The Crow (2024)
Tja, meestal ga ik graag volledig onvoorbereid en onwetend naar een nieuwe film. Dus toen ik gisteren zag dat deze ‘ineens’ al draaide, toog ik vol goede moed naar de lokale IMAX-zaal. Toch wel beetje geïntrigeerd door de mystiek rondom de ‘originele’ films (waarbij Brandon – zoon van Bruce – Lee op verdachte wijze om ’t leven kwam), kwam ik bij deze 2024-versie van The Crow echter van een spreekwoordelijk ijskoude kermis thuis.
Nee, dit was niet de verrassing waarop ik hoopte, maar eigenlijk beetje een treurige film die wat aandoet als een B-film-variant van films als Constantine en Underworld. En ja, dat waren eigenlijk al geen A-films…
Het verhaal
Na een toch wel te onduidelijk blijvende openings-trauma-zetten-scène zien we hoe een flink getatoeëerde Eric (Bill – It, Barbarian, John Wick: Chapter 4 – Skarsgård) is opgesloten in een psychiatrisch ziekenhuis en/of gevangenis. Met pest-trucjes trachten de therapeuten hem uit z’n opgetrokken schulp te krijgen, maar Erics hartslag lijkt pas omhoog te gaan als de mooie, mysterieuze Shelly (FKA – Honey Boy – twigs) arriveert. Zij is namelijk met veel drugs opgepakt tijdens een vlucht voor een ogenschijnlijk duister sujet, nadat ze via de telefoon van haar beste vriendin Zadie (Isabella – 1899 (tv) – Wei) te horen heeft gekregen dat zij en hun beste vriend Dom nogal gevaar lopen.
Wij als kijkers weten dan al dat dat gevaar komt van ene Marion (Laura – Foundation (tv) – Birn), die in opdracht ene Vincent Roeg (een nogal getypecaste Danny – The Aviator, Wonder Woman – Huston) werkt. Als ze dichtbij komen, weten Eric en Shelly echter te vluchten, en dan volgt een ‘dit is de echtste liefde die je ooit op film vastgelegd hebt zien worden’-montage, waarvan het doel meer dan duidelijk is, maar de uitvoering niet echt bevredigend (waardoor de rest van het verhaal me minder boeide, maar soit).
Wat volgt is een kat-en-muis-spel, waarbij Shelly ogenschijnlijk aan het kortste eindje trekt. Maar zoals het in zulke ‘reli-porn’-verhalen betreft, krijgt Eric echt wel een tweede, derde en/of vierde kans om z’n pure liefde te redden uit de klauwen van het ondenkbare kwaad. En dan mag ie – op bijna 2/3 van de film – eindelijk los in z’n wraakzuchtige bloederigheid…
Af en toe tenenkrommende ratatouille
En dat was het moment dat ik zeer direct aan die Underworld-franchise moest denken, want het lijkt dat ze zich qua gore door die film hebben laten inspireren. Maar inderdaad: die Kate Beckinsale-filmserie staat daar helemaal niet om bekend. Die gore wordt overigens ook zó overduidelijk getoond, dat ik me even afvroeg of dit dan het regiedebuut van bijvoorbeeld een visual fx-persoon was. Want dan hadden die paar ontzettend slecht geacteerde scènes ook meer sense gemaakt, als in: als de regisseur enkel ervaring met gore had, dan was een deel van m’n kritiek makkelijker te ‘duiden’. Maar Rupert Sanders heeft volgens IMDb eigenlijk enkel regie-credits (creatief gezien althans), onder andere voor Snow White and the Huntsman (helemaal vergeten dat ik die gezien had ;)) en die live-action versie van Ghost in the Shell. Inderdaad: had ik dat vooraf geweten, dan waren m’n verwachtingen een heel stuk lager geweest (en dan had ik jou nu ook niet al kunnen ‘waarschuwen’, want dan had ik deze film niet meteen hoeven te zien). Al zit een deel van het ‘probleem’ mogelijk ook bij het schrijversteam…
