Sasquatch Sunset (2024)
Sinds m’n bezoek aan SXSW 2023, en daar de opnames van de allereerste Chinwag-aflevering bijwoonde, ben ik een fervent luisteraar van deze Paul Giamatti-podcast over monsters, Bigfoot, UFO’s en wat dies meer zij. Niet al te lang geleden hadden ze Jesse – The Social Network, Zombieland – Eisenberg te gast naar aanleiding van z’n rol in deze film. ‘Sasquatch’ is namelijk een Bigfoot-achtig wezen dat mogelijk de uitgestrekte bossen van het Noord-Amerikaanse continent bewoont, en een persoonlijk favoriet mythisch figuur van Giamatti. Ik was daarom erg benieuwd naar deze film, juist omdat ze er in de podcast zo heerlijk enthousiast over waren. Maar wat ze terecht ook opmerkten: het is wel een verdomd rare ‘film’, en één die ook niet echt aan te raden is. Al was die 1,5 uur investering het wat mij betreft wel waard, om na een geweldig eindshot de mooie pure stem van Riley Keough eindelijk wél te mogen horen…
Het verhaal
De film toont namelijk een jaar uit het leven van een groepje mysterieuze mensachtigen (zie still hieronder), dat ergens in de noordwestelijke bossen van de VS (de film is opgenomen in Noord-Californië) rondloopt. Ogenschijnlijk redelijk doelloos, en ook door de manier waarop ze zo’n beetje alles eten dat ze tegenkomen, vroeg ik me wel vrij snel af: “Hoe de f… hebben zij het zo lang weten te overleven??” Iets dat je nooit te weten komt, want ondanks hun mensachtige uitstraling (het is best uitdagend om erachter te komen wie Eisenberg en Keough nou spelen), bevat Sasquatch Sunset geen enkele (verstaanbare) dialoog.
Het wordt interessanter als ‘Child’ (Christophe – Twin Peaks: The Return (tv) – Zajac-Denek) ineens een gesprekje lijkt te voeren met z’n eigen rechterhand, die hem ook daadwerkelijk ‘helpt’ in z’n zoektocht naar de verdwenen Alpha (Nathan Zellner). Is dit een opmaat naar een evolutionaire sprong vooruit, of creëer ik daarmee teveel logica/plot/conventionaliteit..? Ik vrees het laatste, mede ook omdat mijn vraag uit de vorige alinea wel vaker in m’n hoofd voorbijkwam. Want wil de film wel meer zeggen dan hoe onze ‘beschaving’ langzaam alle natuurlijkheid uit de wereld tracht te slopen; iets dat voor onze behaarde vrienden natuurlijk niet zo positief is..?
‘Slechts’ 1 miljoen dollar…
Ja, dat schijnt het budget van dit leuke experiment te zijn geweest. Een budget waarmee je best ook 20 jonge filmmakers een gruwelijke grote kans had kunnen geven hun droom te verwezenlijken, om zo misschien een paar nieuwe, interessante makers te ontdekken. Mogelijk had dat meer opgeleverd voor ‘cinema’ dan deze “Zellner Bros. production” (ja, één van de broers speelde ook de Alpha-rol in de film). Maar ja, zo’n zelfde vergelijking zou je met best veel films nog veel grootser kunnen maken. En omgedraaid: stel dat je zo’n raar idee hebt als in deze film wordt verbeeld, dan is het ook weer best vet dat je daarvoor ergens een miljoen aan budget kunt vinden. Al schijnt Eisenberg uiteindelijk zelf een groot deel opgehoest te hebben, dus hij durfde het zeker wel aan. Toch (b)lijkt een culthit als Hundreds of Beavers dan toch wel een stuk meer op te leveren, en daar was “aandurven” net zo’n issue, denk ik (al kostte die amper 150.000 dollar). En wat ik hiermee vooral wil tonen: hoe raad je een film als Sasquatch Sunset überhaupt aan, als de film een beetje aanvoelt als een gedicht, waarvan je de boodschap inderdaad net zo goed (en mogelijk net zo ‘succesvol’) als liedje had kunnen uitbrengen. Misschien wel exact het liedje dat Elvis’ kleindochter Keough inzet, terwijl het eindshot nog net niet naar zwart gefaded is…
Cast & crew
Ik typ wel vaker dat ik het soms lastig vind om acteerprestaties te beoordelen (soms is dat een enorm compliment, als het acteren zelf zó natuurlijk is dat het niet meer ‘zichtbaar’ is), maar hier zit iedereen achter zo’n laag prosthetics, dat de presentatoren van Chinwag zelfs na het zien van de film aan Eisenberg moesten vragen wie van de drie mannelijke karakters hij had gespeeld. Uiteindelijk blijkt dat dus de ’tweede’ man in het verhaal te zijn, want die eerste (Alpha), die werd dus gespeeld door één van de twee regiebroers. Dat Keough dan de vrouw van het groepje was, dat lijkt bijna redundant om nog te vermelden. En misschien moet ik vooral Eisenberg en Keough wel complimenteren, want het lukte ze wel om behoorlijk wat empathie op te roepen, waarbij ze enkel hun oogopslag hadden om (zelf) iets mee te ‘doen’.
Grappig: Nathan Zellner, in de film dus ook te zien als de leider van het groepje, heeft hiervoor de meeste ervaring opgedaan als visual fx-man (van onder andere Red vs. Blue (tv)??), terwijl broer David veel meer acteerervaring had (onder andere naast Casey Affleck in Ain’t Them Bodies Saints). Als makers lijken ze hun ‘doorbraak’ gehad te hebben met Kumiko, the Treasure Hunter (uit 2014), en ze maakten in 2018 ook nog de mij best onbekende Robert Pattinson-Mia Wasikowska-film Damsel. Maar schijnbaar hebben de mannen dus al sinds hun jeugd een grote voorliefde voor alles wat met Bigfoot te maken heeft, en schreef David het scenario ergens tussendoor, toen een ander project even op pauze stond. En dat ‘voel’ je wel ja, dat het vooral een leuk idee was, dat bijna per ongeluk zo ‘groot’ werd…
Final credits
Ik weet echter niet, of deze Sasquatch Sunset hun carrière nou een boost geeft, of ze juist wat richting vergetelheid duwt. Ik moest een paar keer keihard lachen, zeker toen ze voor het eerst een weg ontdekten, maar vooral dus omdat ze gewoon alles in hun mond stoppen alsof het de eerste keer is dat ze het eten. Daarnaast veerde ik bij dat ‘talking to the hand‘ van het sasquatchje dus wel behoorlijk op.
En damn, ontdek ik nu pas dat in de titel gewoon het bijna-sjieke Zuid-Nederlandse “quatsch” zit, en dat ik daar enkel “heerlijke” voor had hoeven te zetten, waarmee ik dan eigenlijk deze hele recensie had kunnen vervangen??