Notre jour viendra (a.k.a. Our Day Will Come – 2010)

Interessante maar volgens mij niet geheel uit de verf komende film over een tweetal roodharigen die het gehad hebben met de wereld waarin ze gepest worden en op een Natural Born Killers-achtige road trip gaan. Dat is in het kort Notre jour viendra, een film die zeker lekker blijft hangen, maar die de gruwelijk hoge verwachtingen die ik had na ’t zien van de trailer helaas niet waarmaakt. Of zou ik iets gemist hebben..?

Regisseur Romain Gavras is vooral bekend als regisseur van videoclips van M.I.A. En ik weet niet hoe de relatie precies is, maar de clip van Born Free, waarin een speciale politie-eenheid een groep roodharige Los Angelitos door ’n mijnenveld laat rennen en/of afschiet, past in elk geval in de logica van deze film, dat roodharigen het nogal zwaar hebben en misschien ook wel recht hebben om de dingen te doen die de hoofdrolspelers in Notre jour viendra uiteindelijk allemaal doen.

Hoofdrolspeler is Rémy, een Arsenal-fan die met z’n moeder en zus samen moet zien te leven. Aan alles wat hij doet zie je z’n pijn en frustratie, en het zal dan ook niet als verrassing komen dat hij doorflipt. Op dat moment wordt hij opgemerkt (en -gepikt) door de gefrustreerde psychotherapeut Patrick (Vincent Cassel), die hem een lift aanbiedt. Als ook nog eens blijkt dat Rémy’s World-of-Warcraft-vriendinnetje helemaal geen meisje blijkt te zijn gaan de mannen op een reis die waarschijnlijk geen gelukkig eind zal kennen. Onderweg beledigen en bedreigen ze alles wat ze tegenkomen, waarvan vooral de gecrashte bruiloft en Patricks trio’tje nogal verontrustend waren…

Notre jour viendra is bij vlagen verontrustend, mysterieus, pijnlijk en af en toe ook mooi. Toch heb ik ’t gevoel dat Gavras vooral conceptueel interessante dingen maakt (vandaar z’n succes in de videoclipwereld?), die vooral in korte films tot hun recht komen. Maar zoals ik in de eerste alinea ook al schreef: het kan ook zijn dat ik niet precies door heb wat hij met deze film wil. Misschien gaat het niet veel verder dan wat Quentin Dupieux met Rubber wilde, maar dáár haalde ik zelf in elk geval nog veel meer uit dan wat Dupieux er allegedly in heeft gestopt. En bij Notre jour viendra zou ik misschien ook meer kunnen vinden als ik de film fitter had gezien of nu op onderzoek zou gaan, maar dat zou wat geforceerd aanvoelen. En dat deed ’t bij Rubber niet. Althans: in mijn geval…

Olivier Barthélemy speelt de rol van Rémy erg goed. Hij riep bij mij in elk geval direct ook wat irritatie op, als in: ik vond het niet raar dat hij als buitenbeentje nogal in de zeik genomen werd door klas- en gezinsgenoten. En daarmee kies ik als kijker misschien ook wel te snel een kant die me wat in de weg heeft kunnen zitten tijdens het kijken, maar toen Cassel ten tonele verscheen was m’n aandacht weer vrij snel gefocust. Waar hij in het begin een soort mentor is voor Rémy, daar veranderen hun rollen tijdens de film nogal. Ook dat ‘snapte’ ik niet helemaal, maar het maakte de film wel interessanter…

Ach, ik moet opletten dat ik niet weer teveel ga ‘zoeken’ naar een betekenis in deze film. Zo’n ‘zoek-modus’ kan er namelijk ook voor zorgen dat je ‘het’ juist niet zult zien. Maar zoals ik al zei: dit zelfbewustzijn mijnerzijds is ook zeker geen bewijs dat ‘het’ er wel in zit hoor.
Misschien is het wel gewoon een zéér uitgerekte videoclip…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1651328