Win Win (2011)
Tom McCarthy levert met Win Win wederom een mooie film af waarin het leven van gewone (en geloofwaardige ‘echte’) mensen overhoop wordt gehaald door een ongewone gebeurtenis. Dat Win Win mij dan nét niet zo hard raakte als The Station Agent en The Visitor (McCarthy’s eerdere films) is misschien wat jammer, maar toch blijft het een erg fijne film om gezien te hebben.
Alleen al voor Paul Giamatti’s gekleurde rol als Mike Flaherty – advocaat, high school worstelcoach, echtgenoot en vader – is deze film meer dan de moeite waard. Mike’s praktijk loopt niet al te goed, en als hij erachter komt dat de voogdij over één van z’n dementerende klanten 1500 dollar per maand op kan leveren, dan neemt hij een beslissing die waarschijnlijk ieder van ons wel zou kunnen nemen. Deze Leo (Burt – Rocky – Young) staat op het punt om door de staat in een verzorgingshuis geplaatst te worden (wat misschien ook wel de beste oplossing voor hem zou zijn), maar Mike belooft de rechter dat hij als voogd voor ‘m zal zorgen.
Zo gezegd, zo gedaan, en Mike is voorlopig uit de (financiële) zorgen. Maar dan komt die eerdergenoemde ongewone gebeurtenis: Leo’s kleinzoon Kyle staat ineens op de stoep. Hij is weggelopen van z’n verslaafde moeder en wil bij opa gaan wonen. Mike en z’n liefhebbende vrouw Jackie (Amy – Gone Baby Gone, Jack Goes Boating – Ryan) nemen Kyle zo lang op in hun gezin, omdat de jongen alle kenmerken van een goede maar getroebleerde tiener in zich heeft. Als hij ook nog ontzettend goed blijkt te kunnen worstelen en Mike’s team hun eerste overwinning in jaren brengt voel je al aan dat het natuurlijk niet de hele film goed kan blijven gaan…
Ja, Win Win is een mooie film. Het krachtige van Tom McCarthy’s films zit ‘m in de menselijk- en herkenbaarheid van de karakters. Ze hebben hun fouten, maar die zijn niet anders dan ‘onze’ fouten. Zijn films gaan over mensen die een ongewone situatie nodig hebben om erachter te komen waar ze voor staan, en dat is in Win Win niet anders. Naast Paul Giamatti en Amy Ryan zien we Jeffrey Tambor (een bijrolacteur die je zeker zult kennen, maar die een beetje lijdt onder ’t ‘Stephen Tobolowsky-effect’) als assistent-coach en kantoorgenoot, een overenthousiaste Bobby – The Station Agent – Cannavale als Mike’s beste vriend en debutant Alex Shaffer als Kyle. Shaffer is vooral gekozen vanwege z’n worstelcapaciteiten, ook al vond ik z’n onervarenheid als acteur nergens opvallen. Als tiener-in-trouble kun je natuurlijk ook wegkomen met wat afwezig zijn in je spel, maar ik vond hem z’n ontwapenende openheid goed combineren met z’n onderliggende pijn. Daarvoor verdient McCarthy natuurlijk ook krediet, want dat moet je er wel uit zien te halen…
Thomas McCarthy toont wederom één van de interessantere ‘nieuwe’ regisseurs te zijn. Als acteur ken je ‘m mogelijk ook; hij speelde namelijk bijrollen in een zeer gevarieerd lijstje films, van Flags of our Fathers tot Mammoth, en van Meet the Parents tot Jack Goes Boating.
En weet je wat een belangrijke reden was dat Pixars Up zo geweldig was? Inderdaad: geschreven door meneer McCarthy…
Als ik het niet al was, dan ben ik nu zéker McCarthy-fan! Wat een geweldige film!
Hij had er bij mij maar 2 films voor nodig om me McCarthy fan te maken, maar ook deze derde is weer erg goed. Inderdaad net niet zo intens als Station Agent en The Visitor, maar dat komt denk ik omdat deze film op z’n eigen kleine manier wat groter is. De eerste 2 draaide volledig om 3 mensen, terwijl hier toch een man of 8 gevolgd wordt. Deze is ook duidelijk wat lichter, net iets meer humor en net iets toegankelijker.
Ik kijk alweer rijkhalzend uit naar het volgende McCarthy verhaaltje!