The Artist (2011)

Wat een ongelooflijk prachtige film is dit. Een stomme film over de overgang van de stomme film naar de talkies met in de hoofdrol de grote ster van de stomme film: George Valentin. Acteur Jean Dujardin won de prijs voor Beste Acteur op het filmfestival van Cannes, en de film zelf zou ook wel eens een goede outsider kunnen zijn bij de Oscars aankomend voorjaar. Terwijl er dus niet wordt gesproken en de film een zwart-witte Franse productie is, met overigens flink wat Amerikaanse bijrollen. Maar het geweldige aan de film zit ‘m in de liefde die de film uitstraalt, zowel voor cinema in het algemeen als tussen de twee hoofdrolspelers…

George Valentin is dus de held van de stomme film. Met z’n expressieve wenkbrauwen, strakke vlassnor en brede glimlach heeft hij geen dialogen nodig om de boodschap van een film over te brengen. Dat theatrale acteren werkt voor 95% erg goed en vooral heel leuk en verfrissend. Halverwege de film had ik er wel heeeeeeeeel even genoeg van, maar toen verraste de film me weer op een andere manier, waardoor dat kleine minpuntje meteen weer weg was.

Aan het begin van de film ontmoet George toevallig de ontwapenende Peppy Miller, gespeeld door de prachtige Bérénice Bejo. In het echt is ze meen ik de vriendin/vrouw van regisseur Michel Hazanavicius, en dat verklaart waarom hij haar zo ongelooflijk aantrekkelijk weet neer te zetten natuurlijk.
We bevinden ons overigens aan het eind van de jaren 20 en de geluidsfilm doet z’n intrede. Valentin lacht het weg als iets onbelangrijks, maar studiobaas Al Zimmer (John Goodman) ziet de toekomst wel helder en besluit voor jongere gezichten te gaan. Valentins carrière lijkt dus voorbij te zijn, terwijl Peppy één van dé gezichten van het nieuwe tijdperk wordt. De opkomst van Peppy wordt mooi ‘verknipt’ met de neergang van Valentin, maar die sprankel die we aan het begin van de film in hun ogen zagen blijkt sterker dan gedacht.

Ik voel eigenlijk maar één emotie bij deze film, en dat is er één van blijdschap en ‘liefde’.
De film brengt op een klassieke, maar in deze tijd ook juist erg verfrissende manier hommage aan de cinema van de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw. Ik heb zelf te weinig kennis van de stomme film om te zien hoe deze film zich verhoudt tot films uit die tijd, maar als films uit die tijd lijken op The Artist, dan is het lijstje van films die ik nog moet zien/ontdekken weer groter geworden. Opmerkelijk is het 4:3 formaat waarin de film vertoond wordt, wat ik eigenlijk heel graag op een groot IMAX-scherm zou zien. Helaas zal deze film voor ’t grote publiek niet toegankelijk genoeg zijn, dus dat zal wel een droom blijven.
Maar boy o boy, wat een grootse film is The Artist. Overdonderende muziek, mooi contrastrijk beeld, een paar leuke auditieve vondsten, geweldige acteurs en een mooi en klein verhaal over liefde.

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1655442