The Dictator (2012)
Mijn initiële reactie na het zien van The Dictator, Sacha Baron Cohens nieuwste over een Oost-Afrikaanse dictator die in New York de kluts (en z’n baard) kwijtraakt, was dat ie qua ‘leukheid’ een beetje tussen ’t geweldige Borat en ’t teleurstellende Brüno in zit. Maar er zitten ook best een aantal scherpe kantjes aan de film, die voor mij persoonlijk niet ver genoeg werden uitgewerkt, totdat Baron Cohen toont wel degelijk vlijmscherp politiek commentaar te kunnen leveren.
Maar laat ik niet al te moeilijk beginnen: voor fans van Sacha Baron Cohen en z’n grove humor is The Dictator een keiharde must see..!
Na de dood van z’n dictatoriale vader wordt de zevenjarige Aladeen ineens “Admiral General Aladeen”, leider van Wadiya. Hij ontpopt zich volgens de openingsscène al snel tot een dictator waar z’n vader trots op zal zijn geweest, met z’n gruwelijke vrouwonvriendelijke en Amerika- en Jodenhatende instelling. Hij laat geen moment onbenut om iemand te schofferen, en ondanks dat je het al van hem gewend bent, weet Baron Cohen nog altijd meerdere keren z’n grofheid grappig in te zetten. Vooral een scène waarin hij helpt bij een geboorte is vrij hilarisch. Als hij de baby in z’n handen heeft duurt ’t even, maar dan bemerkt ie iets: “Ehm, where’s the trash can? It’s a girl…“.
Daarnaast vormt Sacha Baron Cohen waarschijnlijk ook a field day for psychiatrists, want vooral z’n grove antisemitisme is met zijn achternaam nogal verrassend, to say the least.
Maar ik spring wat snel vooruit. Wadiya’s premier en rechtmatige troonopvolger van Aladeens vader is eigenlijk Tamir (sir Ben Kingsley), die er vrijwel alles aan doet om Aladeen wat eerder kennis te laten maken met z’n 72 beloofde maagden. En nadat ‘de wereld’ dreigt Wadiya aan te vallen, tenzij Aladeen zelf de Verenigde Naties toespreekt, besluiten ze om naar New York af te reizen. Daar laat Tamir Aladeen ontvoeren en z’n ergste marteling ondergaan: z’n baard wordt afgeschoren.
Als verloren struint de inmiddels onherkenbare Aladeen door de straten van Manhattan, totdat hij ‘gered’ wordt door Zoey. Hollywoods symbool voor ‘domme blonderigheid’ Anna Faris speelt de donkerharige, über-feministische, veganistische, politiek activistische én correcte love interest Zoey, en daar zou je meer achter kunnen zoeken (als in: een sneer naar de ‘hipheid’ van sociale betrokkenheid?), maar echt scherp wordt dat niet.
Ja, qua scherpte en kritiek op de Amerikaanse samenleving lijkt The Dictator wel wat minder confronterend dan Borat. Dat komt vooral doordat alles gescript is, en er dus geen nietsvermoedende Amerikanen in beeld verschijnen. Daarnaast is The Dictator Baron Cohens meest plotgedreven film, en met zo’n opvallende make up was het natuurlijk ook ondoenlijk geweest om authentieke reacties te krijgen. Wat verder opvalt is dat er veel grappen uit de trailer niet in de film zitten, of anders zijn gemonteerd. “You’re much less hairy than a Kardashian“, wat ie na een betaalde seksdate tegen Megan Fox zegt, zit wel in de trailer, niet in de film. Ook “America: the birthplace of AIDS“, zit wel in de trailer, maar niet in de film, en ga zo maar door.
En miss Fox is trouwens niet de enige bekende Amerikaan waar hij seks mee gehad schijnt te hebben, want naast Aladeen zijn er meer internationale officials die zich vergrijpen aan Hollywoodsterren. Ook daar zou iets meer achter kunnen zitten, maar wordt ook ‘slechts’ de oppervlakte geraakt.
Naast ’t feit dat The Dictator natuurlijk onmisbaar is voor elke fan van Ali G en Borat (ik herinner me nu ook de best hilarische naar het Wadiyaans (Arabisch?) vertaalde songtekst van bijvoorbeeld Everybody Hurts van R.E.M.), typte ik hierboven behoorlijk bewust “LIJKT wel wat minder confronterend…“, want al m’n hierboven geuite ‘kritiek’ dat de film wat scherper had kunnen zijn wordt namelijk ruimschoots goedgemaakt door één hele vette Bill Hicks-for-dummies-scène, waarin Baron Cohen en regisseur Larry Charles wel degelijk vlijmscherpe politieke satire tonen.
Dus ja: ik ben wel blij dat ik ‘m gezien heb. Ook al kun je ‘m beter lekker dronken met wat vrienden zien, en niet nuchter, zittend naast één of andere Indiër die om werkelijk elke dialoog luidkeels lachte met een veel te hoge pitch.
Ach, misschien ga ik nog wel ’n keer…