The Gorge (2025)
Soms wordt mij wel eens ‘verweten’ dat ik té kritisch ben, of enkel arthouse-films wil zien. Iets dat ik kan begrijpen – veel mensen hebben aan het eind van een stressvolle werkdag vooral zin in ‘vluchtvermaak’ – en iets waar ik natuurlijk rekening mee móet houden, wil jij iets aan mijn recensies hebben. Daarom meld ik ook graag, dat ik op momenten net zoveel zin heb in lekker escapisme hoor. En dat is exact wat Anya Taylor-Joy, Miles Teller en regisseur Scott – The Exorcism of Emily Rose, Doctor Strange, The Black Phone – Derrickson bieden met deze initieel mysterieuze en licht-romantische sci-fi-achtige actiefilm. Gooi daar nog de legendarische Sigourney Weaver bij en je zit qua cast echt top. Koppel dat aan een thematiek die zelfs Alex Garland niet schuwt, en je voelt iets potentieel mega-interessants, dat hier echter een vrij hedendaags kritische context krijgt. Had dat mysterieuzer gehouden en The Gorge was in potentie gruwelijk veel meer dan vermaak geworden. Nu was het vooral een heerlijke film om op een zaterdagavond niet teveel over een opkomende verkoudheid hoeven na te denken…
Het verhaal
De Litouwse sluipschutter Drasa (Taylor-Joy) lijkt de beste in haar vak, en wordt veelvuldig door (waarschijnlijk) de Russische overheid ingezet om lastige personen een kopje kleiner te maken. In de openingsscène zien we al hoeveel ontberingen ze hiervoor doorstaat (door bv. tien dagen lang tegen in de kou te bivakkeren), en in het volgende gesprek met haar vader wordt alles nog wat duidelijker gefundeerd. Parallel daaraan zien we hoe de Amerikaanse ex-marinier Levi (Teller) wordt geïnterviewd, waaruit blijkt dat hij mogelijk net zo’n geweldig sluipschutter is als die Drasa. Ware het niet dat ze geopolitiek dus voor de grootste vijanden werken. En dat roept een spanning op die mogelijk niet heel lang meer zal werken in film, als Donny T. z’n land zo te grabbel geeft aan Vladimir…
Terug naar het verhaal, want beide sluipschutters worden dus gevraagd om een jaar een toren te bemannen, om van daaruit de continu door mist/laaghandende wolken aan het zicht onttrokken titulaire kloof te observeren, of bewaken, of …? Langzaam wordt duidelijk dat de grootmachten al decennialang samenwerken om ‘iets’ dat in die kloof leeft precies daar te houden, en langzaam blijken Drasa en Levi elkaar ook steeds leuker te gaan vinden. Tegen alle protocols in communiceren ze namelijk al even met elkaar (via verrekijkers en grote notitieboeken, zie still hieronder), en als Levi ook nog zo vindingrijk blijkt dat hij bazooka-raketten zo ombouwt tot een harpoen, lijkt een ontmoeting mogelijk. Maar ja, dan moet ie dus wel over die diepe kloof tokkelen, en natuurlijk is daaronder véél meer aan de hand dan ze denken. Zelfs nadat ze een aantal ‘bewoners’ van die kloof al van elkanders wand hebben geschoten, besluit Levi toch te tokkelen.
En iedereen die wel eens film kijkt weet dan allang dat het natuurlijk mis gaat, waarna Drasa ook een nogal rigoureuze beslissing neemt…
Annihilation-light..?
As usual wist ik echt zo goed als niets voordat ik deze film opzette afgelopen zaterdag. Mocht jij net zo’n neuroot zijn als ik hierin, let dan op deze – spoiler alert – want ik ga nu wel in op inhoud die ik vooral leuk vond om tijdens het kijken te ontdekken. Hetgeen Levi en Dasra aantreffen onderin die kloof (ja, daar gaan ze terechtkomen!), dat vond ik thematisch gezien echt mega-interessant. Daar is namelijk met DNA geknoeid, en daardoor zijn er onverwachte levensvormen ontstaan. En dat opent de deur naar supervette zaken over wie wij als mens eigenlijk zijn (moet nu ineens aan Moon denken). Hoe ‘menselijk’ moet een wezen zijn om je erin te kunnen verplaatsen – einde spoiler alert? Kun je voorbij onze reguliere vorm denken, waardoor potentieel ineens ‘grote vragen’ opkomen over onze plek in de wereld, onze beleving van de realiteit, en wat die realiteit überhaupt ís.
