It’s What’s Inside (2024)
Ik hoorde van iemand dat ze deze bij beste of grootste verrassingen van het jaar vond horen. Maar ben nu dus wel zeker, dat zij nóg makkelijker valt voor shock & awe-films dan ik dat al doe. “Bodies Bodies Bodies meets Get Out!” is namelijk wel een aardige oneliner om deze film te duiden, maar dan gebruik je wel twee films die in hun specifiekere genre allebei beter zijn. Al was mijn eerste, lekker directe reactie ook “Holy freaky mindbending shit man!“. Ik raakte halverwege deze opmerkelijke film namelijk de draad wel even kwijt, maar conceptueel is het wel weer interessant genoeg dat ik dat graag voor lief nam. En doordat je – mede door het concept – mogelijk niet echt binding krijgt met veel van de karakters, kon ik genoeg afstand houden om ‘emotioneel straffeloos’ lekker mee te blijven puzzelen (juist omdat je door opzet dus niet al té betrokken raakt)…
Het verhaal
Reuben (Devon Terrell) staat op het punt om te gaan trouwen met Sophia (Aly Nordlie), maar onder #reuphi (denk “roofie”, die 90’ies rape-drug) kondigt Reuben eerst nog een flink en hopelijk onvergetelijk ‘vrijgezellenfeest’ aan. Althans: een feest aan de vooravond van z’n trouwerij (zonder Sophia) met alle vrienden van vroeger. Probleem lijkt echter, dat er op dat bewuste laatste feest, zo’n acht jaar geleden, iets heeft plaatsgevonden, waardoor de slimste van het stel – Forbes (David – The Boys (tv) – Thompson) – van school getrapt werd en de vriendengroep uit elkaar groeide. Inmiddels lijkt Forbes wel aardig op z’n pootjes geland als tech-mogul, terwijl wij als kijkers op alles worden geïntroduceerd door een niet al te stabiel ogend koppel, gevormd door Shelby (Brittany – The White Lotus (tv) – O’Grady) en Cyrus (James Morosini).
Aangekomen in de potsierlijke familievilla van Reuben lijkt de reünie inderdaad sowieso al drank– & drug-infested te gaan worden. Ze herinneren de vele spelletjes die ze vroeger speelden, en wij hebben natuurlijk allang door dat de film iets gaat doen met al die onverwerkte en/of onuitgesproken zaken die je zo links en rechts al hebt opgevangen. Iets dat een flinke ‘aanzwengel’ krijgt als tijdens het diner Forbes ineens toch wél voor de deur staat. Hij heeft een opvallende koffer bij zich, en wat blijkt: hij heeft met z’n tech-team een geweldig nieuw spel ontwikkeld, en dat wil hij best uittesten en/of spelen met z’n oude vrienden. Na een eerste ronde, waaraan bijvoorbeeld Shelby niet zomaar mee wilde doen, zijn ze allemaal fucking flabbergasted, en was mijn reactie: “Damn, dit is conceptueel wel héél vet om als makers mee te spelen..!”
En dan moet ronde 2 natuurlijk nog volgen, en laat ik ’t zo stellen: het is soms even lastig bij te houden, maar uiteindelijk werd die verwarring afdoende omzeild/opgelost. En dat levert dus een heerlijke who-the-what-fuck-done-what?-puzzel op die je mogelijk in awe achterlaat. Maar gevoelsmatig lijkt die heerlijke, conceptuele potentie toch niet afdoende uit de verf te komen…
Donnie Darko-ish..?
