Longlegs (2024)
Als zoon van horror-held Anthony – Norman Bates in Psycho – Perkins zijn scary movies waarschijnlijk met de paplepel ingegoten bij regisseur Osgood/Oz Perkins. En daarbij lijkt hij goed opgelet te hebben, want hij weet zeer effectief een nogal brede mix van horror-elementen door elkaar te mixen. Duidelijk geïnspireerd door Silence of the Lambs (wat ie zelf ook toegeeft) en geholpen door een acteur die z’n toch al excentrieke oeuvre nogal opvallend uitbreidt (was Nicolas Cage ooit zo weird?) is Longlegs zeker één van de meer verontrustende en memorabelere horrors van 2024, en beyond. Of zal ik gewoon m’n eerste aantekening na de start van de aftiteling verbatim noteren? Dat was namelijk “heerlijk weirde fucked uppiness zeg!”
Het verhaal
De film opent in ‘ouderwets’ 4×3-format, waardoor het home video/found footage-gevoel direct wat aangezwengeld wordt. We zien hoe een jonge meid (Lauren Acala) in een redelijk geïsoleerd liggend wit huis opmerkt dat er ineens een auto voor de deur staat. Buiten aangekomen staat ze vrij snel oog in oog met (het onderlichaam van) het titelkarakter, maar voordat we écht zien hoe ‘hij’ eruit ziet, springen we vanuit die 70’ies setting naar de 90’ies van de vorige eeuw: de tijd waarin het verhaal is gezet. Hier wordt special agent Lee Harker (Maika – It Follows, Honey Boy, Greta – Monroe) geïntroduceerd als een FBI-agent met licht-helderziende capaciteiten. Ze weet op vrij onverklaarbare wijze namelijk een verdachte te vinden, en dat trekt de aandacht van haar baas Carter (Blair – Origin, Deep Impact – Underwood).
Carter ziet in Harkers mogelijkheden namelijk de perfecte manier om een al decennialang vastzittend onderzoek naar een mogelijke seriemoordenaar los te trekken. “Mogelijk” omdat het om gezinnen gaat waarin de vader ogenschijnlijk het hele gezin doodt (en daarna zichzelf), maar waar altijd een brief achtergelaten blijkt in een onherkenbaar handschrift en niet-ontcijferbare codetaal, ondertekend met “Longlegs”. Daar lijkt dus iets mysterieus/occults aan de hand te zijn.
De wat autistisch ogende Harker weet al vrij snel nieuwe aanknopingspunten te vinden, maar langzaam maar zeker komen we erachter dat deze seriemoordenaar allang weet wie Harker is. Dus al die flashbacks/gedachtenflitsen die we af en toe in haar hoofd voorbij zien schieten, die zouden best wel eens een functie kunnen hebben (lees: natuurlijk zijn die functioneel, want in goede films zit niets dat geen functie heeft).
Het lijkt dan ook best opmerkelijk dat deze Longlegs (Cage!!) vrij snel gevonden wordt, maar dan weten wij als kijkers allang dat het echte kwaad misschien wel een stuk dieper zit dan dit nogal getroebleerde karakter. En wat is het toch met al die levensechte maar ook creepy poppen..?
Lekker vol, genoeg voor een rewatch
Weet je, ik merk best vaak op dat sommige films meerdere viewings meer dan waard zijn. En toch zijn er maar weinig films die ik bijvoorbeeld vaker in de bioscoop ga kijken. Niet dat ik nu ga melden Longlegs snel weer te gaan zien, maar dit is wel zeker een film die bij een rewatch waarschijnlijk wat zaken op z’n plek laat vallen. Perkins heeft de film namelijk echt wel behoorlijk vol gestopt – denk aan occultisme, onderzoekstechnieken, satanisme, mysterieuze ‘mindfuckery‘, tulpa’s (die zat er ook één in Twin Peaks!), religie en zelfs iets Faustiaans – maar op één of andere manier werkt die combinatie wel. En toen ik naderhand las dat Perkins gewoon toegeeft dat hij Silence of the Lambs als inspiratie heeft gebruikt, ‘herkende’ ik de sfeer uit die 1991-Jonathan Demme-film wel. Ook qua ongrijpbare onderzoeksfeer voel je zeker wel een overlap. Alsof ze beetje uit hetzelfde filmuniversum komen, waardoor dit dus ook vooral een hommage aan deze horror-klassieker (b)lijkt.
