Argo (2012)
Sommige filmideeën zijn zó vergezocht dat ze wel waargebeurd móeten zijn, en dat is in Ben Afflecks nieuwste film, waarbij hij zowel de hoofd- als de regisseursrol op zich nam, op meerdere manieren van toepassing. Affleck toont na The Town en Gone Baby Gone wederom aan ’n interessant regisseur te zijn, en Argo is misschien wel z’n meest ingetogen (en beste?) regiewerk tot op heden. Dat belooft wat voor de toekomst, want Argo is ’n goed gemaakte, spannende, genuanceerde maar bij vlagen ook grappige film…
Het verhaal
Na de Islamitische Revolutie in Iran eind jaren 70 werd de Amerikaanse ambassade belegerd en ingenomen door woedende aanhangers van ayatollah Khomeini. Het grootste deel van het ambassadepersoneel werd voor zeer lange tijd gegijzeld, maar Argo gaat vooral over het opmerkelijke lot van zes werknemers die wisten te ontkomen, en daarna maanden ondergedoken zaten in ’t huis van de Canadese ambassadeur ergens in Teheran. Top-CIA-exfiltration-expert Tony Mendez (Affleck) kwam uiteindelijk met ’t ongewone plan om naar Teheran af te reizen als producent van ’n Canadese sci-fi speelfilm, om daar locaties te gaan scouten voor de film met als werktitel “Argo”. De zes ondergedoken ambassademedewerkers kregen dan rollen als scenarioschrijver, regisseur, associate producer, etc., om zo als Canadese filmcrew uiteindelijk het land weer trachten te verlaten.
Geloofwaardigheid
Wat de film voor mij extra spannend maakte, was dat ik helemaal niet wist hoe het uiteindelijk afgelopen was. “Vergeetachtigheid is bliss“, zou je kunnen zeggen, alhoewel het verhaal sowieso absurd genoeg is om ’n spannende én dus ook leuke film te maken. De komische noot wordt vooral verzorgd door Alan Arkin, die ’n doorgewinterde Hollywood-producent speelt. Hij is initieel niet echt onder de indruk van ’t plan, gezien z’n “We had suicide missions in the Army that had better odds than this“, maar om de cover geloofwaardig te krijgen wordt het filmproject volledig realistisch opgezet. Dus met ’n kantoor in Hollywood, castings en readings voor alle weirde rollen die ingevuld moeten worden en natuurlijk de benodigde pers-aandacht. Want waar soms wel eens laatdunkend wordt gedaan over de intelligentie van wat voor extremisten dan ook, één van de meest positieve punten aan Argo is dat het standpunt en de werkwijze van de Iraanse revolutionairen niet als achterlijk o.i.d. worden neergezet. Alhoewel ik in de sneak-zaal merkte dat er nog altijd mensen zijn die leven met de gedachte dat het Westen ontwikkeld is, en de rest niet, want er werd nogal besmuikt gereageerd toen de film óók vraagtekens zette bij de Amerikaanse handelswijze, ten faveure van sommige Iraanse opvattingen…
Vele tinten grijs…
Ja, die nuance doet de film goed. Natuurlijk moet je de gehele internationale politiek zien als iets met mogelijk 1000 tinten grijs, en vanaf de openingcredits van Argo weet je al dat Affleck niet voor de standaard Pentagon-approved versie van het verhaal gaat. Mocht je films als Persepolis, A Separation en/of Poulet aux prunes hebben gezien, dan zal deze aanpak niet vreemd zijn. Daarnaast wordt de periode erg overtuigend neergezet, van production design tot aan het Warner-logo aan het begin van de film, waarvoor ze echt ’t logo uit de jaren 70 hebben gebruikt. Ook passen de originele TV-beelden erg goed bij de gekozen grain van ’t beeld, waardoor je af en toe zou kunnen denken dat het ’n erg goed gemaakte documentaire is. Ook het echte audiocommentaar van toenmalig president Jimmy Carter in de epiloog vergroot het realisme. En ook al bevatte de climax-scène wel iets erg ongeloofwaardigs, dat ‘brak’ de film gelukkig niet voor mij.
Naast Affleck en Arkin valt John Goodman wederom erg positief op als de Oscarwinnende make-up artist die Afflecks karakter inwijdt in Hollywood. En bij de zes ontsnapte personeelsleden duurde ’t even voordat ik Scoot McNairy ontdekte, die ik onlangs nog zag schitteren in Killing Them Softly. Brian – Drive, Breaking Bad – Cranston speelt Afflecks baas bij de CIA, geholpen door Chris – Ruby Sparks, The Newsroom – Messina.
Wat ik met deze lichte vorm van namedropping enkel wil aantonen: Argo is niet alleen ’n goed gemaakte, maar ook ’n aardig groots opgezette ‘klassieke’ spionagethriller die wel wat van ’n Tom Clancy-verfilming weg heeft. Maar dan waargebeurd, wat ervoor zorgde dat ik in elk geval nóg wat verder richting ’t puntje van m’n stoel getrokken werd. Zoals ik in de eerst alinea al suggereerde: als Ben Affleck zich zo blijft ontwikkelen, dan heeft hij ’n aardig interessante toekomst als regisseur voor zich…
In 2010 verscheen The Town van Ben Affleck, een film die mij zeer kon bekoren en welke ik naast 2 keer op het witte doek al vele malen thuis heb bekeken.
Toen zijn nieuwste Argo werd aangekondigd ben ik eerst wat gaan zoeken op internet, het verhaal kwam wat ongeloofwaardig over.Het is ook al even geleden en toen het gebeurde zat ik nog op de basisschool, alhoewel de mislukte operatie Eagle Claw mij wel bekend was.Het geheel is echter wel degelijk echt gebeurd en sprak me meteen aan.
De film verplaatst je direct terug naar de seventies door de totale aankleding, het acteerwerk in de film is gewoon top.Het serieuze word regelmatig afgewisseld met een vrolijke noot.
De spanning tegen het einde loopt merkbaar op, je trilt als het ware mee in je stoel tot men het Iraanse luchtruim heeft verlaten en men veilig is.
Geen patriotistische film, men gunt de eer aan de Canadezen, maar wel een absolute aanrader!