Death of a Unicorn (2025)
Yes, na het wat over-pretentieuze van Parthenope was dit wel heerlijk relativerende quatsch, met een topcast die tijdens het maken mogelijk meer plezier heeft gehad dan wij in de bioscoop hadden. Niet dat Death of a Unicorn zwaar tegenviel hoor, maar neem aub. niets al te serieus, want dat past echt niet bij deze Paul Rudd-Jenna Ortega-film van Alex Scharfman, die vooral als ‘additional crew‘ ooit ervaring opdeed bij zeker drie topfilms (waaronder een Oscarwinnaar!). En ja, Death of a Unicorn is exact zo’n film die het geweldig gedaan zal hebben tijdens de wereldpremière op het recente SXSW-festival…
Het verhaal
Eigenlijk is het vanaf de eerste scène al duidelijk dat deze film waarschijnlijk ook over het verwerken van een groot verlies zal gaan, maar laat dát jou niet op het verkeerde been zetten. De film is namelijk vooral een fun ride over een mythisch wezen in een uitgestrekt Amerikaans bos, met overduidelijke kritiek op Amerikaans opportunisme. We volgen namelijk jurist Elliot (Rudd) die met z’n dochter Ridley (Ortega) onderweg is naar een weekendje in het buitenhuis van de steenrijke familie Leopold (zouden de Sacklers model hebben gestaan; die familie achter OxyContin (zie All the Beauty and the Bloodshed, The Crime of the Century en Dopesick (tv))?). Elliot is een mogelijk partnerschap beloofd, en als alles goed gaat, dan hoeft het gezin zich never nooit geen (financiële) zorgen meer te maken. En misschien is dat wel fijn, want de dood van hun vrouw respectievelijk moeder heeft nogal wat sporen achtergelaten. Ook al kun je je direct afvragen: moet je dat drama dan ook lichtelijk uit gaan buiten voor dat ene financiële doel..?
Voordat ze echter op het estate in eerdergenoemde bos aankomen, rijden ze iets aan. Gevolg: de hele voorkant van de gehuurde Volvo stationwagen aan gruzelementen, maar dat is zeker niet het opvallendste. Het blijkt namelijk dat ze een soort van ‘paardachtige’ met zo’n hoorn op het hoofd hebben aangereden. Terwijl Ridley vol empathie zich over het stervende beest ontfermt (en daardoor nogal in een trip geraakt), denkt pa die empathie juist in te zetten als hij het dier uit z’n lijden wil verlossen.
Maar nogmaals: ze zijn op weg naar die miljardairsfamilie, en eigenlijk mag er niets een goede presentatie in de weg zitten. Dus besluiten ze het dier in de kofferbak mee te nemen (om later te begraven ergens), en komen ze aan bij de lodge. Hartelijk verwelkomd door Odell Leopold (Richard E. – Withnail & I, Can You Ever Forgive Me? – Grant), z’n vrouw Belinda (Téa – Bad Boys, Deep Impact – Leoni), zoon Shepard (Will – We’re the Millers, Detroit – Poulter) én bediende Griff (Anthony – NoHo Hank (!!!) in Barry (tv) – Carrigan) proberen ze hun afgesproken rollen netjes te spelen, maar dat lukt eigenlijk al direct vrij lastig. Zeker als dat noorderlicht boven de bergen vergezeld gaat van wat sinister sound design, en de ‘lading’ in de kofferbak lang niet zo stil is als je van een kadaver zou verwachten…
Heerlijke fun, maar geen schaterlach…
