The Monkey (2025)
Check regisseur Osgood – Longlegs (!!) – Perkins’ eigen minirol in The Monkey (zie hier rechtsonder), en je begrijpt waarschijnlijk direct de mate van ‘quatsch’ die je in deze film moet kunnen accepteren om heerlijk te genieten. Denk Bubba Ho-Tep meets Final Destination meets Child’s Play. Al mag je het titulaire trommelaapje in dit verhaal schijnbaar nooit “speelgoed” noemen, want dat is het écht niet. Althans, niet voor geestelijk ‘gezonde’ kinderen…
En of de zoon van Psycho’s hoofdrolspeler nou ook iets serieus wil zeggen over bijvoorbeeld onzekerheid, controleverlies of onze drang naar geweldsverheerlijking (vooral met dat aparte cheerleader-groepje in m’n achterhoofd), dat zou best nog wel eens kunnen. Misschien ook wel perfect samengevat in de dodelijk relativerende ondertitel van dit van oorsprong Stephen King-kortverhaal: “EVERYBODY DIES. AND THAT’S FUCKED UP.”
Het verhaal
De film opent met een cameo waardoor elke fan van de tv-serie Severance ineens ook tot de doelgroep lijkt te behoren. Deze bezorgde vader zit aardig onder het bloed, en probeert de titulaire speelgoedaap te verpatsen in zo’n kenmerkende Amerikaanse pawn shop. Het waarom wordt opzichtig in het geheimzinnige gehouden, waardoor die aan een koordje knabbelende rat in dat tussenshot ineens een stuk ‘gevaarlijker’ lijkt. En inderdaad, een paar seconden noodzakelijk exposé later – let op als het aapje begint te trommelen! – zien we een nogal lugubere dood, en horen we in voice-over ineens ene Hal (Theo James) vertellen over hoe hij de aap ooit ontdekte op zolder, waar hij samen met z’n irritante, bullebakkerige tweelingbroer Bill door cadeaus van z’n ooit vertrokken pilotenvader (de man van die cameo!) struinde.
Na een aantal gruwelijke sterfgevallen (en een priester die mogelijk iets té creatief geschreven is?) hebben de boys wel door dat er iets mis is met die aap, en besluiten ze hem in een put te dumpen. 25 Jaar later overlijdt echter hun laatste familielid, en krijgt de inmiddels volwassen Hal een telefoontje van z’n vervreemde broer, met de opdracht te kijken of die aap überhaupt weer ooit opgevist is.
Als kijkers hebben wij dan allang door, dat iemand met een nogal opvallende pony (die zó in de weg zit dat het waarschijnlijk ook een excuus is om maar overal pissig op te zijn; of netter gezegd: die een extra veiligheid biedt tegen een wereld die hem mogelijk altijd pest) de aap meegeskoept heeft, en niet veel later beginnen de lokale sterfgevallen weer op te vallen. Inmiddels is Hal echter ook nogal bezig om de relatie met z’n zoon Petey (Colin – Wonka – O’Brien) te herstellen. Of beter gezegd “beëindigen”, want Hal weet dat iedereen in z’n buurt gevaar loopt. Maar ja, die bullebakkerige broer blijkt nog altijd niet echt opgegroeid, en dat vergemakkelijkt Hals queeste zeker niet…
Heerlijk blood & gore-fest
De film opent met een citaat over hoe we zaken van onze ouders erven. Nu is dat in het geval van Osgood Perkins nogal wat, want vader Anthony speelde niet alleen Norman Bates in Hitchcocks meesterwerk, maar verhulde z’n hele leven lang z’n homoseksualiteit, waarna hij begin jaren 90 stierf aan AIDS. Als je dan ook nog weet dat z’n moeder in één van de 9/11-vliegtuigen zat en daarin dus omkwam, hoeft het niet zo opvallend te zijn dat voor Osgood familiedynamieken nogal een belangrijk thema vormen. Iets dat je in al z’n films wel terug ziet komen. Zeker ook bij het geweldig verontrustende Longlegs, en ook hier probeert Hal iets op te lossen wat hij als soort familievloek is gaan zien. Maar ja, zoiets is multi-interpretabel, dus misschien dat z’n broer daar wel heel anders over denkt? En dan wordt het interessanter, want waar houdt verantwoordelijkheid voor je daden op? Nee, ik ga hier niet Sam Harris’ boek over (het ontbreken van) eigen wil erbij halen, want dan wijk ik te ver af, en daar heb jij werkelijk niks aan.
