De ofrivilliga (Involuntary – 2008)
Zo, met meer dan een week vertraging eindelijk weer eens tijd voor wat recensies. Vorige week dinsdag zag ik – samen met een Zweed ;) – de Zweedse film De ofrivilliga, wat gezien de Engelse titel Involuntary waarschijnlijk iets als “de onvrijwilligen” betekent. Belangrijker dan de titel was echter dat ik ’t een erg gave film vond. Waarom?
Lees door en read all about it!
De ofrivilliga is een mozaïekfilm over een aantal karakters en hun plek in de Zweedse samenleving. Een samenleving, die volgens mij als buitenstaander wat “beschaafder” maar ook “geslotener” is, waarin mensen de algeheel geldende regels beter volgen dan bijvoorbeeld hier in Nederland, en wat natuurlijk zowel positieve als negatieve gevolgen heeft. Positief: minder criminaliteit, door minder asociaal gedrag een beter sociaal stelsel en geen last van blonde Limburgers. Negatief: minder vrijheid voor het individu met mogelijk grotere onderliggende frustraties. Maar uit dat negatieve komt misschien ook wel weer iets positiefs: het maken van betere films? Want uit een overgelukkig land komt weinig kunst, toch?
In De ofrivilliga volgen we dus een aantal individuen dat zich niet helemaal thuis voelt in hun omgeving, of zich juist door de geldende regels niet mag gedragen zoals ze eigenlijk zouden willen. Dat uit zich af en toe in overdreven reacties (de buschauffeur) of juist het compleet uitblijven van een reactie (het hoofd van de familie na een vuurwerkongelukje). De mooiste scènes spelen zich echter af rondom de lerares, die je hieronder op de poster ziet. Ik ga niets verklappen, maar als individu die het belang van een kind belangrijker vindt dan de “rust” in de lerarenkamer wordt ze al snel buitengesloten. En dat levert een aantal prachtige dialogen op over alledaagse onderwerpen, maar die door een bepaalde scherpte juist het contrast vergroten en daarom imponeren…
Iets wat naast de onderwerpen en dialogen nog wat aandacht verdient is de cameravoering. De camera wordt zo opgesteld dat je continu het gevoel hebt dat je een soort van voyeur bent. De camera beweegt namelijk niet, en neemt soms ook enkel de benen van een paar mensen die in gesprek zijn op. Dit creëert een spanning en roept interesse op in wat er buiten het beeld gebeurt, wat de film extra boeiend maakt.
Zoals je waarschijnlijk al door hebt: dit is geen mainstream film. Of zoals sommige minderbedeelden wel eens zeggen: “Oh, is die in het Zweeds? Nee, ik hou nie van buitenlandse films.” Als je ooit zo denkt: huur dan Taken of zo.
Okay, misschien moet ik eens iets constructievers met díe frustratie gaan doen ;).