Elevation (2024)
Door de komst van allerlei streamingdiensten, die ook allemaal voldoende content moeten hebben om iets aan te kunnen bieden, lijkt ook mijn kritische blik ietwat veranderd. Elevation is namelijk een film die op bijvoorbeeld Apple TV of Netflix best wel eens een verrassing kan zijn, maar waarvoor een bioscooprelease nét wat te ‘groot’ is. Of althans: mijn verwachtingen bij een bioscoopfilm zijn toch nog altijd een stuk hoger, dan bij films die vroeger als straight-to-video uitgebracht werden.
Elevation bevat namelijk best een aardige variant op het Signs-, The Walking Dead (tv)- of A Quiet Place-concept, al laat writer-turned-director George Nolfi in de uitvoering wel wat steken vallen. Voelt beetje als een ‘gunnertje’ voor Nolfi, die als scenarist zelf onder andere The Adjustment Bureau (die hij ook regisseerde), The Bourne Ultimatum, The Sentinel en Ocean’s Twelve schreef, en die hier z’n band met Anthony – Captain America: Civil War, The Hurt Locker – Mackie verder versterkte…
Het verhaal
Nog voor de openingscredits wordt vrij effectief (en ietwat ‘makkelijk’) uitgelegd dat de mensheid ineens niet meer de apex predator op aarde is. Er blijken namelijk onbekende, monsterlijke beesten uit zinkgaten in de grond omhoog te zijn gekomen, en die zijn undiscriminative aan het moorden geslagen. Resultaat: 95% van de wereldbevolking is binnen een maand uitgeroeid, en de enige vluchtplaats voor de mens blijkt de titulaire hoogtegrens van 8.000 voet te zijn (bijna 2.500 meter hoogte, dus bye bye Nederland en België!). Het waarom van precies die grens horen we eigenlijk nooit, maar dat die perfect strikt wordt nageleefd door de monsters, daar komt de ‘Kindchenschema-schattige’ Hunter (Danny – Stranger Things (tv), Watchmen (tv) – Boyd Jr.) in de eerste scène al achter.
Ja, ondanks die wat makkelijke exposé, merk je aan de opzet van het verhaal en het zetten van de motivaties van onze hoofdkarakters wel dat er professionals aan het roer stonden. Hunter is namelijk de zoon van weduwnaar Will (Mackie), die een jaar geleden z’n vrouw Tara (Rachel Nicks) verloor aan de monsters. En dat was tijdens een poging van de lokale alcoholist/wetenschapper Nina (Morena – Deadpool & Wolverine, Homeland (tv) – Baccarin) om terug te vechten tegen de monsters. Wat de reden is dat het hele ‘dorpje’ in de bergen, waar we uiteindelijk maar vijf mensen uit ‘ontmoeten’, best een hekel heeft aan Nina. Zeker Tara’s beste vriendin Katie (Maddie – God Bless America – Hasson), die misschien ook wel een oogje heeft op Will..?
Als Hunters apneu-(?)-filters echter opraken, en hij binnen vijf dagen zal sterven zonder filter, komt logischerwijs alles samen en moeten Will, Nina én Katie de berg verlaten om in het op 800 meter hoogte liggende Boulder, Colorado niet alleen filters te vinden, maar misschien kunnen ze ook stiekem even langs Nina’s voormalige laboratorium..?
