Fly Me to the Moon (2024)
Soms zijn twee charismatische hoofdrolspelers al genoeg om een meer dan leuke film te maken. En eigenlijk is dat bij Fly Me to the Moon het geval. Dat dat charisma ook nog eens is gevangen in een vrij klassieke lovestory, aangevuld met hedendaags aanvoelende ‘waarheidskritiek’ (vertrouw the powers that be niet altijd op hun (nog altijd vooral) blauwe ogen), dat maakt Greg – The Flash (tv), Arrow (tv), You (tv) – Berlanti’s film meer dan memorabel, if you ask me.
Yes, zo’n fijn simpel feel good-verhaaltje waar de vreugde vanaf straalt. En dat er dan ook nog wat lichte scherpte in zit, in hoe de Amerikaanse overheid het discours in de wereld amechtig onder controle tracht te houden, dat zorgt dat ik met een best grote glimlach terugdenk aan Fly Me to the Moon…
Het verhaal
Cole Davis (Channing Tatum) is één van Amerika’s meest onderscheiden piloten die het helaas nooit schopte tot astronaut. Maar bij die pakken is hij niet neer gaan zitten, want hij runt het Amerikaanse ruimteprogramma voor NASA in de jaren 60. Inderdaad: het decennium waarin Kennedy niet alleen vermoord werd, maar ook beloofde aan het Amerikaanse publiek om nog in dat decennium een man op de maan te zetten. Zeker in die Koude Oorlog-tijd van groots belang, want sommigen binnen de Amerikaanse overheid zagen die oorlog als een overwinningsstrijd inzake welke ideologie de wereld zou gaan domineren. En die communistische Sovjets troefden toentertijd die kapitalistische Amerikanen behoorlijk af…
Er was de Amerikaanse overheid dus alles aan gelegen om dat ruimteprogramma succesvol te maken. Maar zoals misschien altijd dus al is geweest: daarvoor moeten wel de juiste Congresleden op de juiste manier stemmen. En die Congresleden hebben niet alleen de belangen van hun kiezers te overwegen, maar toch zeker ook wel de grote bedrijven die met ongelimiteerde donaties hun campagnes spekken (duik daar niet teveel in, als je dat nog niet weet, want dan ligt zwaar cynisme inzake zo’n beetje elke oorlog in de wereld op de loer!). Wat dus inhoudt, dat de schimmige overheidsfunctionaris Moe Berkus (Woody – The Hunger Games, Three Billboards Outside Ebbing, Missouri – Harrelson) voor alle zekerheid de hippe New Yorkse reclamemaakster Kelly Jones (Scarlett – Lost in Translation, Her – Johansson) inhuurt. Hopelijk kan zij het suffe NASA-imago wat oppoetsen, zodat de publieke opinie zó geïnteresseerd raakt/blijft in die maanmissie, dat de Congresleden wel móeten blijven financieren.
En zoals het een lovestory betaamt, voel je direct de fijne, af en toe wat bijtende dynamiek tussen de vrijgezelle Cole én Kelly. Zeker omdat ze elkaar professioneel juist in de haren vliegen. En dan zit die ‘issie nou gefaket of niet, die maanlanding?‘-complottheorie – waarin Stanley Kubrick een rol gespeeld zou hebben – er ook nog doorheen verwerkt…
Smooth en hapklaar-kritisch sailing
Ja, ik kan me geen moment in de film herinneren dat ik dacht: “Hey, nu loopt ’t wat stroef, of nu wordt er iets afgeraffeld.” Nu weet ik niet of dat een compliment is voor alleen de editor, maar volgens mij komt het ook doordat het verhaal gewoon goed soepel verloopt. Waarvoor dan mogelijk het schrijversteam wel de complimenten verdient. Dit team bestond uit drie personen, waarvan er twee hiervoor vooral muziekvideo’s maakten, terwijl de achternaam van de derde toont dat ze tot één van de succesvolste schrijversfamilies van Hollywood behoort, terwijl haar moeders naam nóg bekender is. Rose Gilroy is namelijk de dochter van Rene – Lethal Weapon 3 & 4, Nightcrawler – Russo en Dan – The Bourne Legacy, Nightcrawler, Andor (tv) – Gilroy, en daarmee ook het nichtje van Tony – The Bourne Identity, Michael Clayton – Gilroy. En het lijkt dus dat die scenario-appel niet ver van de spreekwoordelijke boom is gevallen, waarbij Keenan Flynn (ooit producent van Beyoncé’s Lemonade) en Bill Kirstein (die ook wat Beyoncé-clips produceerde, maar meer credits heeft als cameraman) er mogelijk voor zorgden dat je niet direct voelt dat het zich allemaal in de jaren 60 afspeelt…
Cast & crew
Waarbij ik direct ook bij m’n eigenlijk enige acteer-kritiek kom: je voelt niet direct in welke tijd je zit, en door de wat ongeloofwaardige keuze voor Tatum als het wetenschappelijke hoofd van de NASA, moest ik er wel even in komen. Maar toen we kort switchten naar de hipheid van New York, en hoe een nep-zwangere Johansson daar even – ietwat te hedendaags hip – toont hoe scherp ze conservatieve mannen op hun plek weet te zetten, was mij al duidelijk dat je in een mindere bui misschien wel wat kunt zeuren op deze film, maar dat ik niet in zo’n bui was. Fijn ook dat Johansson haar rol toch net ietwat ‘off’ speelt, want ergens was ik bang dat ik een beetje genoeg van haar (romantische) rollen aan het krijgen was. En naast deze twee hoofdrollen – vooral dus gekozen vanwege hun charismatische chemie, verwacht ik – vielen enkel Harrelson en ook Ray Romano op; Harrelson vanwege de fierceness en arrogantie van z’n karakter, en Romano eigenlijk beetje vanwege het tegenovergestelde: hij is het wat zachtere hart van de film…
Dat Berlanti vooral als “creator” van tv-series ervaring heeft, dat voel je wel aan de slickness die hij daar waarschijnlijk geleerd heeft. Denk dan aan de strakheid van de edit en het weinige gebruik van overbodige shots en/of uitweidingen. Berlanti werkte hier overigens samen met z’n vaste tv-editor, dus verwacht dat vooral dat proces wel lekker soepel is verlopen…
Final credits
En dat levert dus zo’n klassieke lovestory op, die best goed grijs is in z’n (hedendaags aanvoelende) kritiek op ‘de machthebbers’.
Maar laat mijn veelvuldige gebruik van woorden als “waarheidskritiek” e.d. jou niet denken dat je hier naar een topfilm zit te kijken hoor. Fly Me to the Moon is gewoon een fijne romantische komedie, maar wel één die ik de laatste jaren helemaal niet zo vaak meer tegenkom, zie en/of kijk. Fijn om wel weer een keer zo lekker meegevoerd te worden, deels op een nogal spectaculaire reis de ruimte in…