Deadpool & Wolverine (2024)
Ondanks dat ik misschien wel ’t stevigste (en onverwacht) geraakt werd door de best nostalgische backstage-beelden tijdens de aftiteling – beetje als zo’n videomontage bij een uitvaartdienst – is Deadpool & Wolverine vooral de heerlijke verfilming van misschien wel de leukste bromance in Hollywood-historie: die tussen Ryan Reynolds en Hugh Jackman. En conceptueel is de film ook zo over-the-top vierdemuurdoorbrekend dat er niet enkel commentaar op de gespeelde karakters wordt gegeven (waar je van houdt of niet; zie je ervaring met Deadpool en Deadpool 2 daarvoor), maar ook op de acteurs daarachter. Waardoor Reynolds dus alle kansen kreeg om Jackman hakken te zetten zoals alleen goede vrienden dat kunnen/mogen/doen. En was er onder die shitload aan superhelden-cameo’s in de film nu ook een rolletje weggelegd voor Mrs. Reynolds herself: Blake Lively..?
Het verhaal
Een paar jaar na Deadpool 2 blijkt ‘onze Wade’ (Reynolds) nogal gedesillusioneerd als tweedehandsautoverkoper te werken, waar z’n collega Peter (Rob – Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One, Deadpool 2 – Delaney) stiekem Deadpools strakke pak nog altijd bewaart. Afgewezen voor de Avengers én X-Men is het voor Wade schijnbaar ondoenlijk om iets van een doel te hebben, iets waar hij door z’n ex Vanessa (Morena Baccarin) op afgerekend wordt. Waarschijnlijk had ze ook genoeg van z’n wisecracking-zelfspottende en vierdemuurdoorbrekende commentaren continu (ook voor mij de reden om niet 100% positief te zijn over die eerste twee films; het is een scherp randje waarop Reynolds balanceert), waarmee hij vooral toont zichzelf of z’n geinponem-drang veelal op één te zetten.
Ik was het even vergeten, maar schijnbaar heeft Deadpool eerder wat liggen rommelen met de tijdlijnen, en sinds de serie Loki weten we dat dit nogal wat problemen kan veroorzaken, bijvoorbeeld aan de ‘Heilige Tijdlijn’. Deadpool wordt dan ook gesommeerd bij de TVA, waar hij te horen krijgt dat door zijn eigen toedoen het universum waarin hij en z’n ex-geliefde leven, op het punt staat verzwolgen te worden. Hij weet echter net op ’tijd’ te ontkomen, zodat hij op z’n multiverse-queeste kan om een Wolverine (Jackman) te vinden die hem kan helpen z’n wereld te redden.
En dat brengt onze zelfspottende superheld in verschillende dimensies, waar hij zelf natuurlijk ook genoeg grappen over maakt, maar waar de film mij uiteindelijk ook wel wat door verloor. Want hoe hard Deadpool de studio’s achter de film ook voor lul tracht te zetten, diezelfde studio’s kunnen op deze manier nog wel 1.000 verhalen verzinnen. Daarvan krijgen wij als kijkers er hier nu één voorgeschoteld. En hóe vermakelijk dat ook is, het feit dat ik dat ‘mooie’ uitvaart-gevoel kreeg tijdens de aftiteling, dat deed mij ook terugdenken aan de reden waarom ik film nog altijd zoveel ‘hoger’ inschat dan tv-series…
‘Serieficering’ lijkt compleet
In de betere films wordt de visie van de makers op een interessant thema in een verhaal uitgewerkt, dat op één of andere manier wordt afgerond, waardoor jij als kijker mogelijk iets geleerd hebt, maar in elk geval iets interessants hebt gezien. TV-series doen iets totaal anders: die zijn primair gemaakt om jou terug te laten komen voor meer. De laatste jaren is dat “meer” verschoven van “volgende aflevering” naar “volgend seizoen”, want de commerciële makers erachter weten: hoe meer content, hoe meer reclamezendtijd en/of abonnementen we kunnen verkopen.
