Twisters (2024)
Weet je; mogelijk had ik deze met m’n 18-jarige neefje moeten kijken, om te zien hoe vet hij zo’n 90’ies-style adrenaline fueled actiefilm vindt. Een leeftijd waarop de mega-standaard-formule die deze film volgt niet is ingesleten in je filmbrein, zodat je tijdens de film mogelijk niet meewarig glimlacht als de volgende actie van welk personage dan ook voorspelbaarder blijkt dan de vele tornado’s in de film.
Al wordt die overall cheesiness voor een best groot deel goed gemaakt door hoe regisseur Lee Isaac Chung – die hiervoor gelauwerd werd vanwege z’n persoonlijke Minari (over een Koreaanse immigrantenfamilie) – de spanning in enkele scènes weet te creëren. Al is dat, naast getuige zijn hoe Glen – Hit Man, Top Gun: Maverick – Powell tot een bijna klassieke filmster uitgroeit, ook wel het meest positieve aan deze ook weer makkelijk en zonder schuldgevoel te vergeten summer flick…
Het verhaal
Natuurlijk opent de film met een spannende scène waarin een jonge, ambitieuze Kate (Daisy – Normal People (tv), Where the Crawdads Sing – Edgar-Jones) met vriendje Jeb (Daryl – Peaky Blinders (tv), Good Luck to You, Leo Grande – McCormack), studiegenoten Addy (Kiernan – Mad Men (tv), Longlegs – Shipka) en Praveen (Nik Dodani), en bekendste hoofd Javi (Anthony – In the Heights, Hamilton – Ramos) haar proefschrift een flinke boost wil geven. Als lokale Oklahomiaanse weet ze hoe gevaarlijk tornado’s kunnen zijn, dus ze is hard gemotiveerd om haar mogelijke ’tornadotem’-wetenschap erop los te laten. Helaas: zo’n openingsscène is natuurlijk bedoeld om de motivatie van onze hoofdrolspeler te zetten, dus dat het mis gaat en ze met een groot schuldgevoel achter zal blijven, dat voel je zelfs al in de dialogen tussen de karakters…
Vijf jaar later werkt ze als meteoroloog bij een tv-zender in New York, waar ze haar neusje/gevoel voor het weer jaloersmakend voor collega’s weet in te zetten. Dan krijgt ze echter bezoek van een ook vijf jaar oudere Javi, die inmiddels de ondernemerskant op is gegaan, en met 3D-scans van actieve tornado’s meer inzicht wil krijgen, om daarmee eerder mensen te kunnen waarschuwen, toch?
Ondanks haar nog niet uitgesproken en verwerkte trauma, weten wij natuurlijk allang dat ze echt wel op Javi’s aanbod zal ingaan. Ze belooft hem een week mee te gaan naar tornado alley, want volgens de nieuwslezers komt er een once in a lifetime zware week aan, precies passend bij de ons overspoelende klimaatverandering (wat die “once in a lifetime” direct weer onderuithaalt, maar soit). Inmiddels is tornadojagen een hip iets geworden, wat dan weer culmineert in de mega-stoere tornado-cowboy Tyler Owens (Powell), die natuurlijk direct als een blok valt voor de scherpe, hem van repliek dienende en misschien wel slimmere Kate.
And the rest, is… easily written
Ik gun het ‘de jeugd van tegenwoordig’ echt wel, dat een film als Twisters hen dezelfde ervaring biedt als dat al die heerlijke actie-avonturen-rampen-thrillers uit de jaren 90 mij ooit boden. Nu weet ik niet zeker hoe kritisch ik in m’n huidige hoedanigheid zou zijn op films als True Lies, Long Kiss Goodnight, Dante’s Peak of zelfs Jan de Bonts originele Twister uit 1996 (met Bill Paxton en Helen Hunt in de hoofdrollen, waarbij ik bij het terugdenken eraan nog steeds de neiging voel m’n regenjas te moeten pakken). Nu kan ik vertellen hoe ik als wannabe filmmaker ooit een brief heb laten bezorgen bij De Bont (toen hij in NL was vanwege de première toen, en ik ken z’n nichtje) en daar ook ooit een (overigens verwarrende) reactie op kreeg. En dat ik daardoor mogelijk ietwat meer ‘betrokkenheid’ voelde bij deze sequel. Maar als ik dat zou doen, dan ben ik net zo opzichtig drama aan het creëren, als dat deze film de formuleregels volgt. Want verhaaltechnisch is Twisters echt een invuloefening geweest. En dan zo’n simpele, dat de meer ervaren filmkijkers waarschijnlijk na vijf minuten al het hele plot kunnen voorspellen.
En ja, het is lastig om te achterhalen of dat bij die ‘originelere’ 90’ies films – waar dit zeker ook wel lichtelijk een hommage aan is – ook het geval was en ik me toen gewoon gelukkiger mocht prijzen dat ik (nog) niet zo kritisch was. Dus misschien is dit vooral ouwelullen-gelul ;).
