Dark Shadows (2012)

Iets later dan verwacht, maar gisteravond zag deze meest recente samenwerking tussen Tim Burton en Johnny Depp, en ik wil eigenlijk direct melden dat ie me behoorlijk tegenviel. Ik ken de soap-achtige TV-serie uit de jaren 60-70 niet, waarop de film gebaseerd is, maar ik vind ook niet dat dat een reden mag/kan zijn om een film wel of niet goed te vinden. Op één of andere manier pakte de film en ’t verhaal me helemaal niet.

Het in slaap vallen van de persoon naast me vond ik ook wel wat ver gaan, maar het toonde vooral het wat suffe middenstuk van de film. In de eerste tien minuten wordt namelijk duidelijk wie Depps Barnabas Collins was (en is), terwijl het laatste kwartier de CGI-kast wordt opengetrokken om de film te laten eindigen in een scène die het woord “vervolg” nogal hard in me opriep. En in de tussentijd zien we de strijd tussen Barnabas en z’n (letterlijk) eeuwige nemesis Angelique (de wederom prachtige Eva – Perfect Sense – Green, in één shot overigens qua mond verdacht veel lijkend op Angelina J.), die bij vlagen leuk en interessant is, maar mij niet zo gruwelijk boeide. Een mogelijke reden is het gebrek aan balans, denk ik…

Kort ’t verhaal: in 1776 wordt Barnabas Collins, zoon van een succesvolle Amerikaanse pionier, van z’n liefje ontdaan, net voordat hij door de vrouw die hij af heeft gewezen wordt vervloekt tot vampirisme. De bewoners van ’t stadje laten zich als een woedende meute leiden door Angelique en ze sluiten Barnabas op in een kist en begraven ‘m diep onder de grond. Raar dat de vampier hier niet ’tzelfde doet als wat hij bij z’n toevallige bevrijding zo’n 200 jaar later wel doet, maar ach: het is maar film, dus niet teveel rationaliseren.

In die 200 jaar is de Collins familie wat afgegleden, en Barnabas wil de familie weer in haar oude glorie doen herleven. Maar dan moet hij dus wel afrekenen met die evil witch, want die zwaait nog altijd de scepter in ’t stadje. Hij wordt wel geholpen door z’n rare Addams Family-achtige familie, want niet alles is wat ’t lijkt. En oh ja: er loopt ook nog een rode liefdesdraad door de film, maar wat me opviel was dat deze Victoria/Josette gedurende een groot deel van de film afwezig lijkt. Terwijl zij toch wel degelijk de grote motivator van Barnabas’ handelen lijkt te moeten zijn…

Nee, de film deed het niet voor me. Leuk om eens een vampier te zien die ’t zijn van ’n vampier vooral als ongewenste last ziet, en er zitten zeker leuke grappen en sneren in. Zo komt niet alleen McDonald’s er wat bekaaid vanaf, maar ook Shakespeare moet het ontgelden, ten faveure van de Steve Miller Band ;). Daarnaast komen er veel leuke 70-songs voorbij, maar na een stuk of vijf hits als Nights in White Satin, Top of the World en T. Rex’ Bang a Gong begon de muziek wat opdringerig te worden. Kan ook komen door ’t luide IMAX-geluid, dat bij deze film overigens helemaal geen toevoeging is.

De originele serie bestond uit bijna 1250 (!!!) afleveringen, die schijnbaar on the fly en veelal geïmproviseerd werden gemaakt, omdat er gewoon geen geld was en men een TV-show in leven wilde houden. Veel van de informatie, waar ze daar dus genoeg afleveringen voor hadden, wordt in de eerste tien minuten verteld, wat geen geweldige expositie oplevert. ’n Verhaal horen is niet hetzelfde als ’n verhaal zien en voelen…
Ik denk dat de originele serie lekker weird was. Hier hebben ze geprobeerd om weirdness te reconstrueren, en dat werkte voor mij eigenlijk helemaal niet. Als ik eerlijk ben: ik wil ‘m niet alleen vrij snel vergeten – omdat ik Burton en Depp behoorlijk hoog acht – dat is ook al aan ’t gebeuren.

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1077368