Grappig trouwens dat na afloop links van me een paar zaalgenoten direct vrijelijk in een discussie belanden die aantoonde dat het basisgegeven van de film volledig was geaccepteerd, terwijl m’n rechterbuurvrouw níet mee had kunnen gaan in het verhaal, waardoor ze eigenlijk alles af trachtte te fakkelen als zijnde ‘stomme kwats!’. Met andere woorden: de film is niet voor iedereen, maar ik voelde dus veel meer affiniteit met m’n linker buren…
Cast
Ik maak in m’n intro-alinea nogal een statement, met die “was Nicolas Cage ooit zo weird?“. Maar zo excentriek als hier heb ik ‘m ook nog nooit gezien, en ik heb toch wel zo’n beetje alles gezien wat hij de afgelopen 35 jaar gemaakt heeft (buiten een paar van die echt slechte ‘hypotheekfilms’ van hem, waar hij 10-15 jaar geleden nogal in vast zat). Nu is het Longlegs-karakter ook wel zo verontrustend opgemaakt (deels om Cage er anders uit te laten zien, maar ook deels als onderdeel van het karakter), dat zelfs de film zelf bang van hem lijkt. Als in: zijn hoofd komt lange tijd níet in beeld, wat hem nog creepier/enger maakt. En als ie dan wél in beeld komt, dan mag Cage qua intensiteit heerlijk los gaan. En dan kan ik niet anders dan weer terugdenken aan de SNL-sketch “Gettin’ in the Cage!“, waarin die over-the-top intensiteit van hem juist het onderwerp is (en hij ook ooit zelf langskomt, om de hem parodiërende Andy Samberg bij te staan ;)).
Ik vond het wat lastig om Monroe te herkennen van haar eerdere rollen, want de drie hierboven genoemde films heb ik nog vrij goed in m’n geheugen staan. En dat is dus best een compliment. Al lijkt ze haar rol ook deels ‘autistisch’ te spelen. Hoe meer ik overigens nadenk over haar rol in het uiteindelijk onthulde verhaal, hoe intrigerender alles wordt. Spoiler alert – Want uiteindelijk krijgt zij dus ook haar helderziendheid van ‘the man downstairs‘, en lijkt ze dus ook door diezelfde ‘man’ gestuurd te worden in haar jacht op Longlegs. Maar waarom is dat? Zou de online theorie kloppen, dat ze door die ‘man’ wordt klaargestoomd om de nieuwe Longlegs te worden, met Miss Ruby als handlanger? Of neemt ze de rol van haar moeder over, doordat ze de jonge Ruby heeft gered uit Longlegs’ plannen? – einde spoiler alert. Damn, zie je wel dat er nog heel wat meer te ontdekken lijkt (althans: ik hoop dat dit niet tot teleurstellingen gaat leiden). Mocht je je trouwens afvragen waar je Harkers moeder van herkent: dat is Alicia Witt, die ooit in Lynch z’n Dune-film uit 1984 zat, maar recentelijker bijvoorbeeld ook in I Care a Lot.
Final credits
Zoals je merkt word ik nog lichtjes heen en weer geslingerd tussen “Lekker vermakelijk” en “Fucking creepy vet en ik wil ‘m nóg een keer zien om wat dingen te checken!“. Maar welke elementen wil ik dan nogmaals terugzien om beter te beoordelen? En loop ik dan niet het gevaar dat als de ‘awe’ van de mega-creepy sfeer die Perkins weet op te roepen is gaan liggen, dat ik de laatste plottwist dan mogelijk ook ietwat vergezocht vind, of dat de uiteindelijke essentie van het verhaal toch niet zo bevredigend is als ik nu nog ‘hoop’ te ontdekken..?
Aan de andere kant: waarom stopte ze haar collega niet direct en bleef ze zo apathisch? En inderdaad nog intrigerender: waarom wordt er een volwassen Ruby op de aftiteling genoemd, terwijl enkel de jonge Miss Ruby in de film voorkomt? Zou er al een vervolg geschreven en misschien wel al gefilmd zijn..?
Questions questions questions, leuk..!