De lichtelijk door mij gevoelde ‘arthouse-teleurstelling’ hierbij komt doordat ik hier nu al meer over fantaseer dan dat de film behandelt. Ik begrijp de anti-oligarchie keuzes van schrijver Zach – Fast X, The Tomorrow War, Deadfall – Dean wel, want die passen ontzettend goed bij deze tijd, in hoe steeds meer mensen het vertrouwen in ‘the powers that be‘ lijken te verliezen, mede omdat die power schijnbaar te koop is? Maar ik had die achtergrond mogelijk liever wat open gelaten, zoals Garland dat wel ‘durfde’ bij het deels vergelijkbare Annihilation.
Cast & crew
Taylor-Joys enigmatische verschijning heeft haar al tal van ‘Oostblokrollen’ opgeleverd, wat mogelijk wel past bij dezelfde Hollywood-simpelheid waarin Jeroen Krabbé ook altijd in Oost-Europese bad guy-rollen werd gecast. Maar ze is dus de dochter van een in Zuid-Amerika geboren Schot en een Spaans-Engelse moeder die weer in Zambia is geboren, terwijl ze tot haar zesde in Argentinië woonde (vandaar ook haar vrij innige vriendschap met Chileen Pedro Pascal, overduidelijk zichtbaar tijdens SNL50: The Homecoming Concert van afgelopen vrijdag?). Maar ja, dat koppelt ze dus wel aan een behoorlijk energieke uitstraling (hier versterkt doordat ze graag naar hippe westerse muziek luistert, en daarin een stuk minder ‘suf’ is dan Tellers karakter), al is The Gorge ook niet echt een film waarin je als acteur hoeft te excelleren. Al vond ik de balans tussen verhaal en actie wel goed, en daarvoor heb je natuurlijk wel acteurs nodig die – vrijwel in hun eentje – jouw aandacht vast weten te houden. Iets wat Teller ook vrij makkelijk afgaat overigens. Dat hij fysiek meer kan dan enkel drummen (denk Whiplash, al zet ie dat hier ook kort even in), dat toont ie z’n hele carrière al, en die is inderdaad al behoorlijk indrukwekkend aan het worden (was vergeten dat hij als 23-jarige al in Rabbit Hole speelde, met o.a. Nicole Kidman)…
Nee, dit is geen film waarin het acteren opvalt of zo. Daarom ga ik Weavers rol ook niet verder bespreken, maar ik wil het nog wel even over regisseur Scott Derrickson hebben. Hij debuteerde ooit met The Exorcism of Emily Rose, en het succes daarvan herinner ik me nog wel uit m’n videotheektijd. Daarna kreeg ie waarschijnlijk een Hollywood-aanbieding om The Day the Earth Stood Still te maken, waarna Sinister en Deliver Us from Evil weer wat minder mainstream aanvoelden. Iets waar hij weer keihard mee brak door de Marvel-film Doctor Strange te regisseren, voordat hij aan de tv-versie van Snowpiercer ging werken (overigens meer als producent dan als regisseur). Daarna terug naar de horror met The Black Phone en één segment in die ‘horrormedley’-franchise V/H/S/85. En wat bij The Gorge opvalt, is hoe ‘klein’ het allemaal blijft. Ja, het geheim in die kloof is groot, richting het eind zit er ook behoorlijk veel actie in, maar uiteindelijk voelde het niet echt als een shock & awe-film, maar eerder als een wat uit de hand gelopen romantisch avontuur aan. Wat misschien ook wel de verdienste van scenarist Dean is hoor.
Final credits
Yes, gewoon lekker bijna-breinloos vermaak met een heerlijk invoelbaar romantisch verhaallijntje, dat in een grote bioscoop mogelijk wat meer zou imponeren, maar dan hadden de marketeers hun verkoopinspanningen waarschijnlijk op die shock-potentie gegooid, verwacht ik. En dat had de film niet heel hard geholpen (zie daarvoor ook de amechtige poging op de poster hiernaast al). Dus ergens begrijp ik de beslissing om ‘m dan maar direct via Apple TV te streamen wel. Wat er ook voor zorgde, dat hij voor mij dus ineens nogal als verrassing tussen de nieuwe releases stond. Met zulke grote namen, had ik namelijk wel al wat eerder, of meer ‘buzz‘ rondom de film verwacht.
Wat dat mag zeggen/betekenen, dat mag je mooi voor jezelf invullen…