Rebel Ridge (2024)
Ruim tien jaar geleden verraste Jeremy Saulnier mij al snoeihard met Blue Ruin, dus dat hij schrijnend onrecht met ballen durft aan te (laten) pakken, dat wist ik al. Combineer dat met geweldig gedetailleerde (en wat jaloersmakende) dialogen, een scherpte inzake door mannelijk testosteron beïnvloede pissing contests, een behoorlijk opvallende muziekkeuze (to say the least), een hoofdrolspeler die me keihard achterover deed slaan en eigenlijk twee al vrijwel volwaardige drama’s/films in één, en je begrijpt m’n enthousiasme over deze Neflix-film waarschijnlijk wel.
En oh ja: de film is ook gewoon VET..!
Het verhaal
Op weg naar Shelby Springs, Alabama wordt ex-marinier Terry Richmond (Aaron – The Underground Railroad (tv), Old, Mufasa: The Lion King – Pierre) opzettelijk aangereden door een lokale politieagent. Eigenlijk voelde ik direct al een raciale spanning, maar Terry blijft wel verdomd cool & collected als hij wordt ondervraagd. Terwijl je aan alles al direct voelt, dat de politieagenten (waaronder Emory – The OA (tv), The Bikeriders – Cohen) precies de juiste juridische paden weten om hem te onderdrukken. Als ze die shitload aan contant geld in z’n rugzak vinden, willen ze natuurlijk niet geloven dat dit voor de borgtocht van z’n neef Michael (C.J. – Project Power, Just Mercy – LeBlanc) is, en nemen ze het in. Maar daarmee ontnemen ze Terry dus van z’n opdracht: z’n neefje trachten te ‘redden’ voordat hij naar de staatsgevangenis wordt overgebracht, waar hij vanwege een getuigenis direct gevaar dreigt te gaan lopen.
Uiteindelijk komt Terry aan in het kleine stadje, om erachter te komen dat de lokale rechtbankmedewerkers ook gewoon op tijd bij een vriendenBBQ willen zijn bijvoorbeeld, en dus niet echt extra tijd voor hem vrij willen maken. Behalve de jonge, fragiele Summer (AnnaSophia – The Way Way Back – Robb), die met gevaar voor haar eigen baan wel ziet hoe onrechtvaardig Terry behandeld is. Als Terry echter de stoute schoenen aantrekt en op het politiebureau aangifte van een overval wil doen (door de twee agenten die ‘m aanhielden), komt ie oog in oog te staan met de lokale politie-chief (Don – Miami Vice (tv), Brawl in Cell Block 99 – Johnson), die hem vriendelijk doch dringend verzoekt na het weekend terug te komen, omdat ze mogelijk wel een dealtje kunnen maken. Als Terry op maandagochtend echter terugkomt, blijkt z’n neefje al op weg naar de gevangenis, en blijkt die deal niets waard te zijn geweest. Of toch wel…?
Murky waters…
Dat ik met gemak bovenstaande ‘verhaal-alinea’s’ kon vullen met enkel hetgeen in het eerste deel van de film gebeurt, tekent vooral hoe stevig Saulnier mij (en hopelijk jou ook) ín het verhaal wist te trekken. Ik voelde direct flink wat onrecht-bestrijdingsvezels aanspannen in m’n lijf, maar dan vooral in de dialogen tussen vooral chief en Terry. In een bijna (maar gelukkig net niet) klucht-achtig aanvoelende ‘Moet effe de wifi herstarten‘-scène komt het lokale politiekorps nét iets te laat achter Terry’s verleden, en dat initieert het meer dan bevredigende tweede deel van de film. En ook daarin kom je erachter hoe sterk het is, als een film de argumenten van de veronderstelde bad guys in de film op geloofwaardige wijze heeft weten te zetten. Door juist de angst voor verandering/globalisering goed te zetten, begrijp je wel waarom chief c.s. ooit dat pad op gingen, waar ze nu nooit meer van terug kunnen komen. Dat dit een pad is, waar vooral niet-witte mensen (en andere makkelijk te overheersen personen) de dupe van zijn, dat is in zo’n klein conservatief stadje best logisch. En het is een pad waarop ze misschien nog wel decennialang voort hadden kunnen modderen, maar dan hadden ze niet in Saulniers creatieve geest, en daarmee op Terry’s pad moeten verschijnen…
Cast & crew
Want damn, ik was aardig onder de indruk van Pierre’s coolheid. Iets waar Barry – Moonlight, If Beale Street Could Talk – Jenkins eerder van op de hoogte leek, want hij castte Pierre’s stem al voor de hoofdrol in die The Lion King-prequel. Maar ik had serieus het gevoel naar een nieuwe actieheld te kijken, die naast een indrukwekkend fysiek ook gewoon toont dat ie afgestudeerd is van de prestigieuze London Academy of Music and Dramatic Art. Waarbij hij overigens heerlijk tegenspel krijgt van Johnson, in een rol die hem de laatste jaren steeds beter lijkt te liggen (denk aan z’n bijrol in de Watchmen-serie, z’n Big Daddy in Django Unchained, maar zeker ook eerdergenoemde S. Craig Zahler-film). Ook Robb viel me goed op. Eerst dacht ik nog: damn girl, wat ben jij een fragiel type, dat vrij makkelijk onder te sneeuwen lijkt, maar later blijkt daar toch wel een sterk en rechtvaardig hart onder te zitten.
En dat is een zeer goede casting-keuze van Saulnier geweest, Zoals ik eigenlijk wel blij ben met al z’n keuzes. Zelfs voor die nogal opvallende metal-songs op de soundtrack, waaronder nummers van Iron Maiden en Stormtroopers of Death (!). Inderdaad: die muziek verwacht je niet direct bij zo’n film, al past het uiteindelijk wel vet/goed. Maar Saulniers grootste kracht zit wel degelijk in z’n pen én in z’n regie-capaciteiten. Qua dialogen was ik behoorlijk (en gezond) jaloers op de scherpte daarin, want zeker in de details lijkt hij die plattelandssetting erg goed te kennen (hijzelf is overigens geboren in een stad met ruim 150.000 inwoners, dus dat lijkt geen directe bron daarvoor). Misschien dat 40% van m’n waardering voor Pierre en Johnson wel door Saulniers schrijfwerk komt hoor. Iets waarmee hij dus al enorm opviel met z’n doorbraakfilm Blue Ruin, die hier volgens mij door veel te weinig mensen gezien is.
Final credits
Maar mogelijk komt daar door Rebel Ridge wel verandering in. Want mocht je Saulniers stijl net zo goed vinden als ik – en ik weet dat niet iedereen door dat ‘rustige’ eerste uur heen zal komen, zeker als je het drama niet goed genoeg ‘voelt’ – dan zul je Blue Ruin ook wel willen zien. Net zoals ik a.s.a.p. Green Room (en mogelijk ook Hold the Dark, al voorspelt dat IMDb-punt net wat minder ‘goeds’) moet zien.
Kijk deze film en laat je meevoeren door de aangrijpende manier waarop Saulnier onrecht weet in te zetten om eerst je ‘woede’ op te wekken, zonder dat er iemand in een slachtofferrol geplaatst wordt. Waardoor je dus waarschijnlijk ook met lichte smart wacht tot dat tweede deel van de film lekker los gaat…