De reden dat ik Final Destination hierboven noemde, is omdat je wéét dat er sterfgevallen aan zitten te komen, maar hóe dat gaat gebeuren, nog niet. En laat horror nou net het genre zijn waarin je op dat vlak de meeste creativiteit kwijt kunt.
Crew & cast
Ja, en daarmee zit het dus wel erg goed in The Monkey. Perkins had zoveel geweldige ideeën hierover dat je ook in achtergronden af en toe lijken ziet zitten/hangen/liggen waarvan je nooit gaat weten hoe dat ooit kon gebeuren (die surfplank-zakenman-door-die-boom bv..??), maar dat draagt wel goed bij aan dat algehele gevoel van controleverlies rondom sterfgevallen. Want ook al proberen sommigen dat aapje voor eigen ‘gewin’ in te zetten, weten wie er gaat sterven is voor niemand in het verhaal duidelijk. Waarbij Perkins overigens erg bescheiden is over z’n rol als scenarist. Hij heeft naar eigen zeggen namelijk een ‘Stephen King-film’ gemaakt, alhoewel hij erg veel (sterfgevallen) moest ‘bijverzinnen’ bij dat verhaal…
Wat me overigens opviel, was het nogal ‘aparte’ acteerwerk. Normaliter zou ik daarover kunnen vallen, maar nu gebeurde het ook door acteurs waarvan ik wéét dat ze beter kunnen, dus dan ‘moet’ het een functie hebben. Ik denk dat het hier vooral bedoeld is om je te introduceren in Osgoods rare hoofd, en dat je – om mee te kunnen gaan in het verhaal – je wel wat afstand moet nemen van wat je gewend bent, van het serieuze. Wat waarschijnlijk ook de reden was dat z’n samenwerking met Nicolas Cage zo’n goed resultaat opleverde. Iets waar Theo – The White Lotus (tv, seizoen 2) – James, toch meer een pretty boy als acteur, toch iets ‘anders’ bij is. Nu moest hij dus twee rollen spelen – het contrast is best goed daartussen – en begrijp ik z’n motivaties ook wel allemaal, maar iets meer van een edge had hij wel kunnen gebruiken. Hal & Bills moeder wordt gespeeld door Tatiana Maslany, die ik veel te laat herkende van haar rol als She-Hulk in de gelijknamige advocatenserie. Al was haar rol ook niet al te groot, zeker gezien de bekendheid van haar hoofd. Iets dat bij Petey’s stiefvader nog veel meer het geval is (zie bovenstaande still), en dus net zoals bij die acteur uit de openingsscène…
Final credits
Als de film écht gaat over hoe weinig controle we hebben over ons leven, en dat we eigenlijk allemaal geen bal begrijpen van waarom dingen gebeuren, dan past de film wel wat beter bij m’n eigen ‘levensvisie’. Want vanuit ‘erkend onbegrip’ maak je makkelijker contact met mensen die totaal verschillend van je zijn, zeker als zij dat onbegrip ook durven te tonen (ik ‘wantrouw’ mensen die té zeker zijn in hun opvattingen altijd vrij snel). Want dan ben je ‘gelijk’. En van gelijkwaardigheid uitgaan leeft uiteindelijk wel een stuk relaxter dan denken dat je altijd in strijd moet zijn die ‘ander’ (neem aan dat ik daar geen voorbeelden bij hoeft te trumpificeren?).
Maar The Monkey is dus ook gewoon een lekker vette quatsch-horror die meer dan vermaakt, die je date mogelijk wat dichter tegen je aan laat kruipen, maar waarbij het vooral ook heerlijk ‘spanning weglachen’ is. Zeker met al die heerlijk verrassende sterfscènes…