Beetlejuice Beetlejuice (2024)
36 Jaar na Beetlejuice is Tim Burton terug met ’n heerlijk vermakelijk vervolg, dat zeker in de aankomende herfstmaanden waarschijnlijk een aardig publiek zal trekken. Ik vond Beetlejuice Beetlejuice een fijne ride met een aantal geweldig creatieve vondsten, waardoor ik na een paar minuten wel over die nogal stevige Addams Family-vergelijking heen was. Al vind ik het nog altijd raar dat ze dezelfde actrice hebben gekozen die als Wednesday in de gelijknamige tv-serie een nogal vergelijkbaar karakter speelde. Al blijkt deze film sowieso wel in hetzelfde surrealistisch-komedie-horror-wereldje te leven (en z’n oorsprong te vinden) als waar die van oorsprong gothic tv-serie uit de 60’ies bivakkeert…
Het verhaal
Lydia Deetz (Winona – Bram Stoker’s Dracula, Stranger Things (tv) – Ryder) heeft haar avonturen en paranormale capaciteiten, die ‘we’ kennen uit dat 80’ies origineel, inmiddels weten te vermarkten. Ze presenteert namelijk een tv-show genaamd Ghost House, waarin ze gasten in contact brengt met overleden familieleden en/of vrienden. Haar vriend Rory (Justin – Mulholland Dr., Star Wars: The Last Jedi – Theroux) produceert de show, en pusht haar behoorlijk, ondanks haar overduidelijke onzekerheid over wat wel of niet allemaal werkelijkheid is. In het studiopubliek ziet ze namelijk weer steeds vaker visioenen van ene Beetlejuice (Michael – Birdman, Spotlight – Keaton), en dat voorspelt natuurlijk niet veel goeds…
Tussen de opnames door krijgt ze flink wat telefoontjes van stiefmoeder Lydia (Catherine – Best in Show, The Addams Family (animatie) – O’Hara), met het trieste nieuws dat papa Charles (een digitale en unhireable Jeffrey – Ferris Bueller’s Day Off – Jones (zie Wiki-link voor meer daarover)) na een vliegtuigcrash is opgevreten door een haai. En daarom moeten ze terug naar Winter River, inderdaad: het stadje waarvan een maquette gebruikt wordt in de leader van Lydia’s tv-show, maar die ook nog altijd op zolder van Lydia’s voormalig ouderlijk huis te vinden blijkt te zijn…
Onderweg pikken de dames Lydia’s dochter Astrid (Jenna – Wednesday (tv), X – Ortega) nog op op haar school, en de rest van de film volgen we vooral Astrids coming-of-age-verhaal, waarin ook meer dan genoeg ruimte is voor de strapatsen van Beetlejuice, z’n prachtige, ‘gebroken’ ex Delores (Monica – Irréversible, Twin Peaks: The Return (tv) – Belluci) en voormalig politiecop-acteur Wolf Jackson (Willem – Poor Things, The Lighthouse – Dafoe).
Creatieve ratatouille
Ja, tijdens het schrijven van bovenstaande kwam ik er ook ineens achter, dat Dafoe zulke ‘half-levende’ rollen ook al vaker heeft gespeeld (vooral z’n rol in Poor Things ziet er visueel beetje hetzelfde uit). En ook O’Hara leende dus haar stem zo’n vijf jaar geleden al aan die The Addams Family-animatie, waar ik het al genoeg over Wednesday (tv) heb gehad. Iets dat normaliter voer zou zijn voor flink wat kritiek, maar zo’n kritiek ontstaat dus vooral als de overall beleving niet top is, en/of er ergens iets wringt. En dat is hier dus totaal niet het geval, wat best knap is. Mogelijk dat Burton daarom ook een stop-motion cutaway gebruikt, en nog heel wat meer creatieve vondsten inzet om z’n verhaal aan te kleden. Waarbij ik de opvallend simpele taartbak-tekst uit Donna Summers MacArthur Park nooit meer los ga zien van deze film (weet dat ik zulke ‘stem-uithaal-nummers’ sowieso al geweldig vind). En hebben die mooi gebreide zandwormen niet ook een ietwat duidelijke connectie met de vergelijkbare ‘beesten’ uit Dune..?
Crew & cast
Okay, ik ontdek dus zojuist pas, dat één van de schrijvers van het origineel uit 1988 (Larry Wilson) dus ook een schrijfcredit voor die The Addams Family-film uit 1991 krijgt. En dat het schrijversduo met de screenplay-credit van deze Beetlejuice Beetlejuice (Alfred Gough en Miles Millar) ook de schrijvers én creators van Ortega’s Wednesday-serie zijn. Met andere woorden: het is dus totaal niet raar dat deze films en series hetzelfde aanvoelen. Best opmerkelijk, if you ask me, maar buiten dat opmerkelijke ook weer helemaal niet storend, want het genre biedt Burton wel veel mogelijkheden tot ontzettend lekker creatief bezig zijn. Iets dat hij met beide handen aangrijpt..!
En door die licht-surrealistische, lekkere over-the-top sfeer, mogen vooral Theroux en Dafoe in hun bijrollen ook lekker weird spelen. En dat ze dat kunnen is geen verrassing, zeker niet voor Dafoe en z’n karakteristieke hoofd. Theroux balanceert in mijn beleving altijd wat tussen raar en super-cool, iets dat je ook in z’n oeuvre wel terugziet. En ik ontdek dus zojuist nog iets, want Justin is dus gewoon de neef van documentairemaker Louis Theroux. Dat Justin dus ‘meer’ kan dan enkel acteren, dat is dan mogelijk net wat minder verrassend. Hij schreef namelijk ook de scenario’s van onder andere Tropic Thunder, Iron Man 2 én Zoolander 2. Overigens is Michael Keaton ook heerlijk op dreef in de titelrol hoor. En door de vele make-up ziet hij er – functioneel natuurlijk – niet veel ouder uit dan in het 36 jaar-oude origineel…
Final credits
Ja, ondanks m’n verbazing vanwege die dus erg sterke Addams Family-link (bij Belluci’s epische ‘binnenkomst’-scène moest ik ook even aan Thing denken), ben ik het wel eens met die “worth the wait“, die op het promotiemateriaal van de film prijkt. Moet overigens ook wel melden dat ik IMAX weinig vond toevoegen aan de film, want denk dat deze film het straks rond Halloween ook gewoon goed zal doen, als je hem thuis via een streamingdienst kijkt.
Yes, leuk, goed gemaakt en overall vermakelijk as hell…