Red Lights (2012)
Waar Rodrigo Cortés zich in z’n ‘debuut’-film Buried wel móest inhouden, omdat de locaties en karakters door ’t interessante gegeven tot ’n minimum waren beperkt, daar lijkt ie dat in Red Lights nogal graag te willen compenseren, want deze film bevat juist téveel. Zoals teveel zijlijntjes en afleidende bijrollen die nergens echt nuttig lijken en juist wat in de weg zitten. Daarbij bevat de film een compleet uit de bocht vliegende climax, die me heel even intrigeerde, maar daarna toch nog door Cortés onderuit wordt gehaald. En dat terwijl de film eigenlijk best goed begint.
Doctors Matheson (Sigourney Weaver) en Buckley (Cillian Murphy) worden namelijk goed geïntroduceerd in de eerste scène, waarin vooral de exposé respect voor ons als kijker toont: Cortés legt weinig uit, maar laat de karakters en acties in ’n behoorlijk spannende scène zo ontvouwen dat snel duidelijk wordt wie ze zijn en wat ze doen. Even later zie je bij het tonen van de karaktermotivaties echter al wat scheurtjes optreden, want daar wordt iets te snel aan voorbij gegaan, of zorgt voor wat verwarring.
Maar laat ik eerst kort ’t verhaal vertellen. Matheson en Buckley werken niet alleen op ’n universiteit, maar ze worden ook diverse malen ingehuurd om paranormale zaken te onderzoeken. In de openingsscène wordt direct duidelijk hoe ze hier zelf in staan, waarin vooral Matheson één brok rationaliteit is, iets waar veel mensen zich mee zullen identificeren. Nu ben ik zelf zweverig genoeg om wel eens te denken dat sommigen ‘het rationele’ ook bijna religieus aanhangen, maar dit meld ik alleen om mijn insteek bij dit soort films even duidelijk te maken. Om met Fox Mulder te spreken: soms wil ik wel eens geloven in magie, of in elk geval in zaken die niet te (be)grijpen zijn vanuit onze ratio.
Para-Niro Activity
Als de mysterieuze über-paragnost Simon Silver (Robert De Niro) na 30 jaar afwezigheid weer in the limelight treedt voel je al dat er een geschiedenis is tussen Matheson en Silver. Helaas wordt dat niet genoeg uitgewerkt, want moeten we hier ’n twijfel voelen bij Matheson, of wat? Silver wordt overigens wel goed neergezet (vooral door Cortés, De Niro hoeft zich niet echt in te spannen), en dat doet je dan ook verlangen naar een verrassend einde, wat wat mij betreft best een open einde had mogen zijn. Cortés koos er wel degelijk voor om ’t einde wat ‘open’ te laten, maar op ’n in mijn ogen wel erg goedkope manier.
En waar hij in het begin de juiste keuzes maakt qua expositie, daar heeft ie nog een post-credits scène toegevoegd waarmee hij toont dat hij toch twijfelt aan onze intelligentie, want mocht je het einde nog niet begrepen hebben: na die scène wel…
Conclusie
Toch ben ik niet alleen maar negatief hoor. Zo lijkt het alsof ze voor ’n paar scènes de production designer van David Lynch hebben ingehuurd en zit er één best heftige knokscène in de film, die achteraf gezien dan wel wat raar aanvoelt, maar op het moment in de film me wel wat mee liet voelen. En ondanks dat de (onvermijdelijke) climax achteraf gezien dus teleurstellend is, deed ie me wel even denken aan het betere werk van M. Night Shyamalan. In de korte tijd tussen die climax en de post-credits scène had ik dan ook ’t gevoel dat de film mogelijk wat vernuftiger in elkaar zat dan ik zo na één keer kijken dacht, en dat ik ‘m daardoor eigenlijk nog ’n keer zou moeten kijken.
Maar helaas, na die uitleggerige post-credits scène is de behoefte daartoe wel aardig weg…