Holy Motors (2012)
Na het zien van Alps dacht ik dat ik de weirdste film van ’t jaar wel gezien had, maar dat bleek dus niet ’t geval, want Holy Motors gooit daar nog wat porties bovenop. Wát ’n rare, publieksverdelende maar ook intrigerende film is deze nieuwe van Leos Carax, met de fysieke kameleon Denis Lavant in maar liefst 11 (!) rollen..!
En nee, daar bedoel ik geen Eddie Murphy-achtige rollen mee. In Holy Motors volgen wel meneer Oscar, die als belangrijke bankier ’s ochtends in ’n limousine stapt, maar door de dag heen achtereenvolgens nog 10 andere rollen aanneemt en in die rollen diverse ontzettend opmerkelijke scènes speelt, waarin Lavant z’n enorme (fysieke) bereik als acteur kan en mag tonen. Van ’n oude bedelaarster tot strenge vader, en van terminaal oudje tot het rioolmonster Monsieur Merde. En dan heb ik dus nog eens niet de helft genoemd, waarbij ook zeker de huurmoordenaar/slachtoffer-rol eruit springt…
Middelvinger
Het publieksverdelende aan Holy Motors is dat Carax je nergens echt duidelijk maakt waar hij nou heen gaat met z’n film, ook al weet je dat het einde van de dag ook het einde van de film zal gaan betekenen. Hij toont Oscar in veel verschillende rollen, die ogenschijnlijk allemaal onderdeel zijn van ’n film waarin Carax niet alleen zijn persoonlijke visie op onze techno-maatschappij wil delen, maar ook het medium film onderwerpt aan ’n interessante analyse. Hij opent zelf letterlijk de film met ’n middelvinger als sleutel, waarmee hij ’n met behang vastgeplakte deur uiteindelijk weet te openen. Geeft hij ons als kijkers daarmee de middelvinger, zo van: “Fuck you, ik maak gewoon m’n eigen film!“, of daagt hij ons vooral uit om voorbij conventies te durven kijken? Want dat je open minded moet zijn om van deze film te genieten zal inmiddels wel al duidelijk zijn…
Id vs DigiD..?
De meest opmerkelijke rol die Lavant speelt is die van eerdergenoemde Monsieur Merde, een roodharig en langnagelig ‘monster’, enkel gedreven door z’n ongeremde driften. Hij vreet de bloemen van de graven op Père Lachaise, waar onopvallend veel grafstenen de woorden “Visit my website” bevatten. Is de wereld zó gedigitaliseerd dat Carax denkt dat mensen onsterfelijk trachten te worden via hun internetprofiel? Dat Merde daarna topmodel Kay M (Eva Mendes) ontvoert en meesleurt naar z’n grot, waar hij haar uiterlijk tracht te veranderen maar net zo goed genegenheid zoekt, dat draagt alleen maar bij aan de duistere maar ook komische sfeer die door de hele film heen voelbaar is.
Conclusie
Yes, Holy Motors is ontzettend interessant, cult met een hoofdletter “C” en toont ook dat film zoveel meer kan zijn dan enkel een verhaaltje met beelden, dialogen en muziek. Ik moet eerlijk toegeven dat ik m’n aandacht ook af en toe weg voelde glijden, puur omdat er niet direct een touw aan vast te knopen is, maar hoe meer ik over deze film na blijf denken, des te fijner m’n herinnering wordt. En dan heb ik ’t nog eens niet gehad over de link met films als Tuvalu (vanwege Lavants betrokkenheid in die volledig dialoogloze cultfilm uit 1999) en Cronenbergs Cosmopolis (niet alleen vanwege de limousine, maar ook deels qua thematiek), de prachtige muziek (waaronder ’n mooi musical-achtig nummer door Kylie Minogue) en de opvallende cinematografie…
En waar ik eerst dacht dat Carax als Fransman ook ’n echt haantje toonde te zijn door zó’n persoonlijke arty farty film te maken, waarbij het hem geen bal uit maakt wat het publiek er van vindt, daar verwacht ik nu dat hij ook daar zeker ’n minder egoïstische reden voor had, want wil hij niet tonen dat alles een illusie is, en dat iedereen z’n eigen illusie(s) creëert, dus hijzelf ook? Dat we daarin steeds meer ‘afgeleid’ worden door smartphones, internet en andere bullshit, die misschien onze driften juist voeden en de wereld niet echt verder helpen, dat is deels Carax’ visie, maar net zo goed mijn interpretatie daarvan.
Hoe het ook zij: Holy Motors is ook een heerlijk intrigerend kunstwerk..!