik dus nog eens niet verteld hoe grootglimlachend vet het verhaal gebaseerd is op een wel erg opmerkelijk en werkelijk bestaand (hebbend) persoon…
Het verhaal
Gary Johnson (Glen – Top Gun: Maverick, Anyone But You – Powell) is namelijk de naam van een ‘echte’ Vietnam-veteraan turned college professor met een nogal opvallend bijbaantje bij de New Orleans Police Department. Gary vertelt in voice-over graag over hoe suf hij z’n leven eigenlijk wil hebben, met z’n twee katjes Id en Ego, perfect passend bij z’n baan als filosofieprofessor. Aan de andere kant, tijdens het semester dat we op z’n universiteit tijdens de duur van de film volgen, probeert hij de studenten enthousiast te krijgen over zaken als het zelf, identiteit en bewustzijn. Voor iedereen die mij kent: daar zitten mijn podcast-luisteruren bij de sportschool vól mee!. En wat daarin uiteindelijk geconcludeerd wordt, zou sowieso niet misstaan in elke ‘maatschappij’-les op iedere middelbare school, maar dat even terzijde.
Wil namelijk niet dat je gaat denken dat Hit Man niet gewoon een heerlijke ride is. Zoals Linklater het zelf stelt: “een film noir, gemixt met screwball-komedie“. En dus raakt Gary, die via z’n opvallende bijbaantje als soort ‘uitlok-huurmoordenaar’ potentiële wetsovertreders aan het licht weet te brengen, al snel onder de indruk van die oogverblindende Madison (Adria – Morbius, Andor (tv) – Arjona), getrouwd met de schijnbaar gewelddadig-agressieve erfgenaam van een lokale oliefamilie. Omdat Gary – in z’n rol als coole hitman Ron – niet alleen door haar schoonheid geraakt wordt (toch?), weet hij haar precies die woorden die haar in problemen brengen níet te laten zeggen (hij draagt natuurlijk een microfoontje voor bewijsvergaring), waardoor ze uiteindelijk dus niet opgepakt wordt.
Gary en z’n team gaan daarna gestaag door, waarin Gary op een soort Mission: Impossible-manier toont geweldige typetjes te kunnen spelen (zie ook still hieronder; Oscarnominatie voor Haar & Make-up coming in!). Maar dan krijgt ‘Ron’ ineens een appje van Madison, die Rons advies opgevolgd lijkt te hebben en een nieuw leven is gestart, en hem eigenlijk op een of andere manier wil bedanken voor z’n hulp. Tijd voor Ron/Gary/ons om erachter te komen hoe fatale die Madison-femme blijkt te zijn…
Fijne balans, onverwacht plot en mooie opvolging
Om te beginnen met dat laatste uit deze kop: richting het eind van Hit Man begon ik steeds meer te ‘hopen’ dat Mason – het hoofdkarakter uit Linklaters epische Boyhood – in die collegezaal van professor Johnson zijn lessen volgt. Ergens ‘gunde’ ik hem die wijze lessen wel. Al werd Boyhood eerder natuurlijk al door Linklater opgevolgd met Everybody Wants Some!!, waarin twee van de grotere rollen in deze film ook al een rol(letje) hadden. Waarbij ik mogelijk moet melden dat ik – niet arrogant bedoeld overigens – waarschijnlijk wel bij de eerste procent ‘Linklater-fans’ in Nederland behoor. Mijn eerste kennismaking was via Before Sunrise, de eerste in een 27-jaar durende trilogie die elke 9 jaar een film opleverde die zich ook 9 jaar verder in het leven van de hoofdkarakters afspeelde. Tussendoor zag ik ook z’n eerdere stoner-films Slacker en Dazed and Confused nog, maar niet voordat ik door A Scanner Darkly al achterover geblazen was (niet enkel door de experimentele rotoscope-techniek in die film). Sindsdien heb ik vrijwel alles van hem gezien, waarbij ik mogelijk wel kan stellen dat zijn filosofie-smack-in-the-middle-of-vette-en-/-of-leuke verhalen hem misschien wel mijn favoriete filmmaker maken (al wil ik Lynch, Nichols, Scorsese, Malick, Nolan, Reichhart, Kaufman, Jonze of Tarantino niets tekortdoen hoor). Met andere woorden: dat ik überhaupt iets van een rem voelde om deze film te zien, dat kan ik me nu inmiddels al niet meer vóórstellen…
Crew & cast
Waarbij Linklater en co-scenarist/acteur Powell (!!) het waargebeurde verhaal – uit het Texas Monthly-artikel van Skip Hollandsworth – geweldig hebben vertaald naar het witte doek. Johnsons échte verhaal was sowieso al vet genoeg (denk Catch Me If You Can-vibes) voor een film, maar Linklater heeft zijn kenmerkende filosofische overpeinzingen geweldig erin verweven, ook als contrast bij het ‘bijverzonnen’ moordverhaal in de film. En dat ie dat dus allemaal heerlijk in balans weet te houden, dat toont wel iemand met een duidelijk overzicht en/of nog duidelijker visie op wat hij wil vertellen.
En daarin speelt Powell dus meer dan de hoofdrol. Ik weet niet of hij scenario-credits heeft gekregen doordat hij in z’n ‘hitman-rollen’ in het verhaal zoveel zelf verzonnen heeft dat Linklater hem dat gunde, of dat hij gewoon een goed schrijver is die vooraf duidelijk heeft meegedacht tijdens schrijfsessies. Hoe het ook zij, hij speelt z’n rol fantastisch. Natuurlijk wisten we door Top Gun: Maverick al dat hij vrij moeiteloos een coole jock kan spelen, maar hier speelt ie de wat sukkelige professor ook weer zó overtuigend, dat z’n coolere hitman-rollen – waarvan er één een combinatie is van Anton – No Country for Old Men – Chigurh en Tilda Swinton – me toch weer verbaasde. Als in: ik geloofde die sukkeligheid van hem dus iets te goed. Daarnaast heb ik niet voor niets al twee keer het bijvoeglijk naamwoord “oogverblindend” gebruikt bij Ajorna. Niet om haar makkelijk/seksistisch weg te zetten als eye candy (wat overigens wel functioneel is in het verhaal), maar meer omdat ik wederom voelde wat Dennis Hoppers karakter ooit in Elegy zei, dat het voor mannen soms onmogelijk is om bij zulke mooie vrouwen voorbij die schoonheid te kijken. Ik weet hoe ullig dat voor zo’n vrouw kan aanvoelen op menselijk vlak, maar zo oppervlakkig als het mogelijk klinkt ís het niet. Maar gelukkig heeft Ajorna’s schoonheid hier ook overduidelijk die oogverblindende functie, want het vette aan de film is, dat wij als kijkers ook nooit echt weten wat haar motivaties nou exact zijn, toch..?
Final credits
En ja, dan had ik nog een analyse kunnen maken van die opvallende straatnamen (als “Pleasure“, “Piety” e.d.) die zeker wel een thematische rode lijn aanbrachten, of dat ik het gaaf vond om Dwight uit The Walking Dead (tv) in een minder zielige rol te zien, maar daarmee wil ik vooral ook aangeven dat Hit Man zo heerlijk rijkgevuld en ook gewoon vermakelijk leuk was, dat ik ‘m met groot gemak nogmaals in de bioscoop zou willen zien.
Zeker ook om mensen te manen te blijven zitten bij de aftiteling, want wat een heerlijk eerbetoon aan de onlangs overleden echte Gary zit daarin zeg!!