Poulet aux prunes (a.k.a. Chicken with Plums – 2011)
Ondanks de visueel geweldige mix van live action en animatie (waarbij niet altijd duidelijk is waar de overgang zit), de zeer mooie thema’s (zonder lijden geen kunst, onmogelijke liefde), de mooie balans tussen zwaar melodrama en magisch-realistische humor én de knappe acteerprestaties (van o.a. Mathieu Almaric, Isabella Rossellini, Chiara Mastroianni, Golshifteh Farahani en Maria de Medeiros) lukte het me helaas niet om écht te genieten van Poulet aux prunes (letterlijk: kip met pruimen, een Iraans gerecht), de nieuwe film van het duo dat een paar jaar geleden een Oscarnominatie verdiende met de animatiefilm Persepolis. Mogelijk zaten m’n verwachtingen wat in de weg, want na het zien van de trailer was ik ontzettend nieuwsgierig. En zoals je hierboven ziet herkende ik de schoonheid van de film wel, maar toch greep ’t me allemaal net niet…
Het verhaal
Aan het begin van de film wordt duidelijk dat we wereldberoemde Iraanse violist Nasser Ali (de film is gezet in het Teheran van de jaren 50-60 van de vorige eeuw, dus vóór de islamitische revolutie) z’n wil om te leven is verloren, doordat z’n geliefde viool is vernietigd. Maar is dat wel exact de reden waarom hij besluit ’n einde aan z’n leven te maken? In de acht dagen voor z’n dood zien we in flashbacks (en flashforwards) hoe zijn leven (en dat van z’n familie) is verlopen, want na het afwegen van ’n aantal zelfmoordopties besluit hij om maar in bed te gaan liggen wachten tot doodsengel Azrael hem komt halen. Dat dat acht dagen gaat duren is vanaf de eerste scènes duidelijk, dus hiermee spoil ik niks.
Te treurig?
Ja, het scenario zit aardig goed in elkaar. Door ogenschijnlijk lukraak te wisselen tussen heden en verleden (en af en toe toekomst) wordt op licht mysterieuze wijze duidelijk hoe hij tot z’n beslissing is gekomen. En ik moet toegeven: toen uiteindelijk alles op z’n plaats viel voelde ik ‘m wel aardig hoor, die brok in m’n keel. Regisseurs en schrijvers Marjane Satrapi en Vincent Paronnaud weten live action en animatie namelijk erg goed te mixen, waardoor er ’n sterk drama ontstaat. En misschien is dat ook wel één van de redenen dat ik er niet in kwam, of mogelijk “in wilde komen”, omdat het nogal treurig is om iemand zich van ’t leven te zien beroven zonder dat iemand daar iets aan lijkt te kunnen doen.
Niet dat je zwaar depressief zult zijn na afloop van de film, want daarvoor is het verhaal over de onmogelijke liefde veel te mooi. Maar mogelijk kwam dat verhaal voor mij net iets te laat naar voren, waardoor ik me mogelijk al te treurig voelde? Ik weet het niet, maar je merkt dat ik excuses aan ’t zoeken ben waarom ik de film toch niet zo geweldig vond als dat ik gehoopt had. Mogelijk dat de film mij ook iets te theatraal aanvoelde, want dit soort thema’s kom je op deze manier eerder in een opera dan in ’n bioscoop (of in mijn geval in m’n woonkamer op DVD) tegen…
The one that got (and was sent) away
De diverse acteurs spelen overigens erg sterk. Almaric past met z’n expressieve gezicht wel in Satrapi’s bij vlagen cartoonesque stijl. Het lukte hem ook al om geweldig te imponeren in de hoofdrol in Le scaphandre et le papillon, waar hij enkel met één oog ‘acteerde’. Z’n ‘gedwongen’ vrouw wordt gespeeld door Maria de Medeiros, die ik sinds Pulp Fiction (ze speelde Fabienne met haar “pot belly“) niet meer echt gezien had. Ze speelt de wat beklemmende, liefdevolle maar erg square vrouw van Nasser Ali. Mogelijk staat zij wel voor de realiteit waar Nasser Ali een veel romantischer en dramatischer idee over heeft. En die dramatische romantiek wordt geprojecteerd op Golshifteh Farahani’s rol van Irana, the one that got away, en door de scènes met haar moest ik ook aan iets uit The Devil and Daniel Johnston denken: heb je als artiest geen pijn nodig om schoonheid te kunnen maken? In Poulet aux prunes kan zelfs ’n Stradivarius Nasser Ali niet meer helpen…
Opmerkelijk inzake miss Farahani is overigens niet alleen dat ze ook in real life ’n prachtige vrouw is, maar door deel te nemen in ’n ogenschijnlijk onschuldig promotiefilmpje van de Césars (de Franse equivalent van de Oscars), waarin alle acteurs ’n gedeeltelijke naaktheid tonen, werd ze letterlijk verbannen uit haar vaderland: Iran…
Conclusie
Hmmmm, ik merk dat hoe meer ik nadenk en typ over de thema’s en dramatische ontwikkeling in deze film, des te meer ik baal dat ik er dus niet in kwam. Dat zal voor ’n flink deel aan mezelf gelegen hebben, maar ik neem niet alle ‘schuld’ op me. Want qua expositie lijkt ie wel wat op Café de Flore, de vorige film die ik recenseerde, en daar werd ik tijdens de film zelf wél al stevig gegrepen, terwijl de uiteindelijke afwikkeling van het verhaal daar nóg ’n stuk later duidelijk werd…