To Rome with Love (2012)

Sinds het zien van Woody Allen: A Documentary ben ik nóg meer fan van hem geworden, maar weet ik ook dat hij zelf het meest kritisch is op z’n werk. Hij maakt met grote regelmaat films (al zo’n 41 jaar elk jaar één film), en hoopt door die kwantiteit dat er ooit één meesterwerk tussen zal zitten. Natuurlijk heeft hij die al ’n paar gemaakt, en ook al is To Rome with Love geen meesterwerk als bv. Midnight in Paris, het toont wel dat Woody bijna op routine gewoon ’n heerlijke film af kan leveren met ’n erg fijne sfeer, waar hij je met ogenschijnlijk groot gemak zo in het verhaal trekt.
Maar dat is wel ’n stuk moeilijker dan het hier misschien lijkt…

De verhalen
Het is overigens niet één verhaal dat je te zien krijgt in To Rome with Love, maar meerdere verhalen, actually. We zien namelijk vier verhalen door elkaar heen geknipt. Er is het verhaal met Woody zelf, die als gepensioneerd opera-dirigent en klassieke muziek-curator de vader van Hayley (Alison – The Newsroom – Pill) speelt, een Amerikaanse toeriste die tijdens ’n vakantie verliefd wordt op Michelangelo, zoon van ’n begrafenisondernemer maar ook geweldige operazanger. Althans: als hij onder de douche staat. Beetje ’n sneer naar de (Amerikaanse) manier om alles uit te buiten, maar vrij direct en niet echt subtiel. Daarnaast loopt het verhaal van de getrouwde Antonio en Milly (de ontzettend fijne Alessandra Mastronardi) op huwelijksreis in Rome, waarbij de tussenkomst van escort Anna (Penélope Cruz) niet het enige is dat hun jonge huwelijk flink test. Het verhaal over Leopoldo (Roberto Benigni) lijkt vrijwel letterlijk op Benigni’s lijf geschreven te zijn, is bij vlagen erg grappig, maar wordt ook net op tijd weer beëindigd.

En dan is er nog ’t verhaal van Jack en Sally, een gelukkig Amerikaans stel in Rome. Jack (Jesse Eisenberg) studeert architectuur en loopt ’n soort mentor tegen ’t lijf in de vorm van Alec Baldwin. Zijn rol is misschien wel de meest aparte in de hele film en geeft To Rome with Love ’n nog meer magisch realistische sfeer. Sally (Greta – mumblecore – Gerwig) nodigt haar beste vriendin Monica (Ellen Page) uit, en Page weet wederom ’n verleidelijke rol neer te zetten, al past die hier wat beter dan in het weirde Super…

De ‘Woody-wereld’
Misschien wel ’t knapste aan Woody Allen is hoe hij op z’n 76e nog altijd vrij hip grappig weet te zijn. Natuurlijk is humor erg persoonlijk, en weet ik ook vrijwel zeker dat niet iedereen z’n magisch realistische sfeer weet te waarderen, maar hij weet die dus wel ogenschijnlijk gruwelijk makkelijk neer te zetten. Misschien ligt daar wel z’n grootste kracht: het creëren van een Woody-wereld waarin ogenschijnlijk zeer verschillende acteurs weten te excelleren. Ook al was ik wel wat kritisch over Woody’s eigen acteren in de iets te snel gemonteerde ‘karakters-introductie-openingsscènes’, de rest van de acteurs spelen zichtbaar met groot plezier. Jesse Eisenberg past natuurlijk ontzettend goed in een neurotische Woody-achtige rol, terwijl Alec Baldwin steeds vaker het mentor-type speelt (30 Rock, My Best Friend’s Girl, et cetera.). Greta Gerwig toonde in Greenberg al ’n subtiele kwetsbaarheid die ook erg goed in een Woody Allen-film past, en ik kan nog wel even doorgaan, maar dat is natuurlijk ’t beste zelf te ontdekken en ondergaan in een mooie donkere bioscoopzaal.

En herkende ik in ’t publiek van een theaterzaal in de film nou Serge-Henri Valcke, of was dat z’n Italiaanse look-a-like..?

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1859650