Hoe groot de spreekwoordelijke quatsch ook mag zijn in een komedie, het werkt altijd het beste als er wel degelijk een ‘menselijk’ thema achter schuilt. En dat is hier ook overduidelijk het geval. Pa denkt namelijk dat hij de belofte aan z’n gestorven vrouw nakomt, als hij z’n dochter financiële zekerheid voor de rest van haar leven kan bieden. Terwijl dochterlief eigenlijk liever een fijn gesprek met pa heeft, waarin ze haar pijn kan delen met degene die nu nog het dichtste bij haar staat (genetisch gezien dan). Dus dat papa iets moet ‘leren’, dat voelen doorgewinterde filmkijkers al vanaf het begin van de film. En dat dit verder behoorlijk ondergesneeuwd raakt, dat mag je wel als lichte kritiek op de film zien. Al verwacht ik dat niemand die naar een film met zo’n titel gaat verwacht dat er echt ook maar íets serieus in gebeurt. Terwijl de film wel degelijk dat über-opportunistische Amerikaanse ondernemerschap wil bekritiseren hoor. Zie zelfs de ondertiel van de film: “They’re going to make a killing!“, natuurlijk duidend op de meerdere ‘financiële kansen’ die in de film ter sprake komen. En in hoe ze overal een commercieel verhaal omheen denken te kunnen verzinnen, dat is een thema waarmee ik al jaren het ‘Amerikaanse gevaar’ tracht te betitelen. Dus daarin had ik zeker wel wat affiniteit met de makers. Meer dan met de overduidelijke CGI-‘monsters’ in de film…
Crew & cast
En regisseur Alex Scharfman heeft dus wel meegewerkt – in een wat vage functie als ‘production executive‘ – aan een aantal topfilms. Denk aan de film waarvoor Christopher Plummer (eindelijk) z’n enige Oscar won (voor Beste Mannelijke Bijrol): Beginners. En hij vervulde dezelfde functie voor Robert Eggers’ f’ing enge The VVitch en voor Andrea Arnolds prachtige Amerikaanse uitstapje American Honey. Verder heeft ie als producer véél meer credits dan als regisseur, want in die functie maakt ie hier eigenlijk z’n debuut (buiten een kortfilm van vijftien jaar geleden, die volgens mij zelfs nooit is uitgebracht). En ook als scenarist is dit z’n speelfilmdebuut, na een aantal onbekende kortfilms. Dus ik voel ergens iets van een ‘ik ben altijd producent geweest, en wil nu ook wel eens wat creatievers doen’-vibe bij hem. Al is het ook weer niet zo, dat hij als producent zó ‘groot’ was, dat er daarom zoveel grote namen zijn speelfilmdebuut wilden opfleuren. Was ik dus maar wél naar Austin, Texas afgereisd afgelopen maart, dan had ik bij de Q&A na afloop van de première waarschijnlijk wat meer input gekregen voor dit getyp.
Paul Rudd speelde niet eerder een corporate guy volgens mij, en hier gaat het hem ook niet echt goed af. Dit past overigens functioneel goed in het verhaal (als een man die zich in ongemakkelijke bochten wringt omdat ie denkt daarmee z’n dochter te helpen), dus laat ik hem daarop niet bekritiseren. Ortega wordt wederom een jaar of vijf jonger gecast dan ze in werkelijkheid is (al wordt ze dit jaar pas 23 overigens), maar zoals de gehele cast lijkt ze zich niet bovenmatig in te hebben hoeven spannen hier.
Final credits
Waardoor m’n conclusie uit de intro beetje blijft staan: Death of a Unicorn lijkt vooral een film die geweldig leuk was om te maken. Ook alle media-optredens van het vader-dochter-duo zitten vol enthousiasme, en dat straalt ook wel op de film af. Ondanks dat ik dus niet kan herinneren dat ik echt hardop heb moeten lachen tijdens de film.
Voor mij dus vooral een heerlijk luchtig tussendoortje, waarin echt wel iets van ‘kritiek’ op het hyper-commerciële Amerika zit, maar de makers wisten volgens mij ook wel, dat als ze dat téveel zouden benadrukken, ze de fun ook weer wat zouden verpesten. Iets meer scherpte daarin en/of nadruk daarop had de film voor mij wel ‘beter’ gemaakt, maar eerlijk is eerlijk: bij een film met zo’n titel verwachtte ik ook niet meer dan ik kreeg, en waar ik toch wel lekker van genoot…