Attenberg (2010)
Wat een mooie rare film was dit zeg. Qua weer zeker wat grauwer dan Dogtooth (a.k.a. Kynodontas), maar wel van dezelfde makers, en met een licht vergelijkbare absurditeit. Maar waar je bij Dogtooth nog kon denken dat de buitenwereld wel ‘normaal’ was, en dat enkel de ouders een rare wereld voor hun kinderen creëerden, daar is de wereld in Attenberg overall ‘weird’. Maar stiekem ook erg interessant…
Allereerst: Attenberg is de foutieve manier waarop vriendin Bella de achternaam van natuurdocumentairemaker sir David Attenborough uitspreekt. En daar zal echt wel een metafoor in schuilen, want de manier waarop vooral hoofdrolspeelster Marina in het leven staat (en er naar kijkt) is van alle kanten ‘onnatuurlijk’. De rare ‘synchroonwandelingen’ die ze met Bella onderneemt, de manier waarop ze ineens dieren nadoen, maar vooral ook de manier waarop Marina naar seks kijkt is nogal ‘anders’ en/of onnatuurlijk. Ook intrigerend en vermakelijk, want anders was ik nooit zo aangenaam verrast door deze film. Al dragen daar ook een paar goede kritische inzichten in de Griekse samenleving aan bij, zoals uitgesproken door Marina’s vader.
Marina’s vader heeft kanker en niet al te lang meer te leven. Marina is echter al 23, maar nog lang niet volwassen. De naïeve schoonheid waarmee ze haar vader ondervraagt over seks en zijn penis kunnen ongemakkelijk aanvoelen, maar niet in haar wereld. En zijn antwoorden zijn ook verfrissend openhartig. Daarbij ziet Marina seks als iets walgelijks, ook al komt haar enige erotische ervaring uit de gedurfde tongzoenscène met haar beste vriendin Bella, waarmee de film opent.
Voor haar werk moet ze echter een ingenieur rondrijden, en langzaam komt ze erachter dat seks met hem mogelijk minder ‘walgelijk’ is dan ze altijd dacht. Een route naar volwassen worden die mooi parallel loopt met het terminale ziekteproces van haar vader…
De links tussen Dogtooth en Attenberg zijn overigens legio. Waar Dogtooth werd geregisseerd door Giorgos Lanthimos en geproduceerd door Athina Rachel Tsangari, daar hebben ze hier de rollen omgedraaid. En ik durf het niet met zekerheid te zeggen, want Lanthimos toonde in Dogtooth ook te beschikken over een goed inlevingsvermogen in het brein van de andere sekse, maar ik denk dat de film wel vaart bij de regie van een vrouw. Overigens speelt Lanthimos ook de rol van de ingenieur in deze film.
Ja, Attenberg is wederom een leuk absurdistische kijk op het leven. Hier gaat het wat meer (en soms letterlijk) over onze dierlijke instincten. En doordat de film juist kiest voor ‘rare’ protagonisten blijft de uiteindelijk gewoon zeer menselijke essentie misschien wel beter hangen.
Een fijne aanrader, alhoewel ik niet voor niets het genre “cult” heb aangevinkt hier beneden…