Chronicle (2012)

Een film die mij halverwege letterlijk de zin “Waarom is hier nooit eerder op deze manier een film over gemaakt?” laat uitspreken wil ik natuurlijk zonder pardon aanraden, zeker omdat het ook gewoon heerlijk popcorn-vermaak is. Daarbij lijkt deze ‘low budget’-film een fijne sneer te geven aan z’n bijna vijftien keer duurdere grote neef, zag ik in deze debuutfilm (!) één van mijn gaafste dromen op het witte doek verschijnen (mede daarom ook bovenstaande quote) en laat het een helemaal niet zo’n onrealistisch verhaal zien over wat er kan gebeuren als drie tieners ineens over ‘superkrachten’ zouden beschikken…

Okay, kort het verhaal. Andrews alcoholistische vader reageert z’n pijn en woede vanwege o.a. z’n vrouws ziekte af op Andrew. Andrew is een sullige nerd die aan het begin van de film een nieuwe camera heeft gekocht – dit is wederom een found footage-film, of althans een film waarbij men net doet alsof de camera niet door een cameraman is bediend – en daar alles op vastlegt. Voor hem een manier om nog een extra muur op te werpen tussen hem en de wereld. We komen er al snel achter dat hij op school ook gepest wordt en eigenlijk alleen ‘vrienden’ is met z’n neef Matt.
Tijdens een wild feestje ergens in een schuur in de buurt van Seattle wordt Andrew ineens door de immens populaire en (politiek) vriendelijke Steve gevraagd of hij even mee wil komen met z’n camera, omdat Steve en Matt iets gevonden hebben. Ergens in het bos hebben ze namelijk een gat in de grond ontdekt waar rare geluiden uit komen, en zoals het een film betaamt: ze gaan op onderzoek in het gat. Daar treffen ze iets dat hen zó beïnvloedt dat ze telekinetische krachten krijgen.

Het eerste deel van de film is een vrij rustige expositie hoe het allemaal gebeurt en wat voor kwajongensstreken ze uithalen als ze eenmaal aan het ongeloofwaardige gegeven gewend zijn. De found footage-aanpak zorgt er ook voor dat er wat tijd overgeslagen kan worden, wat de expositie ook wat mysterieuzer houdt. Maar we zagen Andrews privé-leven aan het begin van de film natuurlijk wel met een reden (wat misschien een paar procent subtieler had gemogen), want in een wereld waarin je zo gepest wordt moet je wel frustraties en haatgevoelens opbouwen. En natuurlijk gaat het dan uiteindelijk ook mis…

Okay, meer vertel ik niet over het verhaal. Bovenstaande dingen wist ik ook al voordat ik de film zag, en ik verwachtte dan ook een film die het interessante gegeven onderzoekt wat er gebeurt als een ‘superheld’ gewoon menselijk blijft, met óók z’n zwaktes en duistere kant. Dat zag je ook al in bv. Watchmen, maar dat is toch een geheel andere film. Andrew wordt neergezet als één van de jongens die ook in Elephant (over de schietpartij op die school in Columbine) de hoofdrol zou hebben kunnen spelen. Dat geeft de film natuurlijk flink wat extra spanning als hij over (telekinetische) superkrachten gaat beschikken. En dan kom ik ook bij die “grote neef” die ik in de eerste alinea noem: het karakter Andrew is namelijk een stuk interessanter dan bv. Peter Parker uit Spider-Man, een franchise die net als Chronicle ook met een goed origin-verhaal begon. Daarbij bevat Chronicle een (dier-onvriendelijke) scène waarin Andrew z’n subtiele maar ongelooflijke krachten toont, en dat vormt een leuk sneertje van deze low budget-film (gemaakt voor ‘slechts’ 15 miljoen dollar) naar die 200+ miljoen gebudgetteerde The Amazing Spider-Man die over een paar maanden uit komt.

Het knappe aan deze film is ook dat het ‘lage’ budget niet zichtbaar is tijdens de vele CGI-scènes. De mannen komen er bv. achter dat ze na wat training ook kunnen vliegen, en dat levert een paar scènes op waarbij ik die zin uit de eerste alinea uitsprak. Damn!, wat was dat lekker gedaan. Daarnaast zal het je niet verbazen dat er een heftige eindclimax zal volgen, en ook daarin laten ze zien dat er misschien helemaal niet zo’n groot budget nodig is om geweldige visual effects te creëren. Okay, misschien worden die scènes iets te snel afgewikkeld, maar dat is meer een trend die ik wel meer in films zie de laatste tijd; dat doet weinig af aan de kwaliteit van de visual fx.

De found footage-aanpak werkt ook voor ruim 90% goed. Je zit – net als in bv. Cloverfield – veel dichter op de huid van de karakters, waardoor ’t spektakel ‘ons’ als het ware ook overkomt. Om deze aanpak de hele film vol te houden moesten de makers zich wel een paar keer in een raar bochtje wringen (bv. in ’t ziekenhuis), maar daarbij moet ik ook opmerken dat ze ook een paar creatieve manieren hebben gevonden om degene wiens POV we zien wél in beeld te laten komen.

Yes, ik heb me zeer goed vermaakt afgelopen dinsdag. Die 7,5 op IMDb zegt natuurlijk ook wel al wat. Natuurlijk had de film spiritueel nog veel interessanter kunnen zijn, door écht dieper in te gaan op de verantwoordelijkheden en gevaren, maar dan was de groep die van deze film kan genieten waarschijnlijk een stuk kleiner geworden. Die groep had er dan wel intenser van genoten, maar in the end is dit natuurlijk wel popcorn-entertainment. En dan is het bewonderenswaardig wat een ‘big budget’-feel ze hebben weten te creëren met zo’n klein budget…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1706593