Alien: Romulus (2024)
Verrassend hoe dubbel m’n gevoel na afloop van Alien: Romulus was. Qua opzet, practical effects en plotlijntjes een hommage aan zo’n beetje elke Alien-film die hiervoor kwam (en dat waren er al zes!), maar qua verhaal bemerkte ik halverwege de film al dat het me niet zo ontzettend veel uitmaakte waar dit een overduidelijke opstap naar is. Mogelijk kwam dat, doordat door technische problemen de film een kwartier later pas startte, want dat Isabela – Sicario 2, Madame Web – Merced-verhaaltje toonde wel de interessante grootsheid van de plannen van die big bad corporation uit deze franchise. Aan de andere kant: ergens voelt het ook wel aan alsof hier een minder-interessante Alien Cinematic Universe aan het ontstaan is, zeker als je uitvogelt hoe deze film dus eigenlijk parallel aan de eerste twee Alien-films bestaat…
Het verhaal
Rain (Cailee – Priscilla, Civil War – Spaeny) werkt als boer op één of andere dystopische planeet, waar ze de zon hun hele leven lang niet zien. Het is een kolonieplaneet van Weyland-Yutani, bovengenoemde “big bad corporation“, waar vooral veel gemijnd wordt. Dat is ook waar Rains ouders door gestorven zijn, dus we begrijpen het wel als ze blij is als ze haar 20.000 werkuren erop heeft zitten, en ze denkt eindelijk vrij te zijn. Ze wil namelijk – samen met haar synthetische ‘broer’ Andy (een geweldig gecaste David Jonsson) – naar de planeet Yvaga, om eindelijk ook ‘de zon’ eens te kunnen zien.
Maar zoals de opvallend aanwezige (en waarom niet verboden?) en overal via speakers hoorbare zeepkistpredikant ons allang duidelijk heeft gemaakt: Weyland-Yutani ziet hun werknemers als slaven, dus Rain en Andy worden toch weer teleurgesteld. Rain staat dan ook ineens niet meer zo onwelwillend tegenover het plan van ex-vriendje Tyler (Archie – Voyagers, Morbius – Renaux), die samen met z’n beste maat Bjorn (Spike – Aftersun, The Batman – Fearn), zus Kay (Merced) en piloot Navarro (Aileen Wu) dat verlaten ruimteschip dat om de planeet lijkt te zweven leeg te gaan halen. Maar is dat niet dat schip uit de openingsshots, dat een redelijk bekend uitziend buitenaardse ‘noot’-capsule wist binnen te hengelen, voordat we overschakelden naar het Rain-verhaal..??
Jumpscare-ode
Goed dat de makers ‘onze’ onderliggende en existentiële angst voor AI/technologie in het verhaal hebben weten te vangen. Natuurlijk deed Kubrick dat ook al veeeeeeeeeeeeeel eerder in 2001: A Space Odyssey, waarmee getoond worden dat 100% rationaliteit niet echt iets is waar onze menselijke diersoort volledig mee gediend is. Andy heeft namelijk maar één doel, ingeprogrammeerd door Rains vader. Maar wat als z’n belangrijkste chip een upgrade krijgt, en ie dan mogelijk een ander doel krijgt? Zijn al die vermenselijkingsinspanningen van Rain dan ineens tenietgedaan? Leuk hoe de makers daarmee spelen, waarbij gelukkig niet voor de simpelste B-film-oplossing gekozen is. Daarom vind ik het ook jammer dat ik lang niet zo diep in de vele jumpscares zat als iemand naast me, wier haren na afloop behoorlijk recht overeind stonden, omdat ze continu naar haar hoofd greep als er weer eens iets uit het duister opdook. Want waar zulke schrikmomenten bij mij vaak heftiger aankomen, was mijn beleving van Alien: Romulus dus vrij rechttoe-rechtaan. Of dat nu kwam doordat ik er ‘gewoon’ niet zo goed in kwam, dat weet ik niet zeker, maar ik vrees er dus wat voor, dat het komt doordat ik weinig ‘overlevingsnoodzaak’ en/of urgentie voelde bij de film.
Crew & cast
En dat is in mijn ogen wel een makersfout. Iets dat best opvallend is, want alles wat ik Fede – Evil Dead (remake), Don’t Breathe – Alvarez over deze film heb horen vertellen, is doorspekt met liefde en ontzag voor de meer originele eerste delen. Zou hij zich zó gefocust hebben op het weer bij elkaar halen van de ‘oude’ practical effects-crew, om op eenzelfde manier die vet-duistere sfeer neer te kunnen zetten, dat hij nogal wat water bij de overduidelijk door de studio beïnvloede franchise-wijn heeft moeten doen? Want nogmaals: het wordt vooralsnog niet echt duidelijk hoe je deze nieuwe franchise-poging moet zien ten opzichte van die eerdere verhaallijnen, hoe overduidelijk dat heerlijke “yes, hebben ze hém weten te digitaliseren?“-moment ook een letterlijke link met Alien legt. En dat dat ‘klassieke Alien‘-karakter er zo overduidelijk digitaal uit ziet, dat geeft dat ergens ook weer een wat passend ongemakkelijk gevoel.
Spaeny is een betere actrice dan je normaliter bij zo’n film verwacht. Beetje zoals Sigourney Weaver dat overduidelijk ook was bij de originele films. Wel leuk hoe ik elke keer dat ik Spaeny zie wederom (net als bij Civil War) vergeet dat ik haar dus vooral van Priscilla ken, al zag ik haar eerder dus al in Bad Times at the El Royale. Met andere woorden: ze speelt nogal makkelijk zeer diverse types, en hier is ze misschien wel net zo bad ass als dat Weaver dat eerder was. Maar eigenlijk valt al het acteerwerk wel beetje in het niet bij David Jonsson, die met z’n droopy eyes direct een empathie opwekt die de verrassing dat hij een ‘synthetic’ is alleen maar groter maakt. Aan de andere kant: in combinatie met de hierboven al aangehaalde ’technologie-angst’, is het juist best wel scherp/cynisch dat het meest expressief-effectieve gezicht in het verhaal dat van een (nogal veredelde) robot is.
Final credits
Ja, jammer dat de film voor mijn gevoel wat op twee gedachten lijkt te hinken. Als hommage aan die eerdere Alien-films zal het voor échte fans daarvan mogelijk heerlijk vergelijken zijn. Ik las ergens dat scènes zelfs op vergelijkbare wijze gemonteerd zijn, en dat die hommage dus ook behoorlijk in dit soort details zit. Nu hebben we voor de start van die Prometheus-verhaallijn de originele trilogie wel weer gekeken, maar deze Romulus ging ik zelfs binnen zonder ook maar twee seconden van de trailer gezien te hebben.
Maar door die parallelle verhaallijn en overduidelijke opdracht vanuit de studio om een nieuwe franchise te starten, voelt de film qua verhaal nogal teleurstellend. En ik weet dat er veel mensen een stuk minder kritisch hierover zijn dan ik, maar vrees dat échte filmpuristen hier nog harder over zullen vallen…