The Driver (1978)

Nadat ik het geweldige Drive reeds twee keer in de bioscoop heb gezien was het gisteravond tijd voor The Driver, een film over een getaway driver die zelf geen wapens draagt, onverwacht toch wel z’n mannetje staat en die, begeleid door sferische muziek, de straten van nachtelijk Los Angeles als zijn speeltuin ziet. En daar houden de vergelijkingen niet op (toevallig heten beide hoofdrolspelers in het echt ook nog “Ryan”), maar toch is deze film uit ’78 een compleet andere film, want dit is zo’n heerlijke politiek incorrecte politiefilm, die ook de sfeer van bijvoorbeeld Dirty Harry en Carpenters Assault on Precinct 13 combineert. En god damn!, wat een geweldige auto-achtervolgingen..!!!!!!!!!

Ja, ik zou deze film direct in het rijtje Bullitt en Gone in 60 Seconds (het origineel dan) willen zetten. Waarschijnlijk werden er in de jaren ’70 nog veel meer van dit soort fantastische achtervolgingsscènes gemaakt, maar bovenstaande zijn niet alleen de meest bekende, op het moment ook nog de enige die me zo te binnen schieten. Mocht er iemand nog tips hebben (The Seven Ups en The French Connection zie ik binnenkort), hieronder staat een makkelijk reactieformulier ;).

Regisseur Walter Hill was assistant director op de set van Bullitt en heeft ook toegegeven dat hij daar geleerd heeft hoe een auto-achtervolging gefilmd moet worden. En boy o boy, wat laat hij dat zien hier in The Driver. Waar Bullitt én Gone in 60 Seconds één geweldige/lange achtervolgingsscène hebben (in 60 Seconds duurt ie zelfs 45 minuten!), daar bevat The Driver niet alleen twee of drie ‘edge of your seat’-achtervolgingsscènes, maar ook nog een scène waarin een belachelijk opvallende maar mooie Mercedes wordt aangepakt in een parkeergarage. Door de manier van filmen lijkt het ook alsof hoofdrolspeler Ryan O’Neal de stunts zelf heeft gedaan, maar zeker durf ik dat niet te zeggen.

Maar het verhaal: O’Neal is dus een bestuurder van vluchtauto’s bij overvallen e.d. Hij stelt geen vragen, draagt geen wapen, en is vooral ontzettend goed in autorijden en zwijgen. Z’n karakter – met de generieke naam “The Driver” – praat erg weinig, wat goed past in de overall existentialistische sfeer van de film. De antagonistische politiecop “The Detective” wordt gespeeld door Bruce Dern, die van gedegen rechercheur vervalt in corrupte praktijken om z’n doel maar te bereiken. En dat doel is het pakken van The Driver. Maar onze chauffeur wordt bijgestaan door “The Player”, een rol van een mysterieus mooie en jonge Isabelle Adjani. Haar motivatie blijft gedurende de hele film wat obscuur, wat een fijne bijdrage is aan de algeheel ‘film noirische’ sfeer van de film.

Als The Detective wederom achter ’t net vist stelt hij een aantal bankovervallers voor een keuze: de bak in voor 10 jaar of een bankoverval plegen waarbij ze vrijuit gaan, als ze The Driver maar bij hem afleveren. Natuurlijk is er in een wereld zoals deze niemand te vertrouwen, dus de afloop van de film blijft tot het einde ongewis, wat óók weer bijdraagt aan de hoge betrokkenheid die ik gedurende de gehele film voelde.

Quentin Tarantino vond deze film trouwens zó geweldig dat hij zowel in Pulp Fiction als in Kill Bill referenties naar deze film maakte. En ik kan nog wel door blijven typen, maar als je fan bent van films met geweldige auto-achtervolgingen, van harde politiefilms uit de jaren ’70, of van existentiële cultfilms met ongrijpbare helden, dan kun je dat in een film als The Driver mooi combineren.

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0077474