Wolfs (2024)
Deze Apple TV-film is een vrij simpel, vermakelijk niemendalletje waar je zulke grote namen niet in verwacht. Maar juist doordat Clooney en Pitt uiteindelijk wel even die Ocean’s Eleven-dynamiek ‘aanraken’, werkt Wolfs wel redelijk als ’tijddoder’. Aan de andere kant: je hebt beide topnamen dus allang in betere versies van deze misdaadkomedie gezien. Vooral Pitt met Killing Them Softly – een film waar ik altijd graag naar wijs – en als ik die stelling ‘rond’ moet maken, dan zou ik Out of Sight (of Welcome to Collinwood!?) moeten noemen voor Clooney…
Maar wat ik dus vooral wil benoemen: het lijkt alsof de makers lui zijn geworden toen Pitt en/of Clooney betrokken raakten, en dat ze vanaf dat moment zo efficiënt mogelijk – efficiency is ook uitzoeken hoe weinig moeite er in een product gestoken hóeft te worden om ‘acceptabel’/winstgevend te zijn – de productie zijn gestart, uitgaande dat die grote namen voldoende waren.
Het verhaal
Openbaar aanklager Margaret (Amy – Only Murders in the Building (tv), Birdman – Ryan) heeft na een paar borrels een jonge kerel opgepikt, waarmee ze een hotelkamer is ingedoken. We horen bij de begintitels al wat grasgerinkel en een schreeuw, en al snel zien we dat deze jongen (Austin – Euphoria (tv), The Kings of Summer – Abrams) levenloos in een plas bloed ligt. In paniek belt Margaret een telefoonnummer met als naam “[ ]”; een nummer dat ze ooit van ‘iemand’ kreeg in geval ze in grote problemen kwam. Helaas blijkt het nummer te zijn afgesloten, maar voordat haar paniek nog groter wordt, wordt ze toch teruggebeld door de man (George Clooney) van het nummer. Stiekem hebben oplettende kijkers dan ook al gezien dat deze Margaret zelf op tv te zien was – als nieuwe ‘tough on crime‘ district attorney-kandidaat – in de kroeg van waaruit ‘man 1′ (Clooney dus) haar terugbelt.
In de hotelkamer aangekomen toont man 1 z’n professionaliteit, maar voordat hij écht aan de slag kan, wordt de deur geopend en staat ineens ‘man 2′ (Brad Pitt) in de kamer. Hij blijkt net zo’n mysterieuze ‘fixer’ als man 1 te zijn, maar dan ingehuurd door de eigenaresse van het hotel (met Frances – Nomadland, Fargo – McDormands stem!!). Hoppa: twee testosteronbommen tegenover elkaar, allebei paranoia genoeg om hun werkwijzen niet met elkaar te delen, maar door hun opdrachtgever(s) wel gedwongen om deze keer samen te werken.
Zo gezeurd, maar wel zo gedaan, en even later wordt het lichaam van het jochie in man 1’s kofferbak gekieperd. Maar dan zijn we pas halverwege de film, en over die aardige (maar uiteindelijk ook best gekunstelde) twist ga ik je mooi niks vertellen…
Commercieel filmmaken in neoliberale wereld
Oftewel: zodra een verhaal ‘af’ genoeg is om een winstgevende film mee te maken; gas erop en starten die productie! Of zodra een project een paar grote namen heeft vastgelegd en het script is bijna af; gas erop en starten die productie. Ik vergelijk het een beetje met de reden waarom ik me de laatste jaren/maanden steeds meer erger aan nieuwe apps: vaak werken ze helemaal nog niet afdoende, maar fuck it, ze komen wel al op de markt, want het verdienmodel lijkt al te werken…
Als dit met film gebeurt, dan voel ik me als kijker dus nóg minder serieus genomen, en dus nóg meer een consument. En dat wil ik helemaal niet (overal) voelen. Ik ben zo’n romanticus die hoopt dat films met een bijna ideologische en/of spirituele urgentie gemaakt worden, omdat het verhaal verteld ‘moet’ worden. Iets dat logischerwijs bijna 180 graden contrasteert met wat een ‘commerciële industrie’ wil: liefst zo eenvoudig (lees: goedkoop) mogelijk iets maken dat winstgevend is. En zoals je begrijpt: Wolfs (en wel meer streamingdienstproducties) valt onder deze laatste categorie. Natuurlijk is de wereld nooit/nergens zo zwart-wit als ik hierboven schets en is dat vooral een spectrum, maar je hebt wel door dat ik liever bivakeer aan de ‘urgentie-kant’ van dat spectrum.
