American Reunion (2012)
American Reunion is ’n onverwacht nostalgische flashback naar de eerste twee of drie American Pie-films waar ik lang geleden van genoot. Vanaf deel 3 ben ik volgens mij afgehaakt, en had ook helemaal geen behoefte om deze te gaan zien, maar na een aantal positieve reacties besloot ik ‘m toch te kijken. En wat bleek: het was precies de film waar ik op hoopte. De ‘helden’ uit het eerste deel zijn allemaal weer bij elkaar, waarmee de film voor mij ook ’n beetje als ’n reünie naar ‘die tijd’ aanvoelde. Ik vraag me echter wel af of de nieuwe generatie hier ook zo van zal genieten…
Even een kanttekening: American Reunion is zeker niet de beste komedie van 2012 (daar staat Ted nog altijd bovenaan), maar de film verraste me wel aardig. Er zit een aardige balans in tussen de ‘nadelen’ van ’t opgroeien en het plezier dat je rond de 30 echt nog wel kunt hebben als je teveel bier drinkt. Natuurlijk vormen de niet op-willen-groeiende-mannen het territorium van Judd Apatow, maar moet zeggen dat regisseurs Jon Hurwitz en Hayden Schlossberg het aardig afgekeken hebben. Hiervoor schreven en regisseerden ze al wat Harold & Kumar-sequels, maar dat was toch ’n ander soort humor…
Het verhaal
Jim en Michelle zijn getrouwd, maar in de openingsscène zien we dat hun huwelijk wat in ’n sleur begint te raken, ook al zijn ze zich hier wel bewust van. Misschien dat de reünie naar hun oude school de boel weer wat op kan spicen, maar eenmaal aangekomen bij “Jim’s dad” blijkt dat ook het buurmeisje waar Jim vroeger op moest passen ineens bijna 18 te zijn en precies het meisje te zijn geworden waar je als 30-jarige man níet op hoopt als je huwelijk wat in ’t slop zit (of juist wel natuurlijk).
Jim, Kevin, Oz en Finch hebben een paar dagen voor de reünie al afgesproken, wijselijk zonder Stifler uit te nodigen, maar het zal niet verwonderlijk zijn dat Stifler nog altijd in hun stamkroeg rondhangt en ook hard nodig is om de boel op te starten. Leuk hoe Stifler eigenlijk als enige helemaal niet gegroeid is, terwijl acteur Seann William Scott van de vijf mannen eigenlijk de enige is die in real life wél ’n aardige carrière heeft opgebouwd (denk aan Old School, Southland Tales, Role Models en als één van de stemacteurs in Ice Age). Maar dat even terzijde…
De mannen komen er al snel achter dat de nieuwe generatie wel erg grof en lomp is, en grappig genoeg ook wel wat sterker. Maar laat het aan Stifler om op gepaste manier wraak te nemen, wat meteen de meest hilarische scène van de film oplevert.
Ik was dus aardig verrast hoe leuk ik ‘m vond. Er zijn voor de balans zelfs wat emotionele scènes toegevoegd, die helemaal niet slecht waren. Jims moeder is bijvoorbeeld overleden, dat dan wel weer ’n goede aanloop vormt naar ’n ongemakkelijk gesprek tussen Jim en z’n pa, maar ik voelde wel lichtjes iets tijdens deze scène.
Natuurlijk waren m’n verwachtingen best laag, en kan ik me voorstellen dat met hoge verwachtingen deze wat tegenvalt. Daarom zag ik ‘m ook niet in de bioscoop, maar gewoon thuis op Blu-ray. De film bevat wel erg veel referenties naar de eerste delen, en ook werkelijk IEDEREEN is volgens mij terug voor dit deel, dus ik vraag me wel af hoe deze film zal vallen bij de generatie voor wie een film als Project X misschien wel hun American Pie zal zijn, maar ik heb me goed vermaakt…
Eindelijk is er een reden om die 4 slechte straight-to-DVD releases over te kunnen slaan: Dit is gewoon deel 4.
Vol met onderbroekhumor en dijenkletsers maar eindelijk weer eens echt scherp en goed geschreven/geregisseerd. Al in de openingsscene voel je dat alles goed zit; ik moest binnen 2 minuten al een keer of 5 hard lachen!
Echt een must voor liefhebbers van delen 1, 2 en 3, maar volgens mij is er voor jonger publiek ook genoeg te halen.