Shrink (2009)
Dit was nou echt zo’n film die ik op zaterdagavond met vier vrienden op zette met de veronderstelling dat het een leuke komedie was, en we na ongeveer 20 minuten moesten zeggen: “Shit, dit is dan misschien geen hilarische komedie, maar wel gewoon een goede en mooie film…“. En ja, dat was een leuke verrassing…
In Shrink speelt Kevin Spacey een Hollywood psychiater die zelf verslaafd (?) is aan wiet. Hij is z’n vrouw ooit verloren, en kan zich daar maar niet overheen zetten. Ook al zijn de adviezen van psychiater-vader Robert Loggia (Mr. Eddy in Lost Highway) goedbedoeld, uiteindelijk komt “hulp” uit onverwachte hoek…
Natuurlijk vind ik het sowieso al interessant als films zich afspelen in het inner-Hollywood-wereldje. Denk aan Hurly Burly (die is wel beter btw), The Player (die ook), The Deal of What Just Happened. Natuurlijk zul je door het zien van Kevin Spacey ook gelijk aan American Beauty denken, maar dat is toch wel een heel andere film…
Naast dat de make up-department een flink compliment verdient voor hoe rot ze Spacey hebben neer weten te zetten, verdient Spacey zelf ook weer flink wat credits. Niet dat deze rol ver staat van andere rollen die hij gespeeld heeft, maar hij doet het toch maar weer. Daarnaast is er een behoorlijk opvallende rol van Robin Williams als alcohol- en seksverslaafde acteur op z’n retour, en speelt Dallas Roberts een “agent-from-hell“, maar wel met overtuiging…
Ja, ik was aangenaam verrast door deze film. Goed acteerwerk, flink wat verhaallijnen door elkaar gehusseld, en ook al is de boodschap – dat zelfs degene die je bij psychische problemen juist zouden moeten helpen ook wel eens in de shit kan zitten – wat corny, ’t kwam bij ons in elk geval wel over…