Crew & cast
Zach Baylin en William Josef Schneider schreven het scenario, gebaseerd op James O’Barrs comics (waar ook de originele films schatplichtig aan zijn). En waar Schneider het excuus kan aanvoeren dat dit z’n debuut is, ontving Baylin eerder zelfs een Oscarnominatie voor z’n King Richard-scenario. Maar vrees dat dat een ‘one time high‘ was, want daarnaast schreef hij ook de scenario’s van Bob Marley: One Love, Gran Turismo én Creed III. Als hij Frans zou zijn geweest, dan verwacht ik dat hij perfect in Luc Bessons lopendebandfilmfabriek (denk Colombiana, die slechte Taken-vervolgen, de Taxi-franchise, et f’ing cetera…) had gepast als vaste scenarist. En ik noem deze films dus vooral, zodat jij weet wat het hoogste niveau van hem lijkt te zijn. En om eerlijk te zijn: hoe meer ik over The Crow typ, des te meer ik wil typen dat Baylin hier zelfs z’n eigen normale niveau nog eens niet lijkt te halen…
Okay, dan naar de personen die de volle zalen moeten trekken: de hoofdrolspelers. Waarbij ik weet dat het niet Skarsgårds schuld hoeft te zijn, dat hij in een paar scènes zo slecht overkomt. Hij doet met z’n nogal karakteristieke hoofd wat ie kan, al had ie wat mij betreft wel in opstand mogen komen, toen hij als bad ass stoere gast voor een spiegel zichzelf op moest gaan maken (met zwarte tatoeage-inkt!), en zichzelf daarna als een soort ijdele goth-alto-emo (volgens mij drie subculturen waarbij ijdelheid juist niet past?) stond te bewonderen. Die scène werkte niet alleen bij mij op m’n lachspieren volgens mij. Aan de andere kant: mogelijk dat menig tiener/puber niet verder komt dan zijn stoere tattoo’s en zijn (voor mij niet-bevredigend uitgewerkte) hartenpijn, en verbergt dat gezwijmel alles (beetje zoals ik wel eens stel dat mooie vrouwen soms ‘onzichtbaar’ zijn, omdat ik niet altijd voorbij die schoonheid kán kijken?). En dan komt ik bij FKA twigs, natuurlijk veel bekender als muzikant dan als actrice, al was ik dus wel erg onder de indruk van haar in Honey Boy. Helaas zijn daar achteraf nogal verontrustende verhalen over naar buiten gekomen, in hoe tegenspeler Shia LaBoeuf haar behandelde, dus de zelfverzekerde sexiness die ze daarin uitstraalde, die was voor haar mogelijk helemaal niet relaxed om te spelen (waardoor ik een wat nare nasmaak bij die film heb). Maar hier speelt ze deels eenzelfde (sexy) rol, en dat doet ze ruim voldoende. Jammer dat de regisseur het niet voor elkaar kreeg om die pure, mega-heftige liefde tussen hen écht te laten voelen (het wordt vooral gezegd in dialogen)…
Final credits
Want ik denk dat de film daarmee valt of staat: kun je meegaan in hun liefdesverhaal, dan zul je jezelf waarschijnlijk wel mee kunnen laten voeren en zweef je met gemak boven al mijn kritiekpunten. Maar ik vond de hele film zo in onbalans, dat op het moment dat ik die liefde moest gaan voelen, ik in m’n hoofd allang andere zaken in de film aan het beoordelen was. En ja, dat is soms de crux van het zijn van een recensent, maar de betere film geeft me natuurlijk helemaal geen kans om zoveel in m’n hoofd te gaan zitten.
Ik denk dat ik m’n kritiek mogelijk het beste vang door te stellen, dat ik tijdens de film zeker twee keer dacht: “Had ik deze 1u51m niet beter besteed door thuis te blijven en een boek te lezen, of De Slimste Mens te kijken..?”