50/50 (2011)

De makers van 50/50 hebben voor een gedurfde combinatie gekozen door een drama over de 27-jarige Adam die kanker krijgt deels te verpakken als stoner comedy. Niet alleen door een nogal lompe Seth – The Pineapple Express – Rogen op te laten draven, maar ook door het veelvuldige gebruik van medicinale marihuana en de leuke gevolgen daarvan te tonen. En ik moet zeggen: ik heb zowel keihard gelachen als tranen op voelen wellen, dus het is ze goed gelukt. De grootste reden hiervoor: het is een semi-autobiografisch verhaal van schrijver Will Reiser, een real life vriend van Rogen (ze werkten onder andere samen aan Da Ali G Show).

Naast ’t openhartige scenario en de subtiele regie gaan heel veel credits naar hoofdrolspeler Joseph Gordon-Levitt, die door deze film misschien dan eindelijk de waardering krijgt die hij al best lang verdient. Je kent hem mogelijk uit Inception of (500) Days of Summer, maar hij blonk eerder al uit in Mysterious Skin en het om rare redenen nooit in Nederland uitgebrachte The Lookout. Naast Gordon-Levitt zien we dus Seth Rogen als Adams beste vriend die ook niet goed weet hoe om te gaan met de situatie, en nogal lomp oogt als hij z’n vriends ziekte ook als mogelijkheid ziet om sympathie op te wekken bij het andere geslacht. Bryce Dallas Howard (uit o.a. Lady in the Water en The Help) toont hier wederom hoe haar prachtige uiterlijk ook bedrieglijk kan zijn, terwijl Anjelica Huston Adams ogenschijnlijk irritante en overbezorgde maar ook kwetsbare moeder speelt.
Een mooie rol is ook weggelegd voor Anna – Up in the Air – Kendrick als jonge therapeute die Adam bijstaat in het omgaan met z’n ziekte, maar zelf ook niet weet in hoeverre ze zichzelf open mag stellen richting haar patiënten.

Ik kan nog wel even iets over het verhaal vertellen, alhoewel het plot in zo’n film natuurlijk van ondergeschikt belang is. Adam is een radiomaker die graag mooie verhalen vertelt, in tegenstelling tot z’n vriend en collega Kyle (Rogen), die liever radio maakt “wat mensen willen horen”. Daarnaast is hij een goedzak die tijdens een ochtendjog netjes voor een rood stoplicht wacht, niet echt drinkt en ook niet rookt. Z’n vriendin wil al drie weken geen seks, maar ze hebben ook iets dat “meer is dan seks”. En nu ik het zo typ lijkt hij vooral nogal een clichématige goedzak, om de klap nog harder te laten aanvoelen als een sociaal ontzettend onhandige arts hem meedeelt dat hij een vrij uitzonderlijke vorm van kanker heeft.

Maar zo hard lijkt die klap helemaal niet aan te komen. De medische term hiervoor zal “ontkenning” zijn, maar die is ook nodig om enkele scènes die later in de film volgen extra emotioneel te laten zijn. Want er zitten echt een paar prachtige emotionele uitbarstingen in. En die zijn vooral zo mooi vanwege de zeer subtiele regie van Jonathan Levine, want het verhaal bevat genoeg elementen om uit diverse cliché-bochten te vliegen. Hij maakte eerder The Wackness (niet gezien) en, verrassend genoeg, All the Boys Love Mandy Lane, die behoorlijk faalde bij het horror-tiener-publiek, waarschijnlijk omdat hij daar ook iets ‘meer’ mee wilde en daarmee niet voldeed aan de standaard-eisen van de door de distributeur beoogde doelgroep…
Ik wil deze film graag aanraden. De film voelt als een American indie, maar heeft ook genoeg aantrekkingskracht voor een groter publiek. En dan heb ik het nog niet gehad over de soundtrack met onder andere Roy Orbinson, Radiohead en natuurlijk Pearl Jam, want de film speelt zich af in hun hometown Seattle.

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1306980