Crew & cast
Ja, want dat ik na afloop pas ontdekte dat deze van de maker van die Oscargenomineerde Koreaans-Amerikaanse arthousefilm (Minari) was, dat is mogelijk maar beter. Had ik dit geweten, dan waren m’n verwachtingen waarschijnlijk veel te hoog geweest. Las overigens zojuist in een interview met De Bont, dat hij niet geconsulteerd is voor deze film, maar dat het hem ook opviel hoe er steeds vaker arthouse-regisseurs al vroeg worden gevraagd/verleid tot het maken van big-budget-Hollywoodfilms (Chloe – Nomadland – Zhao’s Eternals popt nu op in m’n hoofd), maar dat studio’s dat vooral doen omdat ze hen toch nog wel aardig goed kunnen sturen. En dat lijkt hier ook wel beetje het geval, want op een enkele plek in het scenario zag ik wel iets interessants. -spoiler alertje – Er zit namelijk een moment in dat het lijkt alsof Javi mogelijk altijd al verliefd was op Kate, en dat ie vanuit liefdesverdriet en z’n gekwetste ego foute beslissingen heeft genomen; iets dat mogelijk niet werkte bij de eerste screening (zoiets kan ook al vrij snel vrij lame als excuus worden opgevoerd), en er daardoor zo goed als uit gehaald is. Maar ergens zat daar potentieel wel iets van dieper inzicht in de human condition, en daarin zou je dan de arthouse-achtergrond van de Chung kúnnen herkennen – einde spoiler alertje. Maar inderdaad, dan ben ik de film mogelijk meer credits aan het geven dan ze überhaupt zelf willen. Het scenario werd overigens geschreven door Hollywood-veteraan Mark L. – Overlord, The Revenant (!!), Martyrs (!) – Smith en Joseph – Oblivion – Kosinski, die als regisseur meer credits heeft, met Tron: Legacy, Oblivion, Only the Brave, Spiderhead en Top Gun: Maverick. Inderdaad: allemaal populaire Hollywoodfilms waar ik ook allemaal best wat kritiek op had.
En waarschijnlijk zal ik niet teveel achter die TG: Maverick-link tussen Powell en Kosinski hoeven te zoeken, want Powell heeft afgelopen tijd bewezen dat hij een film als Twisters sowieso eenvoudig kan dragen. Qua fysiek en bravoure, maar zeker ook wel wat qua bereik (zie Hit Man voor wat hilarische voorbeelden), lijkt hij toch wel op de volgende grote ster. Want is na Brad Pitt en Leo DiC. qua ‘grote sterren’ de laatste decennia niet alleen Ryan Gosling wat doorgebroken? Misschien dat Powell wel in dat rijtje kan komen. Al doet iets aan hem ook aan een jonge Paul Newman of zelfs Jack Nicholson denken. Of ben ik nu een beetje aan het ‘fanboy-en’ geslagen..?? Ik moet overigens niet vergeten dat de hoofdrol in Twisters voor Edgar-Jones is. Ik heb van Normal People wel een paar afleveringen gezien, en daarin speelt ze perfect ontwapenend. Meer heb ik niet gezien van haar, maar wat hier vooral opviel was hoe makkelijk ze die verschillende leeftijden in haar rol afwisselden. Heel even vroeg ik me af of ze ook gewoon vijf jaar tussen bepaalde opnames hadden gezeten, maar dat is dus vooral een compliment voor haar ‘bereik’. Al zat er wel één scène in, waarin ze juist weer wat te jong oogde voor de serieusheid die daar nodig was. Maar ja, dat ik bij een film als Twisters überhaupt serieus op acteerwerk inga, dat is mogelijk ook wat raar. Misschien dat het beschrijven van mijn beleving van Anthony Ramos’ rol wel beter past: ik herkende hem ergens van (dat het van die twee Lin-Manuel Miranda’s musicals was ontdekte ik daarna pas), en de overige acteurs in die scène niet. En Twisters is dan zo’n film dat je weet, dat het bekendste hoofd de overduidelijk op handen zijnde problemen wél zal gaan overleven…
Final credits
En die opzichtige voorspelbaarheid is toch wel erg jammer. Ik kan dan arrogant mezelf een schouderklopje gaan geven, als in: “Goed gezien Filmofiel, jij bent écht een kenner!“, maar dat is ten eerste helemaal niet zo bevredigend als je zou hopen, en ten tweede ontneem ik me daarmee de mogelijkheid om te onderzoeken of de film zélf niet gewoon te simpel is.
Ondanks dus die meer dan verwoede en voor velen waarschijnlijk ook voldoende heftige en imposante ‘shock & awe‘-adrenaline-boost-scènes, voelt Twisters voor mij toch vooral aan als een wannabe klassieke-zomer-blockbuster.