Weet je, ik zag laatst The Butterfly Effect op tv voorbijkomen, en waar ik die film bij z’n release echt een heerlijke mindfuck vond, is dat niet echt een film die de tand des spreekwoordelijke tijds goed heeft doorstaan. Of denk aan Donnie Darko, die ik vanwege eenzelfde ’teleurstellingsangst’ eigenlijk nooit meer teruggekeken heb. Toentertijd was dat dé megafavoriet van iedere late teen, early twentiesomething, maar ik vraag me zelfs bij die inmiddels cult classic af, hoe ik die nu zou beoordelen (zijstraatje: waarom heeft DD-regisseur Richard Kelly sinds The Box (2009) niks meer gedaan?). Al denk ik dat It’s What’s Inside eerder in de voetsporen van die Kutcher- dan die Gyllenhaal-film zal treden. Want de reden voor dat lekkere meepuzzelen is dus ook de reden dat ik verwacht dat deze film niet al te goed zal blijven hangen. Emotioneel maakte me het namelijk geen snars uit wat er met de karakters ging gebeuren. Ja, daar zou je filosofisch ook weer flink wat interessants aan op kunnen hangen, maar die diepte past niet bij deze film. Wat wel past, is toch wel een lichte-teleurstelling-versterkend gevoel, omdat de potentie van het concept veel meer ingelost had kunnen worden. Want juist doordat de karakters in de film wel met hun (overduidelijk aanwezige) tekortkomingen móeten omgaan, komen de meeste karakters daar ogenschijnlijk toch wel mee weg. Of zou het verhaal wel perfect kloppend zijn (dat door alle twists & turns echt niet in één viewing bij te houden is), en heb ik dat nu/nog gemist? Cyrus’ verhaallijn (en toxicity) lijken wel goed minutieus gelegd qua puzzel, maar Forbes’ karakter blijkt – na een best verrassende einde-film-onthulling – ook wat op los “Oooooh, is dát niet supervet!!??? Nee, niet teveel erover nadenken!“-drijfzand te zijn geschreven.
Crew & cast
En mocht ik het tóch mis hebben, en bovenstaande wél zo perfect in elkaar zitten als dat de shock & awe je wil doen geloven, dan is debuterend music video-regisseur Greg Jardin direct de nieuwe Christopher Nolan, die dan mogelijk nog wel even een mentor moet inhuren om ‘m iets ingetogener te laten opereren. It’s What’s Inside bulkt namelijk van de ambitie en vette ideeën, maar mist mogelijk nog de ‘rust’ van iemand die exact weet waarom deze film gemaakt moest worden. Verder dan “Ik wil graag een vette, vermakelijke film maken!” kom ik namelijk niet, en hoe lekker entertaining dat ook klinkt, de beste films in wat voor genre dan ook zijn pas goed, als je als kijker het gevoel hebt dat er iets van (menselijke) urgentie achter het maken zat. En daarvoor moet je in elk geval wel mee willen voelen met (één van) de karakters. Maar voor die focus is hier niet gekozen, misschien wel omdat het al lastig genoeg was om al dat plot in het verhaal verweven te krijgen?
Als het een keuze is geweest (en geen noodzaak vanwege budgettaire redenen) om met voornamelijk onbekende acteurs te werken, dan is dat wel de juiste. Té grote namen hadden het mogelijk nog wat verwarrender gemaakt allemaal, en de ‘inwisselbaarheid’ van enkele van de karakters (ik had in de laatste scènes nog altijd niet alle namen van alle karakters direct paraat) is wel degelijk functioneel. Enkele van de acteurs zul ook jij “wel ergens van kennen“, waarbij ik het enkel kort even over Cyrus’ karakter (gespeeld door James Morosini) wil hebben. Mijn weerstand tegen dit karakter kwam volgens mij niet alleen door zijn hyper-simplistische male toxicity, maar ook doordat ik hem als acteur niet helemaal wilde volgen. Daarnaast is Thompsons karakter (Forbes) ook te weerbarstig en opportuun geschreven. Nogmaals: ik kan me niet voorstellen dat het allemaal wel ‘klopt’ in het verhaal, en als ik daar gelijk in heb, dan is Forbes als karakter nogal een rommeltje. Juist doordat veel van het plot in dit karakter is geperst…
Final credits
Natuurlijk is It’s What’s Inside een lekkere trip om in mee te gaan, maar helaas blijkt het dus ook een film dat wanneer je (lees “ik”) erover begint te schrijven, je toch wel steeds kritischer wordt. Beetje zoals een vette vuurwerkshow op 13 maart of zo: kijk voorbij het vuurwerk, en het blijkt gewoon een vrij simpele doordeweekse maart-dag. Vergaap je je echter aan het prachtige vuurwerk, dan vind je het mogelijk wel irritant als iemand als ik je wijst op wat er voorbij dat vuurwerk ‘mist’…
Al wil je soms natuurlijk ook gewoon vermaakt worden, zonder al teveel na te denken. Daarvoor is deze dus redelijk geschikt, hoe hard Jardin ook probeert de (wel intelligente?) ingewikkeldheid van Richard Kelly, Christopher Nolan of Darren Aronosfky te kopiëren…