Unfrosted (2024)
Weet je, soms is het fijn als een film net zo ‘onbelangrijk’ is, als dat ie slecht is. Dan vind ik het namelijk niet zo erg om er géén recensie over te schrijven. Maar een film, geschreven, geregisseerd, betaald én ‘voorgegaan’ door Jerry Seinfeld met een shitload aan comedians in de cast (denk Bill Burr, Maria – Borat 2, Bodies Bodies Bodies – Bakalova, de halve Saturday Night Live (tv)-cast, Sarah – Trump-impersonator – Cooper, Amy Schumer, Cedric the Entertainer, Jim Gaffigan, Melissa McCarthy, Thomas – Reno 911 (tv) – Lennon en Bobby – Drunk Uncle – Moynihan), aangevuld met sterren als Christian – Blink Twice, True Romance – Slater, James – X-Men, Westworld (tv) – Marsden, Peter – The Station Agent, Game of Thrones (tv) – Dinklage, Jon – Mad Men (tv) – Hamm, Ronny – The Daily Show (tv) – Chieng, Hugh – Wonka, Four Weddings and a Funeral – Grant en Tony – Quiz Lady, Amercian Ultra – Hale, en je begrijpt dat ik best wat ‘interne links die het goed doen qua SEO’ zou missen, als ik dit niet schreef. Al vraag ik me serieus ook af, of recensenten ook maar één promille invloed hebben op het ‘succes’ van zo’n (mislukt) Netflix-tussendoortje…
Het verhaal
Oh ja, de film vertelt het grotendeels fictieve verhaal van de 60’ies-strijd tussen Kellogg’s en Post (nu bekend als General Foods), en de uitvinding van de megapopulaire ‘Pop Tart’. Inderdaad, doorgewinterde filmliefhebbers denken nu mogelijk ook direct aan Michael – Beetlejuice Beetlejuice, Birdman – Keatons The Founder (over de oprichting van McDonald’s), maar waar die wel redelijk trouw bleef aan het ‘echte’ verhaal, neemt Seinfeld daar hier nogal een loopje mee. Waarmee hij misschien wel toont wat er mis is met de film: het lijkt hem vrij weinig te schelen dat er echt wel miljoenen dollars in dit project gestoken zijn, maar enige vorm van noodzaak, urgentie, passie of concept ontbreekt eigenlijk wel…
Althans: de film vertelt wel over hoe de erfgenamen van de twee grote bedrijven – toevallig tegenover elkaar gesitueerd in het bescheiden Battle Creek, Michigan – elkaar kapot beconcurreren, maar de fictieve Edsel Kellogg III (Gaffigan) en Schumers wel werkelijk bestaande Marjorie Post (die schijnbaar later ooit Mar-a-Lago liet bouwen!??) lijken ook enorm op elkaar te geilen. Waardoor ze natuurlijk continu in tweestrijd zijn, en dat levert inderdaad nogal wat klucht-grapjes op. Zoals ook de hele set-up (production design, kostuumontwerp, e.d.) ook tegen het surreële aan schuurt, zonder dat dat enig logisch ‘nut’ lijkt te hebben.
Megalomanie?
Ja, het voelt beetje aan alsof Seinfeld iets wilde maken, iedereen graag meeliep, maar dat niemand het belangrijk genoeg vond om Mr. Seinfeld te vertellen dat hij mogelijk niet zo’n goede regisseur is? Ik heb de film afgekeken (anders had ik dat Mar-a-Lago-feitje nooit geweten; en hoe ‘arm’ was m’n leven dan geweest!!?), maar dat was vooral omdat er verder weinig op tv was gisteravond. En nu voel ik echt wel beetje zo’n ‘de beste stuurlui staan aan wal’-gevoel opkomen hoor, want hóe deze film gered had kunnen worden, dat weet ik ook niet zo één-twee-drie. Maar qua gevoel lijkt het alsof Seinfeld het allemaal wat te makkelijk heeft aangepakt. Zo van: “Als ik nu gruwelijk veel acteurs bij elkaar verzamel, ook zeker de juiste professionals alle sets laat bouwen, en daar dan flink wat politieke en/of ‘hippe’ grappen in verwerk, dan móeten mensen dat óók leuk vinden!”
Maar daarin vliegt ie dus alle kanten op, van een grapje over hoe JFK (in de vorm van Bill Burr!) ooit de Wrigley Twins bevrucht zou hebben tot Hugh-Grant-in-Qanon-sjamaan-outfit, om ook Trumps Capitoolbestorming nog ergens een plek te geven in de film. En ja, dan is de zoektocht naar hét nieuwe ontbijt dramatisch gezien echt niet interessant genoeg om als rode draad alles bij elkaar te houden, helaas.
Cast & crew
Laat ik deze alinea niet al te lang maken, want weet ook niet zeker hoeveel van de acteurs überhaupt herinnerd willen worden aan deze film (alsof mijn al dan niet vernoemen van hun namen hier daar ook maar iets van invloed op zou hebben ;)). Qua crew heeft Seinfeld z’n vaste schrijversteam gebruikt (die naast aan de Seinfeld-serie ook samenwerkten aan het alweer vergeten Bee Movie).
Final credits
Nee, Unfrosted: The Pop-Tarts Story, zoals de film officieel heet, is de moeite totaal niet waard. Okay, als het alternatief is om anderhalf uur naar een zwart tv-scherm te kijken, dan vermaken de neon-kleurtjes wel, maar ik kan me serieus geen moment herinneren dat ik überhaupt moest glimlachen. Beetje zo’n plaatsvervangende schaamte, die je mogelijk kent als je wel eens naar een stand-up comedy-show gaat, en iemand totaal niet grappig blijkt te zijn (of misschien z’n avond nét niet heeft).
Dus Jerry, jij inmiddels al 70-jarige grappenmaker, stick to what you’re good at. En dat is niet het proberen te verkluchten van waargebeurde verhalen…