Surrogates (2009)
Weet je, ik ben eigenlijk al lang blij als een film die niet zo goed is zichzelf ook niet zo serieus neemt. Dan kan ik best van zo’n film genieten. Surrogates is zo’n film. Een beetje ‘science-fiction-for-dummies’, die nergens irriteert, en waarvan Steven Seagal-fans ook kunnen genieten. Waarschijnlijk denken zij een film gezien te hebben met échte diepgang ;-) .
Wat goede science fiction-films als Solaris, 2001: A Space Odyssey, The Man Who Fell to Earth en ook – recentelijker – Moon gemeen hebben is dat ze zich dan wel in een toekomstige wereld afspelen, maar vaak diep-filosofische overpeinzingen over de mensheid bevatten. In een ’toekomstfilm’ is veel meer mogelijk, dus ook een ‘overdrijving’ van een bepaalde kwestie, waardoor een gedachte-experiment gehouden kan worden, want wat zou er bijvoorbeeld gebeuren als we als mensheid op eenzelfde manier doorgaan?
Dit is zeker geen afdoende analyse van bovenstaande films, en ik wil hier ook echt niet doen voorkomen alsof ik deze films voor 100% begrijp, maar echt goede science fiction laat zich ook vaak niet zo direct begrijpen. En dat is bij Surrogates natuurlijk wel anders.
Surrogates is gewoon een lekker makkelijke ’toekomstfilm’, waarin de mensheid leeft via surrogaat-‘avatars’. 98% van de mensheid heeft een surrogaat rondlopen, terwijl de mens die deze bedient vaak oud, rot, dik, lelijk of zo in een veilige ruimte in zijn/haar eigen huis in een soort van droomtoestand ligt. Eén van die mensen is politie-agent Bruce Willis, die na het verlies van z’n zoontje steeds verder van z’n vrouw is gegroeid, en zich vastbijt in z’n werk. Want sinds lange tijd is er weer een moord gepleegd. Er is namelijk iemand die een manier heeft gevonden om door een surrogaat te doden ook de mens erachter te doden, en dat mag natuurlijk niet gebeuren…
Weet je, de film zit vol met ‘corporate-America-angst’ en toont vrij onsubtiel dat de kern van de mensheid toch de menselijkheid in de mens is. Haha, wat zou mijn voormalig leraar Nederlands van die zin zeggen? ;-) .
Eigenlijk zei ik het al in de eerste alinea: Surrogates is ‘science-fiction-for-dummies’, maar ik stond versteld dat ik er wel gewoon van kon genieten zonder me echt ergens te irriteren…
En inderdaad: de film bevat één of twee best vette scènes.