Sinister (2012)
Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat Sinister toch nét wat langer blijft hangen dan ik net na het zien van deze Ethan Hawke-horrorfilm verwachtte. En dat komt niet alleen doordat de film echt ’n paar ‘heerlijk’ heftige schrikmomenten bevat, maar op één of andere manier voel ik ook een lichte neiging om langer na te denken over het hoe en vooral waarom van wat je ziet gebeuren. Nu verwacht ik dat die ‘zoektocht’ geen belangrijke zaken zal onthullen, en zal ik over ’n half jaar deze film waarschijnlijk slechts zien als ’n aardige scary movie, maar iets intrigerends voelde ik dus wel…
Het verhaal
Ellison Oswald (Hawke) is ’n schrijver van boeken over waargebeurde misdaden. Tien jaar geleden had hij ’n grote hit, maar daarna is z’n succes wat vervaagd. Z’n wanhopige ambitie drijft hem voor z’n nieuwe boek/laatste kans naar het huis van ’n familie die nogal gruwelijk is vermoord, iets wat je in de behoorlijk enge beginscène direct ziet. Al denk ik dat schrijver/regisseur Scott – The Exorcism of Emily Rose, Hellraiser: Inferno – Derrickson en mede-schrijver C. Robert Cargill (grappig genoeg ’n schrijver voor Ain’t It Cool News, btw) nooit zelf bomen gezaagd hebben, want twee volwassenen en twee kids wegen zeker meer dan één flinke tak van ’n boom. Maar soit, laat je rationalisme thuis, want dat kan je anders ’n paar keer vaker in de weg zitten.
Wat Ellisons vrouw niet weet, is dat ze voor zijn nieuwste boek niet slechts dicht in de buurt van de crime scene zijn gaan wonen, maar er letterlijk in. Het is dan ook best weird dat wanneer Ellison de zolder voor ’t eerst betreedt, dat daar ’n doos staat met “Home Movies” erop geschreven. Zoals het onderzoeksschrijvers betaamt besluit hij de filmpjes in z’n werkkamer in z’n eentje met ’n fles whisky te bekijken. Niet veel later weet hij dat “Family hanging around” en “Family BBQ” best letterlijk genomen dient te worden, want het blijken snuff-movies te zijn waarop nogal gruwelijke moorden vertoond worden. Als niet veel later enge geluiden de nachtelijke activiteiten van Ellison vergezellen weet je het al: hier gaat uiteindelijk iets gruwelijk mis. Veel zal ik daarover niet verklappen, maar dat ’n iets te maken heeft waar vooral professor in the occult Vincent D’Onofrio iets vanaf weet was ’n aardige verrassing.
“Wanne gek zeg..!”
Natuurlijk hebben de meeste enge verhalen ook vaak wel ergens één of ander moraal. Of in elk geval: de hoofdpersoon moet toch wel iets van ’n mogelijkheid hebben om ’t naderende onheil af te wenden, door bv. ‘het goede’ te doen. Mogelijk dat Ellisons keuze, voor persoonlijk gewin boven de nachtrust van z’n familie, hem al ‘gedoemd’ heeft, maar als de makers daar iets meer ‘diepgang’ bij willen laten voelen, dan had dat dramatische stuk wel wat sterker uitgewerkt mogen worden. Het zit er wel in, maar niet al te sterk, waardoor het me op ’n gegeven moment ook niet echt kon schelen wat er nou precies met z’n gezin zou gaan gebeuren. Aan de andere kant: misschien heb ik wel bewust wat afstand van de film en ’t verhaal genomen, juist omdat ie af en toe zo bloody scary is, en dat ik daarom minder begaan was met ’t lot van ’t gezin. Leuk in dat licht was hoe het me opviel dat er om me heen verdacht veel dingen uit handen vielen, alsof door de creepy sfeer meerdere mensen hun flesje bier per ongeluk lieten vallen of zo. Ook de reacties van ’n Brabander achter me waren veelzeggend, want meerdere keren hoorde ik het ‘spanning-afblazende’ “Wanne gek zeg..!” uit z’n mond komen…
Of je doet ’t licht aan..?
Zoals ik al zei: als je (te) rationeel naar deze film kijkt, dan zul je genoeg op- en of aanmerkingen hebben. Zo zou ik bij één vreemd geluid in mijn huis gewoon wel alle lampen aan doen en m’n huis controleren. Ellison doet het licht dus niet aan, waarbij daar één keer ’n reden voor wordt gegeven, omdat de stroom toevallig uit viel. De andere tig keer dat hij ’s nachts weer op pad gaat in z’n eigen huis doet de elektriciteit het wel gewoon, maar dan besluit ie om alle lampen maar uit te laten. Dus over dit soort dingen moet je af en toe wel heen kijken om optimaal te genieten van deze film…
Ja, Scott Derrickson, die het goed gewaardeerde The Exorcism of Emily Rose opvolgde met de aardig belabberde remake van The Day the Earth Stood Still, weet de spanning redelijk goed neer te zetten, met enkele écht angstaanjagende schrikmomenten. Eerlijk gezegd trek ik zulke films helemaal niet, maar omdat ik ’n nogal effectieve ‘oogdichtknijptechniek’ heb ontwikkeld, ga ik horrorfilms niet meer uit de weg. En ook al vind ik horrorfilms als The Woman (qua diepgang) en Drag Me to Hell veel beter, ik heb me met Sinister dus ook best goed vermaakt…