Dit onderscheid tussen films en tv-series vervaagt door franchises, waardoor ik de laatste jaren sommige series gelukkig ook véél beter vind (vooral series die niet in de twee-na-laatste aflevering al laten voelen wat er naar volgend seizoen wordt getrokken; denk Alex Garlands Devs), maar waardoor films ook steeds vaker minder bevredigend zijn. Nu zit het met het bevredigende wel goed bij Deadpool & Wolverine, want de film zit zó gruwelijk vol vette gevechten, ongelooflijke cameo’s met elk weer hun eigen zelfbewuste kwinkslagen en easter eggs voor de echte Marvel/Disney/Fox/..-nerds, dat sommigen mogelijk pissig worden als ik meld dat het een ultieme ‘shock & awe‘-tactiek is, perfect passend in ons huidige economische klimaat waarin we maar door- en door- en doorgaan, hoe onduurzaam dat ook is. Dus gooien ze er nóg maar een verwijzing en nog maar een nieuw karakter uit één van de vele comics tegenaan, in de hoop dat wij maar blijven consumeren. Maar op een gegeven moment gaat zoiets toch ‘klappen’..?
Cast & crew
Reynolds wordt – net als bij het tweede deel – wederom gecredit als één van de scenaristen. Of dat nu komt doordat hij echt vooraf meegeschreven heeft, of doordat hij tijdens de opnames zoveel vrijheid krijgt voor Deadpools zelfspottende wisecrackery, je ne sais pas. Maar Reynolds is daardoor inmiddels ook vergroeider met z’n karakter dan menig James Bond- of Swiebertje-acteur. Met andere woorden: kan me niet voorstellen hoe iemand anders deze rol zou spelen. Iets dat ook bijna het geval is met Wolverine, al zit er in de film wel een geweldige Wolverine-cameo waarmee ze zelfs dat andere grote comic-merk een stevige por tussen de ribben geven. Daarnaast wordt het overlijden van Wolverine/Logan in het geweldige Logan natuurlijk meegenomen, en moeten ze dus inderdaad die multiverse in, waarbij ik op een gegeven moment de overeenkomsten met Spider-Man: Across the Spider-Verse wel iets te groot vond worden. En waar zo’n opzichtigheid ‘normaliter’ in Deadpool-films wel weer becommentarieert wordt (om ‘ons critici’ bij voorbaat de wind al uit de zeilen te halen), gebeurt dát nu net niet. En ondanks m’n vrij gemoedelijke kritiek op de film, voel ik m’n mondhoeken zeker wel weer omhoog krullen als ik “Van Milder” terughaal in m’n hoofd (als verwijzing naar één van Reynolds ‘doorbraakfilms’, National Lampoon’s Van Wilder). Ja, alleen voor de vele verwijzingen en zéér onverwachte verschijningen is Deadpool & Wolverine al de moeite waard hoor.
Daarnaast geeft de film ook wel een ‘warm’ gevoel inzake het vriendschapsthema in de film. Ja, daarin worden de grenzen tussen fictie en werkelijkheid vervaagd, maar dat werkt wel. Ik verwacht namelijk dat als die ‘overweldigingsadrenaline’ – die me nu nog wat in de weg zit – wat is gaan zakken, ik misschien die vriendschap wel het langste zal herinneren. Want waarschijnlijk was dát ook de reden voor mijn grootste glimlach, die tijdens de aftiteling. Goed gevonden van regisseur Shawn Levy, die al eerder een franchise onder z’n hoede had (de Night at the Museum-films). Daarnaast maakt hij het leuke Date Night, het mij behoorlijk verrassende Real Steel (ook met Jackman), acht afleveringen van Stranger Things (tv) en Reynolds-films Free Guy en The Adam Project.
Final credits
Weet je, naast m’n kritiek op de ‘overvolheid’ en het onduurzame van zulke franchises (dat er steeds meer en ingewikkelder gedaan moet worden), moet ik Deadpool & Wolverine vooral ook prijzen voor het ‘lef’ dat ze hebben getoond door niets en niemand te sparen. Natuurlijk is het slechts een niche die precies weet hoe alles zit qua Fox-Disney-Marvel-troubles, en zulke dingen hebben ook totaal niks met een eventuele essentie/boodschap van een verhaal te maken, maar daar is het de makers hier ook helemaal niet om te doen. Ten eerste zullen ze van de studio de opdracht gekregen hebben om een winstgevende film te maken (dat lijkt ze wel gelukt, gezien het enthousiasme in de zaal en het punt op IMDb), maar daarnaast lijken ze ook vooral heeeeeeeeeeeel veel lol te hebben willen maken op de set. Waarbij ik nu vooral terugdenk aan het optreden van Jackman bij Jimmy Fallons talkshow afgelopen week, waarin hij vertelde hoe de gelouterde Marvel-franchise-crewleden stilvielen toen ze hem in dat klassieke Wolverine-pakje de set op zagen lopen. Tja, en blijf dan maar eens kritisch op of het niet allemaal wat teveel wordt…