En om een voorbeeld te geven van iets dat (nog) niet (of niet meer, want teveel geknipt?) werkt in de film, is hoe de rechterhand van de hoofd bad guy in de film erachter komt dat de twee mannen samenwerken. Dat is een detail waarvan er meerdere in de film verwerkt zijn, wat juist een professioneel maker doet vermoeden (zie ook dat terloopse tonen van Margaret op een tv in de achtergrond). Maar ergens is er iets mis gegaan, want een deel van deze ‘professionele details’ – die als een soort lijm verschillende scènes verbinden – zijn nu niet volledig uitgewerkt, waardoor ze dus ineens als ‘fouten’ aanvoelen…
Crew & cast
Terwijl de film dus wel is geschreven én geregisseerd door Jon Watts, die na z’n doorbraak met de Kevin Bacon-film Cop Car maar liefst drie Spider-Man films mocht maken: Homecoming, Far from Home en No Way Home. Dus ja: dat is niet echt een koekenbakker, zoals ik hem ingehouden zou kunnen complimenteren op z’n Brabants. Maar Wolfs voelt dus een beetje aan als ‘werk’, en dan misschien wel als werk waarvoor je niet je vaste topsalaris betaald krijgt, maar waarbij in het sollicitatieproces ook is gesteld dat je niet 100% je best hoeft te doen. En dan krijg je dus luiigheid, wat niet bevorderend is voor de uiteindelijke uitwerking. Al wil ik de soundtrack-bepaler wel een compliment geven, want denk dat de muziekkeuze in de film het meest geslaagde is aan Wolfs (met onder andere Sade, Culture Beat en de vader van Lily – MaXXXine, Mank – Collins!!).
Naast Pitt en Clooney – die zulke rollen echt met hele handen in hun neus spelen, dus moet ik hen ‘beoordelen’? – valt het overigens wel op dat er nog meer grote en/of coole namen in de film te zien zijn. Ryan is natuurlijk één van de meest begenadigde actrices in haar ‘categorie’, die ik volgens mij voor ’t eerst zag in het aangrijpende Gone Baby Gone. Daarna zat ze ook nog in bijvoorbeeld Before the Devil Knows You’re Dead, The Wire (tv), Dan in Real Life, Changeling, Jack Goes Boating, Green Zone, Win Win, Louder Than Bombs, Bridge of Spies, Beautiful Boy en Beau is Afraid, maar volgens mij typ ik nu al bijna langer over haar, dan dat ze in de film aan minuten aanwezig is. Ik vond Abrams de hyperness van dat jonge manneke wel goed spelen. Denk overigens dat ik hem voor ’t eerst zag in The Walking Dead (tv), al heeft hij dus wel zo’n ‘what’s his face/name?‘-uitstraling. Poorna – The Night Of (tv) – Jagannathans rol is eigenlijk te klein om te beoordelen, maar de serie waaruit ik haar dus herkende (The Night Of) is er één die ik best graag iedereen aanraad, dus daarvoor grijp ik elke kans aan. En last but definitely not least: Triangle of Sadness is de film waaruit je bad guy Dimitri, gespeeld door Zlatko Buric, kunt herkennen. Hij speelde daarin die kapitalistische Rus..!
Final credits
En over kapitalistische Russen gesproken: deze week is het geweldige Anora gaan draaien, die ik echt 100x liever aanraad dan deze Wolfs. Aan de andere kant: daarvoor ‘moet’ je naar de bioscoop, terwijl iedereen met een Apple TV-abonnement Wolfs gewoon thuis kan aanzetten, dan meermaals kan onderbreken om bijvoorbeeld wat lekkers te pakken, jezelf dan een paar keer afvragen of het de moeite van het doorkijken wel waard is, jezelf dán beseffen dat een tv-avond talkshows over de Amerikaanse verkiezingen volgen ook niet zaligmakend is, en dat je met een film als Wolfs daar best makkelijk 1u45m van wegvlucht.
Combineer ik dat met het noemen van een middelvinger-grapje waarmee de chemie tussen Pitt en Clooney perfect wordt gezet, en dan lijk ik toch best met een overtuigend-positieve boodschap te eindigen, toch..?