My Week with Marilyn (2012)
Okay, My Week with Marilyn is dan wel niet de beste film van ’t jaar, maar Michelle Williams’ performance als Marilyn Monroe zorgt dat dit, in combinatie met het perfect ‘vangen’ van infatuation, wel één van de fijnere films van ’t jaar zal worden. Nu weet ik dat niet iedereen dit soort onweerstaanbaarheid begrijpt, maar ik ken dat bijna ongelimiteerd (en irreële?) genieten van (de schoonheid van) een vrouw wel, dus ik kon (en wilde) me best goed identificeren met Colin Clark, schrijver van het boek waarop deze film gebaseerd is en de protagonist van deze film.
Ik moest heel even denken aan Het Echte Leven (van Robert-Jan Westdijk), die ook over verliefd worden op een filmset gaat. Maar waar die film vooral een leuke (en herkenbare) komedie was, daar zorgt de persoon Marilyn Monroe voor een stuk of twee extra lagen in het verhaal. En dat de film niet tot de allerbeste films van ’t jaar hoort komt misschien wel doordat ze de complexiteit van Monroe wel aanraken, maar dat niet als belangrijkste onderwerp van de film hebben gekozen.
Okay, het verhaal. Colin Clark (Eddie Redmayne) wilde als rijkeluiszoon graag z’n eigen passie nastreven, en dat was ‘iets met film doen’. Op een of andere manier kende hij de toenmalige vrouw van sir Laurence Olivier: Vivien Leigh, en via haar kon hij aan een baantje komen als 3rd AD bij Oliviers nieuwe film: The Prince and the Showgirl. Voor Olivier (Kenneth Brannagh) een sneaky manier om met superster Marilyn Monroe te kunnen werken, maar al snel bleek dat de twee niet echt op één lijn zaten. Hij was een gedisciplineerde (theater)acteur, zij een superster die ook graag wilde acteren en volgens Lee Strasbergs ‘Method’ wilde werken, iets wat Olivier belachelijk vond. Oliviers afkeer was ook deels gestoeld op haar ongelooflijke screen presence, waarbij alle andere acteurs verbleekten. En de grote Olivier dus ook…
Maar het gaat niet om die film, en ook niet om de relatie tussen Olivier en Monroe. De film is namelijk gebaseerd op Colin Clarks boek, en we zien Colin dan ook al snel een spil worden in het getouwtrek tussen Monroe en Olivier (en de rest van de cast en crew). Zeker als Monroe’s kersverse echtgenoot Arthur Miller ’t even niet meer trekt en voor een week terug gaat naar New York wordt Monroe nog onberekenbaarder. Maar gelukkig is daar de jonge en onschuldige Colin, die natuurlijk meteen verliefd wordt op Monroe, maar haar ook de kans geeft om de hectiek af en toe te ontvluchten. En dan krijgt ie gedomme ook nog een zoen van haar… :)
Michelle Williams steelt zeker de show in haar rol als Marilyn Monroe. Ik kende Monroe alleen van films, dus ik weet niet hoe goed ze haar privé na doet, maar ze komt als persoon wel wat ‘vreemd’ over. Je zou dat ook enigmatisch kunnen noemen, maar wat in elk geval duidelijk wordt is dat Monroe in geen enkel hokje te stoppen was. Want ondanks haar superster-status was ze ontzettend onzeker (vooral over haar acteren) en kon ze steeds moeilijker omgaan met haar roem. Daarnaast leefde ze met een grote angst dat de psychische ziekte die haar moeder trof genetisch was, en die angst werd met flink wat pillen weggespoeld.
Maar omdat de film gebaseerd is op de dagboeknotities (en het daaruit voortvloeiende boek) van Clark gaat de film daar niet al te diep op in, wat een beetje jammer is. Maar aan de andere kant krijgen we nu dus wel zijn verliefde versie van ’t verhaal. En of er dus echt iets tussen hen gebeurd is weet ik niet, maar eigenlijk is dat ook niet zo belangrijk. Je ziet namelijk dat ze elkaar wel dieper raakten dan enkel op het niveau van lust.
De film geeft een leuk kijkje in de wereld van de (Engelse) film halverwege de jaren 50, en er komen genoeg grote namen voorbij om de echte filmliefhebber te bekoren. Daarnaast viel het wel wat op dat er nogal wat overdreven Amerikaanse accenten werden gebruikt door Britse acteurs; Dougray Scott als Arthur Miller, Toby Jones als publicist Arthur Jacobs en Dominic – The Devil’s Double – Cooper als producent Milton Greene. Dat zorgde er echter ook voor, samen met ’t schattige huisje waarin Monroe in Engeland logeerde, dat ’t soms wat onrealistisch aanvoelt, maar dan niet op een negatieve manier. En misschien droeg dat ook wel bij aan het ‘sprookjesgevoel’ dat je als gezonde jongeman wel moest voelen in de buurt van miss Monroe…
Zoals ik al meerdere keren heb gezegd: de grote ster van de film is Michelle Williams. In onder andere Blue Valentine en Brokeback Mountain liet ze al zien hoe goed ze was, en hier is ze mesmerizing als één van de grootste sterren aller tijden. En ik denk ook dat de Amerikaanse Academy meer affiniteit zal hebben met ‘hun Marilyn’ dan met de Britse Thatcher, ook al zal die wel weer perfect vertolkt worden door Meryl Streep in The Iron Lady. Bij de bookmakers is mevrouw Streep dan mogelijk wel favoriet voor de Oscar, ik hoop eigenlijk wel op verrassing. En ik geef ook ruiterlijk toe dat ik in die hoop wel degelijk ben beïnvloed door m’n aversie tegen Thatcher, maar nog veel meer door m’n ‘bewondering’ voor miss Monroe ;).