Killing Bono (2011)
Inderdaad, een titel die nogal de aandacht trekt, deze Ierse film over twee broers die toevallig op dezelfde middelbare school zaten als Paul Hewson, David Evans, Larry Mullen en Adam Clayton, nu inderdaad beter bekend als U2. En dat hoofdrolspeler Neil McCormick vanuit jaloezie, onzekerheid en/of misplaatste arrogantie z’n broer Ivan ervan weerhield om het vijfde lid van die band te zijn had een stuk sterker uitgewerkt kunnen worden, want nu lijkt de film nogal van de cliché’s aan elkaar te hangen. Zeker als je weet dat het een waargebeurd verhaal is, wat de film extra interessant had gemaakt…
Niet dat ik deze film helemaal niks vond hoor. Ergens was ie best vermakelijk, maar ik had tijdens het kijken al een beetje ’t gevoel dat de film teveel lijdt onder de irritatie die het egoïstische hoofdkarakter oproept. Dat is natuurlijk niet voldoende reden om de film af te kraken, maar hier lijkt men toch net te weinig sympathie met hem en z’n motieven op te roepen, of te weinig humor te gebruiken om het wat in een kader te plaatsen. Mogelijk dat dat getracht is met het subplotje dat uit de titel volgt (want dat lijkt me niet waargebeurd), maar daarin haalt de film het natuurlijk lang niet bij films als Taxi Driver, The Assassination of Richard Nixon of Delirious, waar dit gegeven wél sterk is uitgewerkt…
Neil McCormick is in werkelijkheid inmiddels een bekend muziekjournalist, dus het is uiteindelijk wel goed gekomen met hem. In 2004 schreef hij z’n memoires, waarop deze film is gebaseerd. Het is altijd ‘gevaarlijk’ om zo’n zelfgeschreven verhaal dan als uitgangspunt voor een film te nemen, ook al heeft hij zelf inmiddels toegegeven dat hij niet zo voordelig uit de film komt. Maar net als in bv. The Devil’s Double wordt onze protagonist toch nog te rooskleurig neergezet, want mensen zijn altijd geneigd om zichzelf beter voor te doen (en te beschrijven) dan ze in werkelijkheid zijn. In het geval van McCormick geen overbodige luxe, want hij heeft z’n broer wel echt behoorlijk genaaid…
Tja, hoe meer ik nadenk over deze film, des te minder ik de neiging krijg om ‘m aan te raden. En dat terwijl ik er toch best aardig in zat. Mogelijk door de nostalgische 80’ies sfeer met bijbehorende muziek en lelijke kleding. Bono wordt wel heel erg als een ‘heilige’ neergezet, wat eenzelfde gevoel oproept als ik bij Colin Farrells karakter in Crazy Heart had; dat de hoofdrolspeler z’n eigen tekortkomingen projecteert op iemand anders, die in werkelijkheid helemaal niet zo’n bad guy blijkt te zijn. Maar voor ’t effect-verhogende-contrast wordt Bono hier wel erg overduidelijk neergezet als good guy. Daarnaast is het toch wel jammer dat Pete Postlethwaite’s laatste rol van z’n leven die van een vrij cliché gay-huisbaas is.
Qua nostalgie en voor échte U2-fans is dit een aardige film, die je zo effe tussendoor moet kijken. Maar verwacht niet teveel (zeker niet als je weet dat het scenario geschreven is door de schrijvers van The Commitments), want dan valt ie jou waarschijnlijk ook tegen…