Babygirl (2024)
Yes, het lijkt wel alsof die ooit trotsmakende Nederlandse progressiviteit terug is onder de naam “een film van Halina Reijn“. Want hoe ‘groots’ deze Amerikaanse productie ook is – inclusief topacteurs als Nicole Kidman, Antonio Banderas en Harris (Triangle of Sadness) Dickinson – Reijns scenario is van een vrijheid waar wij Nederlanders ooit bekend om stonden (totdat ook hier de meer conservatieven met angsttechnieken de macht teruggrepen?). Babygirl is namelijk een heerlijk gedurfde, ontzettend progressieve zoektocht naar hoe relaties óók kunnen zijn. Precies zoals de twee hoofdkarakters in de film ook zoekende zijn in hoe ze zichzelf verhouden tot macht en de erotische spanning die daar omheen kán hangen…
Het verhaal
Romy (Kidman) is baas bij een soort Vanderlande Industries-bedrijf dat e-commerce-robotsystemen in de markt zet. Ogenschijnlijk gelukkig getrouwd met theaterregisseur Jacob (Banderas) en moeder van twee hippe dochters (Esther McGregor en Vaughan – The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes – Reilly) zien we in de openingsscène wel dat ze niet volledig bevredigd raakt tijdens het vrijen met haar man. Maar ja, ze zijn ook al negentien jaar samen, en waarschijnlijk herkennen aardig wat getrouwde stellen zich hier wel in. Althans: als ze zich zo durven te openen naar elkaar; iets dat in de filmhuis-zaal waarin ik ‘m zag door sommigen wat zenuwachtig werd weggelachen.
Op kantoor is Romy de stoere, maar wel vrouwelijke baas, die duidelijk weet dat velen zitten te wachten tot ze als vrouw bezwijkt onder de druk. Als ze echter de jonge stagiair Samuel (Dickinson) ziet, en hij ook ietwat brutaal een best scherpe vraag stelt, lijkt ze ietwat verbouwereerd. In de dagen/weken daarna tasten ze elkaar wat af, en aan alles voel je dat er iets van machts(wel)lust tussen hen speelt. Als stagiair moet hij eigenlijk veel nederig zijn dan hij doet, en doordat hij Romy als mentor kiest voor z’n stage, komt zij ook niet echt van hem af. Maar wil ze dat wel..?
Langzaam ontspint zich een opmerkelijke affaire die zó heerlijk verwarrend en ‘fris’ is, dat ik mezelf ook langzaam afvroeg: is dit een nieuwe ‘relatie-vibe’ waar ikzelf ook nog te weinig ervaring mee heb, en hoe de f… gaat dit ‘goed’ aflopen..?
Ongekende vrijheid
Zoals gisteravond bij Bar Laat te zien/horen was (direct nadat ik thuis kwam uit het filmhuis) lijkt Halina Reijn haar eigen genre aan het creëren te zijn. Iets waar ze zich ook mega-relaxed bij thuis lijkt te voelen, als je de rondetafelgesprekken met andere schrijvers van topfilms van afgelopen jaar bekijkt. Ze blijft daarin met gemak overeind, en één van de aanwezigen bij Bar Laat zei ook terecht: “Ja, maar ze heeft ook wel wat te vertellen natuurlijk!” En laat dat nou exact mijn insteek zijn bij waarom ‘wij’ zo weinig echt goede films maken hier: ergens lijken wij hier nog altijd zo vrij, gelukkig en/of welvarend, dat we niet echt urgentie ervaren die we móeten uiten. Maar mogelijk was onze rol er altijd één van ‘pushing the envelope‘ in het aftasten van hoe we de wereld steeds verder in de richting van eerlijkheid, vrijheid en/of gelijkwaardigheid konden duwen? Juist door dingen te maken waar menig conservatief zijn/haar god op blote knieën vergiffenis om vroeg, maar waarmee we ook voorop liepen in de wereld (denk aan ons softdrug-, euthanasie en/of abortus-beleid).
Totdat ik gisteravond Babygirl zag, was ik bang dat we echt volledig voorbijgestreefd waren door tal van landen. Maar wat ik het gaafste aan Babygirl vond: Reijn toont dat onze ooit zo progressieve kijk nog altijd leeft, en daardoor voelde ik dus weer wat van die ‘oude’ trots..!
