Take This Waltz (2011)
Actrice Sarah – My Life Without Me, Dawn of the Dead – Polley levert met haar tweede film als regisseuse (wederom?) een opmerkelijke en risicovolle film af, die vanwege het gekozen perspectief en een ongemakkelijke combinatie van realisme en kunstmatigheid niet iedereen aan zal spreken, denk ik. Maar als de film je raakt, dan zou ie je ook wel eens hard kunnen raken…
Michelle Williams speelt de hoofdrol als dromerige, rusteloze en kwetsbare Margot, een wannabe-schrijfster die haar leven deelt met Lou (Seth Rogen in ’n misschien wel ‘career changing’-rol), een schrijver van kookboeken over kip. Hun relatie vertoont wel iets van onderliggende pijntjes, maar de manier waarop ze samen zijn is eigenlijk best okay. Als in: ik zie in ‘goede’ relaties om me heen meer gezeik. Toch weet je dat er iets mis aan het gaan is, want dat heeft Polley met de structuur van de ’t verhaal al laten zien. De film opent namelijk tijdens een onderzoeksreisje van Margot, waar ze de wat mysterieuze Daniel ontmoet, die geheel toevallig ook naast haar in het vliegtuig terug naar Toronto zit, en nóg toevallig bij haar in de straat blijkt te wonen. En het is pas dán dat Margot zegt dat ze getrouwd is…
Ja, de film speelt vrij direct met de gedachte die iedereen in ’n relatie tegenkomt: “Het is wat vertrouwd en gewoontjes geworden allemaal, zou het niet veel spannender zijn bij iemand anders?”, maar dan vanuit het in film nog altijd onderbelichte vrouwenperspectief. Een mooie niets-verhullende scène tijdens een aquarobics-les is hierin waarschijnlijk ’t sterkste. Hierin speelt comédienne Sarah Silverman een belangrijke rol, en ’t feit dat ze zich niet ‘hoeft’ te verschuilen achter humor maakt haar bijdrage nog sterker.
Quirky realisme
Mogelijk dat de film wat té realistisch is voor sommigen, want je krijgt van Polley nergens dat Hollywood-gevoel van “Oh, maar aan ’t eind komt alles wel weer goed hoor!“. Daarnaast gebruikt ze echter wel een wat kunstmatig mooie cinematografie, en in combinatie met de zeker ruimschoots aanwezige quirkiness en ’n speelduur die wat aan de lange kant is levert ze een film af waar je wel wat moeite voor moet doen om je aan over te geven. Dat lukt zeker niet iedereen, maar mij lukte ’t wel. Zeker geholpen overigens door de prachtige muziek van o.a. Micah P Hinson, Feist, The Buggles (Video Killed The Radio Star..!) en natuurlijk Leonard Cohens nummer dat deze film z’n titel geeft.
Conclusie
Polley durft het aan om niet met standaard antwoorden te komen, zoals je die in het ‘echte leven’ ook niet krijgt, en dat toont lef. Williams laat wederom zien misschien wel de beste actrice van haar generatie te zijn. Dat deze film de onbedoeld opgeroepen vergelijking met Blue Valentine niet ‘wint’ is natuurlijk helemaal geen schande. Daarnaast bevat de film wel één van de meest sensuele dialogen die ik in lange tijd in film gehoord heb. En ook al zeggen de karakters af en toe wel iets te duidelijk precies ’t juiste/coole, dat valt hier alleen maar op omdat de film zo’n realistisch portret neerzet, want dat filmkarakters wel vaker de juiste dingen op de juiste/coole manier zeggen is natuurlijk geen nieuws…