The Sunset Limited (2011)
Nu al één van de interessantste films van het jaar, deze HBO-film van Tommy Lee Jones, geschreven door Cormac – No Country for Old Men, The Road – McCarthy met twee geweldige hoofdrollen, voor Samuel L. Jackson en mr. Jones himself. Maar ook één van de ‘lastigste’ films van ’t jaar, want deze dialoog van 90 minuten in één ruimte biedt zoveel interessante stof tot nadenken dat je als kijker behoorlijk veel moeite moet doen om alles ‘bij te houden’. En dat maakt het misschien niet de beste film van ’t jaar, maar zoals ik al zei: wel een film die gruwelijk interessant is, in elk geval als je film kunt zien als meer dan makkelijke behoeftebevrediging…
Eén van de knappe elementen aan deze film is de manier waarop langzaam duidelijk wordt wat er precies gebeurd is, hoe deze mannen bij elkaar zijn gekomen. Ik wil je dan ook waarschuwen dat ik hieronder bepaalde zaken zal aanhalen die ook fijn zijn om zelf te ontdekken. Natuurlijk zal ik de belangrijkste dingen niet spoilen en weet je na 20 minuten in de film al deze zaken ook al, maar als je niks wilt weten: step away from the internet sir, m’am..!
Mooi, je bent er nog…
Samuel L. Jackson speelt “Black”, een veroordeelde moordenaar die in de gevangenis God vond en z’n demonen inmiddels heeft weten te beteugelen. Jones speelt “White”, een professor die het leven zó geanalyseerd heeft dat hij enkel kan concluderen dat hij er niets meer mee te maken wil hebben. Black heeft White gered toen White voor de D-trein wilde springen (ook wel de Sunset Limited genoemd) en heeft ‘m meegenomen naar z’n appartement, waar Black met hem wil praten om ‘m te overtuigen van iets van de zin van ’t leven. Maar White is natuurlijk niet zomaar iemand die effe een slechte dag had, en daardoor ontspint zich een gesprek met zulke scherpe dialogen en prachtig acteerwerk dat ik deze film nog lang zal herinneren.
White heeft namelijk besloten dat het leven, als je het echt zo ver mogelijk (rationeel) ontleedt, enkel duister, zwart en nutteloos is. Als professor heeft hij natuurlijk wel de mogelijkheid gehad om te studeren en dat houdt dus ook in dat z’n achtergrond waarschijnlijk een stuk relaxter is dan die van Black. Black is namelijk een “old country nigger” (zijn woorden), praat grammaticaal niet geweldig Engels en heeft zeven jaar hard time gedaan voor een moord. Hij komt uit een ontzettend duistere wereld, en vond op z’n meest hachelijke moment God, die hem iets positiefs bracht. Inmiddels helpt Black graag z’n medemens, ook al weet hij dat z’n demonen nooit helemaal verdwenen zullen zijn.
Natuurlijk zullen mensen die anti-geloof zijn moeite hebben met deze film, maar daarnaast zullen gelovigen ook wel wat aan te merken hebben. Black is namelijk geen ‘normale’ gelovige, maar ik denk dat hij in de basis het doel van religie beter heeft begrepen dan de meeste ‘normale gelovigen’. White is echter behoorlijk zeker van z’n zaak, en uiteindelijk roept de film ook net zoveel vragen op als dat ie beantwoordt. Daarbij voelde ik ook een lichte vooringenomenheid die me kort in de weg zat, iets wat ‘anti-gelovigen’ en ‘gelovigen’ waarschijnlijk nog wel meer zullen hebben, zeker als je op internet de zeer uiteenlopende reacties op deze film leest…
De film, en dan met name White’s argumentatie, is af en toe behoorlijk angstwekkend. Meegaan in White’s argumentatie kan dezelfde invloed hebben als bv. Céline’s boek Voyage au bout de la nuit op mij had. Als je meegaat in zijn gedachtegang kun je namelijk zelf ook behoorlijk down raken. Gelukkig zag ik in z’n argumentatie echter een keuzemoment waarop White voor de negatieve uitleg koos, waar ik ooit bewust voor ’t positieve gekozen heb.
En laat een psychotherapeut me ooit zeer openhartig uitgelegd hebben dat ieder mens iets van een leegte voelt, en de manier van omgaan hiermee (positief of negatief, je eigen keuze) in grote mate bepaalt of je meer kans maakt op depressieve klachten of juist ’t gevaar loopt gelukkiger te zijn. Je zult begrijpen dat White z’n gevoelde leegte vooral op een negatieve manier invult…
Misschien wat kort door de bocht (en ik ben zelf natuurlijk geen therapeut), maar je zult inmiddels begrijpen dat een film die dit soort zaken aanroert bij mij altijd op extra interesse kan rekenen. En ik kan nog uren doortypen over deze film, maar nog meer over dit onderwerp, maar ik verwacht dat je al lang weet of dit een film voor jou is. Ontzettende complimenten nogmaals aan Jackson en Jones, want zij spelen misschien wel de beste rollen uit hun leven. Jammer dat het een TV-film is, die daardoor minder aandacht genereert. Hoop wel dat er een Nederlandse DVD-distributeur de potentie van deze film ziet…
Een antwoord op “The Sunset Limited (2011)”