Crew & cast
Waarbij ze dus wederom een geweldig scherp en hedendaags scenario heeft geschreven. Het hedendaagse voelde ik al ontzettend sterk in Bodies Bodies Bodies (haar Amerikaanse filmdebuut), al had het daar vooral betrekking op ons socialmediagebruik en -jargon. Hier zit het hedendaagse dus in een aan zelfdestructie riekende seksuele vrijheid, gekoppeld aan zelfacceptatie en consent. Waardoor ik wederom baal dat ik die prachtige dialoog tussen Samuel en Jacob aan het eind niet meer precies terug kan halen, want daarin werd een vrijheid gezet die ik nog beter wil overdenken. Rest me dus niets dan de film nogmaals zien, hoe ‘naar’ ik me in de eerste 20 minuten ook een paar keer voelde, omdat ik wel beetje dacht te weten hoe lullig het verhaal voor die best lieve man van haar zou gaan lopen. Maar net zoals ik niet verwachtte verrast te worden door de soundtrack – met o.a. INXS én George Michaels Father Figure, wat schijnbaar al een meme is geworden, maar waarbij ik vooral aan de eindscène van Saltburn moest denken – en de geluidsmix (tijdens de aftiteling leek er serieus een hond in de rij voor me te zitten hijgen?), verraste het door Reijn zelf geschreven scenario mij dus ook (grappig ook hoe ze één van haar eigen toneelrollen, die van Hedda Gabler, stiekem in een dialoog verwerkt heeft)!
Nicole Kidman schijnt nogal een promotor van vrouwelijke filmmakers te zijn, en het was dan ook Kidman die Reijn benaderde (volgens mij al na regiedebuut Instinct) om een keer samen te werken. In alle mediaoptredens die de dames samen doen/deden zie je ook hun innige vriendschap (zie de publiciteitsfoto hierboven), en gezien Reijns verleden kon ze natuurlijk ook heerlijk samen met Kidman over de rol praten. En dat levert dus een Golden Globes-genomineerde rol voor Kidman op, die hier zowel letterlijk als figuurlijk ‘naakt’ durft te gaan. Waarbij ik het figuurlijke indrukwekkender vind, want waar Kidman zelf – passend bij de thematiek van The Substance – wel eens wordt bekritiseerd voor het gebruik van botox, daar bevat Babygirl letterlijk een scène waarin Romy botox ingespoten krijgt, en daar direct daarna best lompe (maar eerlijke) opmerkingen van haar dochter op krijgt. Een dochter die in real life een nogal beroemde vader heeft (Ewan McGregor), waardoor ik m’n Sherlock-petje even opzet en denk dat Reijn haar waarschijnlijk kent van Bleeding Love; een Amerikaanse film van een andere vrouwelijke, Nederlandse regisseur. Emma Westenberg maakte in 2023 namelijk deze roadmovie, waarin Ewan McGregor en z’n (oudere) dochter de hoofdrollen speelde, en waarin Esther McGregor een bijrolletje had (ik was aanwezig bij een talk van Westenberg op SXSW 2023). Maar beter laat ik dat persoonlijke even weg, en meld ik dat je Sophie Wilde (die Esme speelt) kunt herkennen van haar hoofdrol in Talk to Me. Of dat Dickinson misschien ook wel ‘nominatiewaardig’ speelt. Natuurlijk is het de verdienste van Reijn als regisseur, dat (bijna) alles zo geloofwaardig overkomt (m’n enige ‘kritiekpunt’ in dezen is die scène waarin Antonio Banderas reageert op haar bekentenis; die riep niet alleen bij mij wat verwarring op), maar Dickinson is toch wel één van de interessantste acteurs van zijn generatie. Natuurlijk stal hij al de show in Ruben Östlunds ‘kotsen-op-een-jacht’-film (T.o.S.), maar hij imponeerde ook in The Iron Claw én in de tv-serie A Murder at the End of the World (van nog zo’n interessante vrouwelijke maker: Brit Marling). En hier heeft ie – met z’n dansje op Father Figure – zelfs een meme aan z’n broek hangen waar Barry Keoghan jaloers op kan zijn…
Final credits
Zonder arrogant over te willen komen, maar vooral om m’n grote waardering voor haar kwaliteiten te tonen, weet ik inmiddels eindelijk wie mijn scenario ‘moet’ gaan verfilmen. Zeker niet alleen vanwege haar goede contacten in los Estados Unidos (en NY), maar ook omdat ik erg benieuwd ben naar de kwaliteit die Reijn aan mijn verhaal toe kan voegen.
Maar terug naar Babygirl. De scène waarin Romy een mannelijke collega terechtwijst, die tovert wederom een glimlach op m’n gezicht. Net zoals de manier waarop Reijn uiteindelijk toewerkt naar de climax van de film, wat ook het best denkbare eindshot oplevert.
Al is volgens allang duidelijk dat ik best iets van trots voel hè..?