Antichrist (2009)
In een top-10-lijstje van “moeilijkste films om te recenseren” staat Antichrist misschien wel op één. Want waar de film me zeer zeker behoorlijk raakte, vond ik ‘m vooral heel erg ‘naar’, en als ik terugdenk aan deze film, dan bekruipt me weer een kutgevoel. En nee, no pun intended…
Antichrist is Lars von Triers nieuwste film over een man en vrouw die om moeten gaan met de dood van hun kind. Maar natuurlijk gaat de film daar eigenlijk niet over, want Lars von Trier lijkt zijn zwartste gedachten te willen uiten over de mens, waar goed en kwaad vandaan komt, of het in ons zit, of dat we van buiten worden beïnvloed, …, om dan uiteindelijk met een resolutie te komen die mij eigenlijk niet meer kon boeien.
Want eigenlijk maakte de film me grotendeels pissed. Ik zal heel eerlijk zijn: ik ben niet echt fan van Lars von Trier en kan me niet verplaatsen in zijn zwartgallige kijk op de mensheid. Mogelijk is dat mijn gemis, maar zoals ik ook wel eens zeg: “Als je op zoek gaat naar de duivel, dan vind je ‘m ook echt wel.”
Nu ik bovenstaande zin (tussen die “”) typ, bedenk ik me ineens: zou daar dan juist het onderzoek van She (vrouwelijke hoofdrol van Charlotte Gainsbourgh) toe geleid hebben: ze ging op zoek naar het intrinsieke kwaad in vrouwen, en vond dat juist daardoor uiteindelijk in zichzelf? En raak ik nu gewoon compleet ‘per ongeluk’ iets van de essentie van de film?
Natuurlijk wil ik Lars von Trier echt wel credits geven voor het maken van zo’n controversiële film, maar de film kwam bij mij zeker niet op het juiste moment. Of toch wel…?