Taken 2 (2012)

“Nee, wees niet al te kritisch op de dialogen, want dan ga je je net zo irriteren als in deel 1. Kijk ‘m gewoon als simpel vermaak!“, zei ik letterlijk tegen mezelf voordat Taken 2 in de sneak-zaal begon. Het resultaat: ik irriteerde me inderdaad minder, maar zag ik ook ’n film die vrijwel alle positieve dingen uit het eerste deel mist en de actie en plotwendingen op zo’n simpele manier herhaalt dat ik nu zeker weet dat de ‘Luc Besson-Robert Mark Kamen-Olivier Megaton-combinatie’ filmmaken ziet als lopende band-werk. Ik denk dat de studio erg blij is met hun productiviteit, maar ik zie vooral ’n disrespect voor het publiek. Als je dan ook nog ziet hoe het de (Europese..!) producenten geen zak interesseert dat Albanië helemaal niet aan Turkije grenst, of dat ze alle vrouwelijke Turkse figuranten in ’n boerka rond laten lopen, terwijl dat officieel eigenlijk verboden is daar, dan onderstreept dat mijn punt alleen maar.
En zowel het knokken, de achtervolgingen in ’n mooie stad als Istanboel, ’n gevecht in ’n badhuis en eigenlijk alles aan deze film heb je in andere films veel beter uitgevoerd zien worden…

Shit, ik heb echt getracht niet direct zo hard te gaan zeiken. Taken 2 is namelijk ook ’n gruwelijk makkelijke vlucht uit de werkelijkheid, waar sommige mensen ook genoeg aan hebben. Maar vergelijk de vlucht dan met de zoveelste herhaling van ’n aflevering van Married with Children op Comedy Central en niet met bv. Baumgartners geweldige sprong vanuit de stratosfeer…

Het verhaal
Een tijdje na de avonturen uit het eerste deel proberen Bryan Mills (Liam Neeson), dochter Kim (Maggie Grace) en ex-vrouw Lenore (Famke Janssen) hun levens weer op te pakken. Kim neemt rijlessen, en je voelt al aan dat daar later in de film op teruggekomen gaat worden, want daar wordt opvallend veel tijd aan besteed. Net zoals alles wat in dit suffe eerste half uur voorbij komt overduidelijk erin zit als opstapje naar ’n plottwistje verderop in de film. Hoe meer films je kijkt, hoe duidelijker dit wordt, maar ik heb het niet vaak zo opzichtig zien gebeuren als in films, geschreven door Besson en Mark Kamen. Dingen gebeuren niet omdat het logisch vanuit de karakters komt of omdat het interessant is om te zien, maar omdat het functioneel in het scenario geschreven is, als opzetje voor iets dat later terugkomt.

Maar terug naar ’t verhaal. De familie van de vele mensen die Mills in deel 1 doodde zint op wraak, want dat wordt in elk geval in de openingsscène op ’n berg ergens in Tropojë (Albanië) duidelijk in het Engels uitgelegd door Brian Cox look-a-like Rade – X-Men: First Class, Mission: Impossible II – Serbedzija. Ze besluiten Mills in Istanboel te overmeesteren, en waar het voor Mills nog ’n verrassing is dat z’n ex-vrouw en dochter tóch op bezoek komen, daar wisten deze Albanese schurken dat wel al eerder (stond in ’t script). Hun plan bestaat namelijk uit het ontvoeren van alle drie Amerikanen, maar deze keer weet dochter Kim juist te ontkomen. Papa en mama zitten echter wel vast, maar zoals je weet laat papa dit niet gebeuren, geholpen door stupide bad guys. Daarnaast is Kim ineens niet meer zo’n jong onschuldig blaadje en schijnt die appel niet zó ver van de boom gevallen te zijn, dus na wat gevechten en het simpel afschieten van flink wat schurken gaan we richting eindgevecht, maar niet voordat Kim haar autorijkunsten heeft vertoond in ’n aardig auto-achtervolging (ook al kan ze wel ineens erg goed met ‘n stickshift overweg). Dat de eindscène iets bevat dat mij aan zo’n South Park-einde deed denken (waarin één van de jongens altijd ’n duidelijke boodschap uitspreekt), dat toverde overigens nog ’n onbedoelde glimlach op m’n gezicht.

Betere alternatieven…
“Maar Filmofiel, jij houdt gewoon niet van makkelijke actiefilms zeker?“, hoor ik je denken. En het klopt inderdaad dat ik niet van té makkelijke films houdt; te makkelijk als in: met weinig creativiteit, ambitie en/of passie gemaakte films. Maar Besson-Mark Kamen-Megaton (serieus, die achternaam heeft hij als artiestennaam gekozen!!) maken ontzettend ongeïnspireerd en oninspirerende films. Ze proberen je met simpele snelle actie en soap- tot porno-achtige dialogen (remember Transporter 3..?) te overdonderen, maar nu lijken ze toch wel erg door de mand te vallen. De actie is namelijk slecht gemonteerd, want vooral de knokscènes zijn onoverzichtelijk en suf. Voor de betere versie: kijk één van de eerste drie Bourne-films. Het gevecht in ’t badhuis is duidelijk gebaseerd op die geweldige scène in Eastern Promises, maar natuurlijk veel minder intens, en alle scènes in Istanboel deden me denken aan die korte scène(s) in Tom Tykwers The International. Maar qua Istanboel irriteerde ik me dus vooral aan de manier waarop ze disrespectvol alle Turkse vrouwen ’n boerka aangetrokken hebben. Ik snap overigens niet dat niemand uit de Turkse crew (de helft van de aftiteling bestaat uit Turkse namen) hier iets van gezegd heeft, maar dat terzijde…

Conclusie
Het zal duidelijk zijn dat ik vooraf al geen fan was van Besson-Mark Kamen-Megaton, en ondanks m’n oprechte poging om niet al te kritisch te zijn bevestigt Taken 2 wederom waarom. Maar ook fans van het eerste deel zullen teleurgesteld zijn hoor, mark my words…
En dan heb ik ’t nog eens niet gehad over de ongeloofwaardigheid waarmee Maggie Grace wederom Neesons tienerdochter neer moet zetten. Ik bedoel, ze is in het echt al 29, en dat zie je duidelijk in de film. Ze moet echter ’n meisje spelen waar papa nog over-protective over is. Ik zat eigenlijk te wachten tot ze zei: “Hey pa, ik ben inmiddels al net zo oud als dat jij was toen je in je eerste serieuze film (Excalibur, red.) speelde in 1981, dus laat me gedomme eens met rust..!“.

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1397280