Being Flynn (2012)

“Expectations are a bitch“, vooral als je een film gaat kijken. En als je in het openingsshot Robert De Niro dan in een gele taxi ziet stappen om aan ’t werk te gaan (als taxi driver, get it?), dan knallen je verwachtingen natuurlijk nog wel ’n stuk omhoog. Ook al heb je dan al door dat er iets niet helemaal in de haak is in z’n hoofd. Hij (Jonathan Flynn) ziet zichzelf namelijk als één van de grootste Amerikaanse schrijvers, maar heeft nog nooit iets écht gepubliceerd. En ondanks dat de ambitie om een goede schrijver te zijn/worden mij niet onbekend is, was dat niet de enige en grootste reden waarom ik me een paar keer erg goed kon identificeren met meerdere karakters in deze film, wat daardoor ook behoorlijk heftige emoties opriep.
Maar helaas voelde de film achteraf niet helemaal bevredigend aan, en ik denk niet dat het door m’n hoge verwachtingen kwam, maar doordat de overduidelijke potentie van ’t verhaal er niet echt uit komt…

Dubbele voice-over
Allereerst: het is wel ontzettend fijn om De Niro weer ’n keer echt goed te zien spelen. Als vader van Nicholas Flynn (schrijver van ’t boek Another Bullshit Night in Suck City, waarop de film is gebaseerd) heeft hij dan wel een bijrol, maar wel ’n erg belangrijke in ’t leven van hoofdkarakter Nicholas/Nick, een rol van Paul – Little Miss Sunshine, There Will Be Blood – Dano. Mogelijk om dat belang extra aan te zetten, of om ’n extra laag (trachten) toe te voegen, heeft regisseur Paul – About a Boy – Weitz zowel Jonathans als Nicks voice-over gebruikt. Misschien wat verwarrend, en ’t belang hiervan komt ook niet helemaal over, maar het is wel gedurfd en opvallend…

Boek vs. film
Nick is ook schrijver, maar qua zelfvertrouwen de tegenpool van z’n vader. Nick is getekend door ’t verleden, waar z’n vader een vrij cruciale rol in had. Zo zag hij hem 18 jaar niet, en in die tijd leefde hij lange tijd bij z’n moeder (Julianne Moore). Langzaam maar zeker worden de redenen voor z’n onzekerheid en struggle pijnlijk duidelijk, en dat wordt gecombineerd met het langzame afglijden van pa Flynn richting een waanzinnige dakloze. Als Nick, werkzaam bij ’n daklozenopvang, z’n pa bij de opvang langs ziet komen, dan weet je dat er flink wat dingen uitgewerkt moeten gaan worden. En wat Weitz deels prijzenswaardig doet is dat hij dat nergens aanzet of ‘Hollywoodificeert’. Aan de andere kant droeg dat voor mij ook wat bij aan ’t onbevredigende aan de film. Niet dat ik altijd ’n standaard mooi afgerond verhaal met ’n conventionele ‘verlossing’ van de hoofdrolspeler wil, maar hier lijkt Weitz iets teveel ‘open’ te willen laten. Mogelijk dat hij iets te trouw is gebleven aan ’t boek, want als je ’t verhaal van ’n afstandje bekijkt zie je dat er geweldige thema’s in zitten, maar in ’t boek zul je waarschijnlijk veel meer van Nicks gedachten meekrijgen, waardoor bepaalde thema’s veel sterker worden neergezet. En in de film lijkt teveel van die ‘gedachteninformatie’ te ontbreken en komen die thema’s dus niet helemaal uit de spreekwoordelijke verf…

Dano in de spotlight
Qua acteren zit het allemaal zeker wel goed. Julianne Moore toont in haar vrij kleine bijrol een gemak waar vrijwel alle vrouwelijke actrices jaloers op zullen zijn, terwijl De Niro dus eindelijk weer eens laat zien waarom hij zoveel fans verdient. Paul Dano is echter een acteur die vooral excelleert in bijrollen, maar hier moet hij de film dragen, en dat lukt niet 100%. Ik weet overigens niet zeker of dat zijn ‘fout’ is, of dat een wat gebalanceerder script hem ook wat meer ‘kracht’ had gegeven. Naast grootheden als Moore en De Niro is het ook vrij lastig om de spotlight goed te vullen, maar mogelijk had de spotlight ook wat duidelijker en/of meer op hem gericht moeten blijven.

Een mooie film die vanwege de potentie van ’t verhaal en ’n paar prachtige scènes zeker de moeite waard is, maar helaas niet zonder kanttekeningen, if you ask me…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0455323