Effectief ‘formule-volgen’
Ja, door alles in Elevation druipt ‘wij kennen de formule voor dit soort films goed!’ heen. Nu zou mij dat in een kritische bui mogelijk wat cynischer maken, en in een meer vergevingsgezinde (ietwat ziekerige?) bui wat milder. Zoals je al hebt gemerkt neig ik naar het laatste, want vooral die rustige opbouw werkte gewoon wel. Daarbij ging ik met behoorlijk lage verwachtingen de zaal in, en dat overdag, iets dat ik de laatste jaren niet meer zo vaak doe. Een beginnende buikgriep zorgde er echter voor dat ik werktechnisch weinig kon concentreren, en dan is het escapisme van Elevation best welkom. Dus ja, dat de schattige Hunter perfect werkt als ‘kind-red-motivatie’, en dat de onderlinge jaloezie/ruzie tussen de twee vrouwen een nogal snelle ontwikkeling doormaakt, dat is niet iets waar ik over viel. De film bevat wel een tweetal scènes waarin het qua acteren niet voldoende voelt, en dat is wel een regie-fout, if you ask me. Daarnaast bleek een kritiek die ik vreesde wel grotendeels uit te komen, maar dan op een ietwat andere manier. Nog voor de helft van de film voel je als doorgewinterd filmkijker namelijk wel aan, dat dit zo’n film is die naar een overwinningsclimax toe werkt, maar dat er dan vaak in een laatste shot toch nog ergens één monster weet te overleven. Just in case de film een succes wordt en de studio een vervolg móet kunnen maken. Gelukkig is dit hier niet zo simpel gedaan als ik nu beschrijf, maar tijdens de aftiteling volgt er nog wel een shot waarbij ik dacht: “Damn, durfden ze het dus tóch niet om het wat mysterieuzer open te laten???”
Crew & cast
Ja, het lijkt dus beetje alsof het Nolfi – misschien vanwege z’n best grote staat van dienst als scenarist – nu gegund werd om een keer zelf z’n eigen film te maken. Maar dat blijkt niet helemaal te onderbouwen, als je weet dat hij The Adjustment Bureau en The Banker ook al regisseerde. Opvallend is wel, dat hij díe twee films wel zelf schreef, maar hier werkte met een scenario van John – The Lazarus Project, Eagle Eye, 10 afleveringen van SEAL Team (tv) – Glenn, Jacob – 57 afleveringen van SEAL Team – Roman en Kenny – 58 afleveringen van SEAL Team – Ryan. Dat doet mij een beetje vermoeden, dat dit een project is dat een studio ergens op de plank (of in een ideeënbak) had liggen, en dat ze het nu afstoften om even tussendoor iets te maken te hebben. Waarbij Nolfi dus in z’n laatste film, The Banker, ook al met Mackie werkte, die hier ook vrij pontificaal als één van de producenten gecredit wordt.
Acteertechnisch is Elevation geen film waarvan je verwacht dat iemand erin enorm positief opvalt. Mackie speelt de getormenteerde vader met ogenschijnlijk weinig inspiratie, maar dat hoeft eigenlijk ook niet. Hasson kende ik nog niet, en zij was wel de hoofdpersoon in één van die twee slechtere scènes, dus misschien heeft haar onbekendheid ook wel een licht-kwalitatieve reden? Hoe hard ze ook op een mix van Florence Pugh en Emma Roberts lijkt, en mogelijk is dat ook wel haar ‘probleem’? Baccarin kent iedere Ryan Reynolds-Deadpool-fan natuurlijk als zijn (onbereikbaarder wordende) love-interest, maar ik kende haar daarvoor al van Homeland (tv). Hier toont ze een roughness die ik niet eerder zag, maar heel veel ‘body’ krijgt haar potentieel best interessante karakter ook niet. Misschien wel, doordat er nogal veel motivatie-plot op haar karakter ‘geplakt’ is, en er dus minder tijd was om iets van ‘diepte’ in te gaan…
Final credits
Merk dat ik tijdens het schrijven van deze recensie wat kritischer/negatiever word, iets dat ik ook aan het eind van m’n initiële aantekeningen deed. Want ik hou meestal wel van ‘grootse’ sci-fi-concepten die juist in een klein verhaal gevangen zijn, maar in m’n laatste aantekening typte ik ook al vrij cynisch: “Maar is elk klein idee de moeite van de uitvoering waard, vroeg ik me een kwartier na de film wel al af…”
En als ik dan nu naar de poster hiernaast kijk en zie hoe ze 100% letterlijk één van de films noemen waar dit een toch wel ietwat simplistisch/cheap-ass-neefje van is, dan voel ik zoveel cynisme opkomen dat ik beter stop met typen, want genieten deed ik echt wel. Al voelt het ook wel erg als een pilotaflevering van een vrij simpele tv-serie. Inderdaad: dat noemt men ‘content‘…