Young Adult (2011)
Wauw, dit was een aardig positieve verrassing, en ik denk dat Charlize Theron nét buiten de Oscarnominaties is gevallen. Let wel op: dit is geen hilarische komedie, maar juist een tragikomedie over een gruwelijk mooie maar depressieve vrouw die inderdaad maar niet volwassen wil worden. Dat ze net zo oud is als ik is overigens niet de enige reden dat de film me ook best wel raakte…
Young Adult bewijst dat de regisseur en schrijfster van Juno inderdaad een erg goed team vormen. Waar Diablo Cody nog volledig de mist in ging met het Megan Fox-vehikel Jennifer’s Body, daar had Jason Reitman natuurlijk ‘in z’n eentje’ ook al succes met Up in the Air. Maar nu ze weer samenwerken zie je de charme van Juno weer terug, maar dan wel in een veel volwassener film. De vier meiden die achter me zaten in de bioscoop vonden ’t echter hélemaal niks, wat ze ook vrij irritant lieten merken, maar gelukkig haalde me dat niet volledig uit de film. Wat ik daarmee echter wel wil aantonen: weet wel wat je gaat kijken als je besluit naar deze film te gaan.
Mavis Gray (Theron) was altijd de mooiste meid van school. Ze had ooit iets met de populaire Buddy, maar toen ze klaar was met school verliet ze het stadje Mercury zo snel mogelijk voor het grotere Minneapolis. En in die stad is ze schijnbaar ook erg succesvol. Gedurende de film wordt echter langzaam duidelijk dat dát leven haar ook niet echt gelukkig heeft gemaakt, en daar zit ook de grootste kracht van de film. Langzaam maar zeker kom je er achter hoe ze zichzelf in de nesten heeft gewerkt met haar (misvormde?) illusie. Nu geloof ik in ’t feit dat we allemaal voor een bepaalde illusie kiezen om ons leven ‘aan op te hangen’, maar als je je niet bewust bent van ’t hebben van deze illusie, dan kan zoiets zich ook tegen je gaan keren. En onbewust gebeurt dat ook, want na het krijgen van een geboortekaartje van het dochtertje van Buddy besluit ze om terug te gaan naar Mercury om Buddy weer voor zich op te eisen. Dat hij gelukkig getrouwd is lijkt Mavis slechts een klein obstakel, want haar beeld van Buddy is toch heel anders dan dat van de zorgzame vader en echtgenoot.
Natuurlijk loopt het allemaal niet zoals ze vooraf dacht. Daarnaast kom je erachter hoe haar kijk op de wereld steeds minder lijkt te stroken met de werkelijkheid, en daar ontstaat een tragedie die de film erg mooi maakt. Je weet ook vrij snel dat er een soort climax-scène moet gaan komen, en toen die scène aanbrak voelde ik niet alleen gruwelijk met haar mee, maar kreeg ik bijna het gevoel dat ik het gewoon niet wilde zien. Dat is overigens een erg groot compliment aan de makers, want zó diep zat ik dus in het verhaal.
Charlize Theron is subtiel geweldig in haar rol als “psycho prom queen bitch“, zoals ze door één van haar vroegere schoolgenoten wordt genoemd. Als je goed naar de poster hier rechts kijkt zie je dat ook in haar blik. Pijnlijk om te zien hoe iemand teveel in haar eigen wereld/illusie blijft hangen (ook daar voel ik mogelijk weer iets meer identificatie dan goed voor me is…) en daar uiteindelijk aan onderdoor lijkt te gaan. Patton Oswalt is ook verrassend goed als voormalig pest-slachtoffer (zo iemand die Mavis zich niet meer herinnert), terwijl Patrick Wilsons rol als Buddy wat te klein is om echt in te schitteren.
Ja, ik vind Young Adult echt een aanrader, maar weet dus wel wat je moet verwachten. Het is geen conventionele film, en waar bij Juno de hoofdrolspeelster nog leuk rebels was, daar moet je hier meeleven met iemand die misschien helemaal niet zo leuk is. Maar ik voelde genoeg raakvlakken om erg goed met haar mee te leven. En daardoor is ’t in mijn ogen een erg mooie en pijnlijke tragikomedie die me een stuk meer raakte dan ik vooraf dacht…