The Warriors (1979)

33 jaar na z’n officiële release is The Warriors nog altijd een opvallende film. De film heeft in de loop der jaren zelfs een cult following opgebouwd, maar het is net zo goed een film voor jochies die van “vette gangsterfilms” houden. Misschien dat ie in die categorie wel met Blood In Blood Out strijdt om de tweede plek, achter ’t onaantastbare Scarface natuurlijk…

Alle drie compleet andere films, maar ervaring leert dat deze films wel een soortgelijke doelgroep aanspreken. The Warriors speelt zich echter ’t meeste af in z’n eigen filmwerkelijkheid (bij z’n release werd zelfs een woord als “dystopie” gebruikt), waar die andere twee een stuk realistischer zijn. Ik moest tijdens ’t kijken van The Warriors om verschillende redenen ook denken aan films als A Clockwork Orange en Mad Max, maar ook kort even aan The Lost Boys. En daar houden m’n vergelijkingen wel op, want de film “vergelijken” met het klassiek Griekse verhaal Anabasis (van Xenophon) klopt simpelweg niet, omdat het verhaal juist letterlijk gebaseerd is op deze tragedie over een groep Grieken die door ’t vijandige Perzië een weg naar huis moesten zien te vinden.
De manier waarop ze zo’n klassiek verhaal naar de straten van New York hebben vertaald is trouwens één van de grotere verdiensten van schrijver David Shaber en schrijver-regisseur Walter – The Driver – Hill.

Het verhaal begint met een introductie van de The Warriors-bende, een stel opgeschoten jongemannen waarvan de helft er meer bij lijkt te hangen omdat het cool is. Leider Cleon is nogal flamboyant, terwijl de rustige Swan (Michael Beck) de rivaliteit en/of jaloezie van Ajax (James – Dexter – Remar) voelt omdat Cleon in Swan z’n tweede man ziet. Ze zijn op weg naar een gang-bijeenkomst in de Bronx, georganiseerd door de Gramercy Riffs, onder de bezielende leiding van Cyrus (ook al zo’n naam die rechtstreeks uit ’t Griekse verhaal komt).
Cyrus weet de aanwezige gangbangers niet alleen goed op te hitsen, via simpele deductie weet ie ook duidelijk te maken dat als de bendes samen gaan werken, ze de politiemacht van New York makkelijk kunnen verslaan. “Can you dig it.!?“. Een interessant plan als je voor de bendes root, ware het niet dat één of andere psycho Cyrus van ’t podium schiet en Cleon en z’n Warriors de schuld in de schoenen schuift.

De Warriors ontsnappen in het tumult, en de rest van de film volgen we hen in hun poging om vanuit de Bronx via Manhattan en ’t kruispunt op Union Square terug naar Brooklyn te geraken, naar hun thuisbasis op ’t voormalige konijneneiland: Coney Island. Hierbij moeten ze tal van bendes verslaan, overleven ook zeker niet alle Warriors de tocht, maar levert het vooral een enerverende trip door de straten van New York op. Voor mij als ‘fan’ van deze grote appel helemaal niet zo erg, en dat alles wordt gecombineerd met een flinke dosis geweld, last second ontsnappingen en genoeg spanning om de grote schare fans van deze film te verklaren.

Ja, ik was ook aangenaam verrast. Natuurlijk wist ik van z’n populariteit, maar was wel ’n beetje bang dat ie in deze tijd mogelijk niet meer zo zou passen. Maar dat voelde ik eigenlijk geen enkel moment. Nu weet ik dat ik me mogelijk ook iets makkelijker in die tijdgeest kan verplaatsen dan de gemiddelde kijker, zeker als het versterkt wordt door z’n gave score en sound design (synthesizers..!), maar dat weerhoudt me er niet van deze film aan te raden. Weet dat je even iets van je drang naar realisme los moet laten, en dan is het lekker meegaan in deze foute en rotte wereld, waar loyaliteit en integriteit gelukkig nog niet verdwenen zijn.

En om af te sluiten nog een leuk feitje. Regisseur Hill ontdekte Michael Beck (die Swan speelt) op ’n auditieband van Sigourney Weaver, waar Beck de andere hoofdrol speelde in een korte film. Hill bekeek de band van Weaver omdat hij bezig was met de casting van een klassieker die ik onlangs zag, en waar Ridley Scotts prequel nu van in de bioscoop draait. Mouse-overs verklappen ’t antwoord, maar wist jij dit al…?

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0080120