Novocaine (2025)
Wat ik vrijwel direct bemerkte tijdens Novocaine, was dat ik, door het schrijven van inmiddels zo’n 2.000 recensies, wel wat kritischer ben dan de meeste van mijn vrienden. Want waar twee (lichtelijk aangeschoten) vrienden na afloop scandeerden: “Dit is waarom we vaker naar de bios moeten..!“, daar vond deze (nuchtere) Filmofiel het niet enórm positief dat ik zo’n beetje alle punchlines in de dialogen al kon invullen vóórdat ze uitgesproken werden.
Dus ja, zeker vermakelijk, met een gegeven waar omheen het ook makkelijk humor creëren is (de hoofdpersoon kan geen pijn voelen), maar dan moet je wel voorbij de te makkelijke shortcuts en ook fouten in het script kunnen kijken…
Het verhaal
Nate Caine (Jack – The Boys (tv) – Quaid) is een wat sullige bankbediende in San Diego (alhoewel alles is geschoten in Kaapstad, schijnbaar) die aan CIPA lijdt; een (echt bestaande) aandoening waardoor je geen pijn kunt voelen (en ook niet kunt zweten). Dat is ook een reden dat hij liever een wat onopvallend leven lijdt, want later in de film blijkt dat hij hierdoor op de middelbare school nogal vaak in elkaar geslagen werd: want hij voelde daar toch niks van. Daar kreeg hij ook de titulaire bijnaam, iets waar de schone nieuwe bankmedewerker Sherry (Amber – Prey (!!) – Midthunder) tijdens hun eerste date achter komt. Nate kan z’n geluk ook niet op, wanneer de in pleeggezinnen opgegroeide Sherry de eerste persoon blijkt die hem écht begrijpt, want ze heeft zelf genoeg shit meegemaakt in haar leven.
Nate’s voorzichtige verliefdheid wordt ruw verstoord als de bank waar ze beiden werken overvallen wordt, en er zelfs doden vallen. Tot overmaat van Nate’s ramp wordt Sherry door de overvallers als gijzelaar meegenomen, waardoor hij direct besluit om er zelf maar achter aan te gaan. Als kijkers hebben wij dan al met smart zitten wachten tot hij z’n aandoening voor ons vermaak in gaat zetten, en dat gebeurt ten volste. Doordat hij geen pijn voelt weet hij namelijk vrij snel één overvaller te overwinnen, en in combinatie met z’n sulligheid leverde dat inderdaad heerlijke lachsalvo’s op in de bioscoopzaal.
In een parallelle verhaallijn hebben we ook ‘kennisgemaakt’ met Nate’s enige vriend (die je uiteindelijk kunt herkennen uit de Tom Holland-Spider-Man-films), die hij van z’n online gameverslaving kent. Deze Roscoe komt Nate uiteindelijk met tegenzin helpen, want de onderzoekende politie (een hoofdrechercheur genaamd Mincy (Betty – Get Out – Gabriel) en haar hulpje Coltraine (Matt – The Hangover, Veep (tv), Ted – Walsh)) werkt natuurlijk veel te traag…
Leuk gegeven (te?) simpel uitgewerkt
Weet je, natuurlijk moet ik niet te hard zeuren als een film voor het grote publiek schijnbaar zo goed werkt. Aan de andere kant: ik weet niet of dat ‘grote publiek’ mijn recensies wel leest. Dus laat ik gewoon de kritische recensent blijven. Ondanks dat ik het dus wel echt gaaf vond om te zien (en vooral horen) hoe hard m’n vrienden moesten lachen.
Ik vond het echter wat irritant dat het scenario nogal overduidelijke fouten bevat (hoe wist Mincy bijvoorbeeld dat een bepaald persoon direct in de boeien geslagen moest worden; zij was niet bij de daarvoor benodigde ‘onthulling’?). Plus: als ik veelvuldig dialogen al kan invullen voordat ze uitgesproken worden, dan concludeer ik vaak wel dat er nooit al te lang over is nagedacht. En nee, ik ben niet zo arrogant dat ik mezelf hierin ‘over-ontwikkeld’ vind (al schrijf ik professioneel ook af en toe scripts (helaas (nog) niet voor bioscoopfilms)). Maar daarom vind ik Novocaine dus níet één van de betere actiekomedies van de laatste tijd.
Crew & cast
En dat is ook helemaal niet onlogisch, als je ontdekt dat scenarist Lars Jacobson hiervoor niet zoveel schreef (ja, twaalf afleveringen van een podcast (wist niet dat IMDb die ook toont) en Day of the Dead: Bloodline, die met een 3,5 op IMDb hier volgens mij ook nooit is uitgebracht). Daarnaast werkt het regisseursduo Dan Berk en Robert Olsen al jarenlang samen, maar dit is pas de tweede keer dat een film van hen een voldoende scoren (hoe ‘onbelangrijk’ IMDb-punten soms ook zijn). Die andere film was Villains, wat één van hun twee films was waarin Maika – nog vóór Longlegs (!!) – Monroe speelde. Dus als je Novocaine daarmee vergelijkt, dan is dit misschien wel een flinke stap voorwaarts..?
Quaid is inderdaad de zoon van Dennis Quaid (én Meg Ryan!), en hij mag z’n voor The Boys-fans bekende sukkeligheid hier kopiëren. Al volgt er wel een lekkere geweldsuitbarsting, waarin de balans tussen onbegrip (voor wat ie zelf doet) en stoerdoenerij wel aardig werkt (al hebben de makers Jason Stathams Crank ook zeker gezien). Amber Midthunder speelde een veel coolere rol in Prey – misschien wel de beste Predator-film na de originele testosteron-Schwarzenegger-knaller? – en hier speelt ze haar eerste volwassen rol. En ik weet niet waarom ik het raar vind om te vermelden, maar ergens is het haar dus al ‘gelukt’ om niet alleen als Native American getypecast te worden; iets dat bekendere acteurs als Zahn – Americana, Dark Winds (tv), Westworld (tv) – McClarnon of zelfs Lily – Killers of the Flower Moon, Fancy Dance – Gladstone nog niet echt gelukt lijkt (ken je me al langer, dan weet je dat ik hier nul disrespect mee bedoel; ik zie hun cultuur juist als ‘gezonder’ dan de onze). Maar Midthunder speelt past hier erg goed: haar zelfverzekerdheid maakt haar bijna té aantrekkelijk voor Nate, maar ze voelt nergens volledig out of his league. Daarnaast kun je Jacob Batalon, in de rol van online-gaming-buddy Roscoe, dus uit die Spider-Man-films (én Avengers: Endgame) herkennen, iets wat wij ons de halve film maar bleven afvragen. Terwijl Matt Walsh dus eigenlijk de grootste/bekendste acteur in de cast is, met zo’n lichtelijk vergelijkbaar Stephen – Ned Ryerson in Groundhog Day – Tobolowsky-achtig hoofd dat je zeker herkent, maar waarván hè..?
Final credits
Niets ten nadele van mensen die Mincy heten, maar ergens lijkt het alsof de schrijvers bewust een wat sullige naam hebben gekozen voor een hoofdrechercheur, waardoor ik aan deze Instagram-post moest denken. En eigenlijk was dit ook wel tekenend voor hoe serieus je deze film moet nemen. Zie Novocaine gewoon als een super-toegankelijke vlucht uit een best gepolariseerd-harde wereld, en geniet van de af en toe wél creatief gevonden manieren waarop Nate z’n aandoening kan inzetten. Hoe duidelijk ik die ‘eindklap’ ook weer zag aankomen…